Magic

Πρωινός καφές, τσιγάρο, απαλή μουσική και ένα αίσθημα ευχαρίστησης, μια μικρή,βουβή, απρόσμενη ευτυχία της στιγμής... χωρίς λόγο όμως, που πήγε πάλι το αγαπημένο μου γιατί;
Σκέφτομαι σενάρια ευτυχίας, πως θα μπορούσε να υπήρχε ένας λόγος, ίσως αν στην παρέα μου υπήρχε και κάποιος άλλος... Περνάνε απ το μυαλό μου εικόνες ηρεμίας, ισορροπούν τα θέλω και τα έχω τόσο εύκολα λες και αρνιέμαι την πραγματικότητα... Όμως σκέφτομαι ποιος μπορεί να ορίσει το αληθινό και το φανταστικό ή τί είναι αυτό εν τέλει; Η τρέλα όχι, η σχιζοφρένεια οχι, ούτε και η πραγματικότητα... Η απάντηση πάλι είναι κάτω από τη μύτη μου, θέλω όμως να την δω; Είναι μάλλον ένα μαγικό φίλτρο, με πολλές αναμνήσεις, πολλά όνειρα, πολλά θέλω και λίγη αντικειμενικότητα... Μάλλον βρήκα λίγη μαγεία επιτέλους!!

Ως πότε...

Μια ζωή με δεσμά, με τον φόβο του θηράματος πριν την σφαγή να τους κοιτάς στα μάτια ζητώντας μια καλύτερη ζωή και να εισπράτεις την απόλυτη αδιαφορία..

Πόσο ακόμα θα είμαστε εμείς οι άθλιοι και εκείνοι οι κριτές μας?

Πόσο ακόμα θα αδιαφορούν για εμάς και τα παιδιά μας?

Πόσο πιο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε?

Πόσο πιο πίσω θα μας πάνε?

Να τρέμουν όμως, γιατί θα πάρουμε φόρα και τότε μόνο θα καταλάβουν οι τόσοι πολιτικοί
τι σημαίνει λαοθάλασσα...

Μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί όλοι είστε ίδιοι απλά μ άλλη στολή...

Για να πάμε μπροστά πρέπει να ξέρουμε 3 πράγματα.
Που είμαστε, πως φτάσαμε εδώ και που θέλουμε να πάμε..
Το πως το βρίσκεις στον δρόμο... Το πρώτο βήμα όμως είναι το πιο δύσκολο...

To god

Μόνον όταν καταφέρεις να διαλύσεις τις ισορροπίες και φτιάξεις τις δικές σου συναντάς τον δημιουργό, τον θεό που κρύβεις μέσα σου...

blank #2

Ο χρόνος μπορεί να μείνει κενός, εσύ όμως;

"going insane with my eyes wide open...

Θα πέσω πάλι στο κρεβάτι ας είναι νωρίς.

Θα σκέφτομαι πως ίσως κοιτούσαμε μαζί το κερί στο τραπέζι όπως τότε.

Η μουσική μου μιλάει, ψιθυρίζει στα αυτιά μου αυτά που φοβόμαστε να πούμε.

Περπατάω πάνω στον πιο λεπτό πάγο, μόνο και μόνο για να νιώσω

το φόβο... Κάνω ανοίγματα μόνο και μόνο για να βρω τα όρια μου...

Κοιτάω μακριά για να καταλάβω μέχρι που μπορώ να φτάσω...

Κάθε βράδυ όμως η γεύση της σιωπής είναι η ίδια, πικρή και απρόσωπη,

ακριβώς όπως αυτά που φοβάμαι. Φτιάχνω μόνος μου ένα κελί, να διώξω

μακριά κάθε σκέψη, κλείνομαι μέσα και ψάχνω το κλειδί...

Αγγίζω τα όνειρά μου μα χάνομαι μόλις ανοίξω τα μάτια...

Και αυτό που πάντα πονάει πιο πολύ είναι οι σκέψεις, τα παλιά μου αν και τα γιατί

που μείνανε κριμένα σε αυτό το κελί, ας μην είναι ορατό, ούτε αληθινό, ίσως τότε

μπορούσα να αποδράσω... Σαν να ζω εκεί που δεν ανήκω, σαν να τελείωσαν τα καλοκαίρια,

σαν να έχω μόνη ελπίδα κάθε τι, μη δικό μου.

Νομίζω πως έχουμε σταματήσει να κοιτάμε τα βράδια ψηλά, νομίζω πως ξεχάσαμε από

πού ήρθαμε και που πάμε. Έτσι χάσαμε τον δρόμο μας, ρίξαμε τα μάτια μας χαμηλά

και τα όνειρα που είχαμε να πετάξουμε μακριά τσακιστήκατε μαζί με τις ζωές

που μας χαρίζουν όλοι αυτοί οι δυνατοί, οι πλούσιοι σε χρήμα και εμπειρία, οι δήθεν αρχηγοί.

Ένα βράδυ λοιπόν θυμήθηκα τον ουρανό, ας είχε καυσαέρια και στάχτες πάνω από αυτή την πόλη, κοίταξα ψηλά και είδα κάτι άσπιλο, κάτι που κανείς δεν μπορεί να διαφθείρει ούτε να σκοτώσει. Δεν υπάρχουν ασπίδες ούτε μυστικά, όλα είναι εκεί, λάμπουν, αυτόνομα ή μη ζουν σε αρμονία... Το θαύμα του σύμπαντος, η αρμονία και η ισορροπία, αυτά που λείπουν από εμάς, εδώ κάτω... Μα είμαστε απλοί θνητοί, θεατές, έχουμε ημερομηνία λήξης όπως κάθε τι, μπορούμε όμως να λάμψουμε έστω και μια φορά σαν τα άστρα, να δώσουμε απλόχερα χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να το σκεφτούμε καν, αυτό που αναζητάνε οι γύρω μας; Φαντάζει δύσκολο για εμένα, άλλωστε είμαι πολύ μικρός απέναντί τους... Τίποτα όμως πιο μεγάλο δεν θα μπορούσα να νιώσω εκείνες τις φορές, κάποια βράδια καλοκαιρινά σε μια παραλία, όταν κοιτούσα εκεί ψηλά, λες και ήταν η πρώτη φορά, κάθε τι τόσο ξεχωριστό και μοναδικό.

Τελικά το παιχνίδι το παίζουν οι κανόνες, εσύ απλά ακολουθείς.

Καταφέραμε να χάσουμε και φοβάμαι πως η απόκλιση αυτή δεν είναι προσωρινή και αναστρέψιμη. Ίσως υπάρχει ελπίδα, είναι όμως μακριά, πέρα από εκεί που κοιτάμε, πέρα από εκεί που φτάνει η λογική και οι τιποτένιες μας ανάγκες. Είναι ώρα να λάμψουμε και εμείς, από μόνοι μας, να γίνουμε γιγαντιαίοι νάνοι, τα άσπρα πιόνια στην σκακιέρα που παίζουν πάντα πρώτα...

whispering wind...

like the whispering wind you sent to me
like the hopeless time you gave to me
I watched your dreams all slip away
I watched your dreams all slip away
there's a hopeless place inside my heart
when I look inside I see where we are
like the whispering wind in the top of my trees
i will watch the sky come following me
like the rain on my windows late every night
like the hope I have for us every time
it's like the whispering wind in the top of the trees
I see it sway as you come for me

there's a whispering wind I feel it inside
like a place I can feel but never will see
let a whisper come touch you come touch every thing
I stand in the way of the things I can be
let the whispering wind come lift us away
let it push us apart if we wish to stay
you're my sweetness my baby my love for all time
like the whispering wind it makes you all mine
like the whispering wind you stand here with me
like the whispering wind you stand here with me
I see your dreams all slip away

“Φοβάμαι μήπως χαθεί η ιδεολογία στη γη και γίνουμε ανθρωπάκια...
Δεν πρέπει να χάσουμε αυτό που λέγεται αξιοπρέπεια, αυτό που λέγεται αγωνιστικότητα.

Ναι, αυτό φοβάμαι περισσότερο από όλα.“
"ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ"