Αποτέλεσμα αυτού εκείνο το σκυθρωπό, το μελαγχολικό, το ολιγόλογο, η λιτότητα, η αυτάρκεια στο ελάχιστο, η στρατιωτική πειθαρχεία. Αυτό είναι το ήθος του Έλληνα.
Η Σπάρτη δεν ύψωσε ποτέ τείχη, είχε αυτόν τον εσωτερικό νόμο, την αμετακίνητη εσωτερική αντίληψη πως υπάρχουν αρχές τις οποίες πρέπει να σέβεται ο άνθρωπος.
Ενώ είμαστε ελεύθεροι, δεν είμαστε σε όλα ελεύθεροι, υπάρχει πάνω απ το κεφάλι μας ένας τύραννος... ο νόμος.
<<Μην ρωτάς για τους αριθμούς, εκεί που πας θα πάθεις αυτό που δεν θέλεις...>>
Οι πολίτες οφείλουν να μάχονται για τον νόμο, όπως πολεμούν για τα τείχη.
Αυτός είναι ο τρόπος που ζούσαμε, αιώνες, πριν. Αυτό είναι το ρωμαλέο του Ελληνικού στοχασμού.
Ο Δωρικός κίονας του Παρθενώνα, μπορεί μόνο να μας χαρίσει την αιώνια ισορροπία μεταξύ της δημοκρατίας και των νόμων μέσα μας. Ίωνες και Δωριείς σε σύγκρουση, αιώνιος ο πόλεμος, κρατάει από τότε. Οι Επιδάμνιοι και οι Κορίνθιοι...... δεν ήταν οι αιτία.
Αιτία ήταν το μάτι της φύσης και το μάτι των ανθρώπων, που βρέθηκαν αντιμέτωπα.
Τεράστια η σύγκρουση των δύο κοσμοθεωριών και εμείς τόσο μικροί...
<<...Τούς μέν λόγους τούς πολλούς τών Αθηναίων ού γιγνώσκω, επαινέσαντες γάρ πολλά εαυτούς ουδαμού αντείπον ώς ούκ αδικούσι τους ημετέρους ξυμμάχους καί τήν Πελοπόνησον...>>
(Θουκυδίδης, βιβλίο I, κεφ.86)
Ζούμε έναν νέο, ψυχρό, Πελοποννησιακό πόλεμο... Οι μεν Αμερικανοί με στόλους, πλούτο και πολυάριθμο στρατό και οι δε Σοβιετικοί με πείσμα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται... Τότε νίκησαν οι Δωριείς, σήμερα θα νικήσουν οι Σοβιετικοί.
Η νομοθεσία του Λυκούργου θα επικρατήσει, με τη μόνη διαφορά του βασιλιά, να τρώει στο συσσίτιο δυο μερίδες φαγητό.
Η παιδεία είναι το α και το ω, έτσι θα ορθοποδήσει ξανά αυτό το έθνος, το χρωστάμε στους αιώνες...
Θα κατακτήσουμε την σοφία, αργά και σταθερά, ξανά... Θα γίνουμε ξανά πολίτες του λυτού, του αναγκαίου και του απέριττου. Θα κατακτήσουμε τον μέτρο και όπως είπε ο Σολωμός,
<< Σε βλέπω πάντα που κυλάς, για πες μου ψίχαλο, που πας; που πας μπρος, οπίσω ;
Τον κόσμο να φωτίσω...>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου