Βόλος. 7/6/2011 στην παραλία,
δίπλα στο άγαλμα,
13 ημέρα της διαδήλωσης...
Μια γυναίκα, περίεργη στην αρχή, με πλησιάζει.
Μου ζητάει το μικρόφωνο,
με ρωτάει αν μπορεί να ακουστεί σε όλη την παραλία η φωνή της.
Παίρνει το μικρόφωνο και καλεί όλους μας να αγγαλιάσουμε τον διπλανό μας.
Σε μισό δευτερόλεπτο το κλίμα και η χυχολογία μας αλλάζει.
Αρχίζει να μιλάει για αγάπη, για χορό, για τάνγκο.
Βάζω στα ηχεία το "Να μ αγαπάς".
Ξαφνικά ο κόσμος γίνεται ζευγάρια, στην αρχή διστακτικά, μετά ακολουθούν και άλλοι.
Ανάβουνε τα φώτα, όλοι είχαμε ένα ηλίθιο, ρομαντικό και αναπάντεχο χαμόγελο στα χείλη μας.
Τα ηχεία δυναμώνουν, ακούγονται μόνο το τάνγκο και γέλια!
Ακολουθούν και άλλα ζευγάρια, και άλλο τραγούδι και άλλα χαμόγελα.
Μισή ώρα αργότερα, ένοιωθα όλη την κούραση της μέρας να φεύγει, μαζί με ότι άσχημο σκεφτόμουν.
Ο χορός συνεχίζεται, το ένα τραγούδι ακολουθεί το άλλο.
Ηξεραν πολλοί πως να χορέψουν, κανείς όμως δεν έκανε την αρχή πριν εμφανιστεί αυτή η κοπέλα.
Δεν έχω νοιώσει τόσο τρελή αύρα ξανά, λες και γέμισε η ατμόσφαιρα έρωτα.
Γύρω μου ζευγάρια χορεύουν ακουμπώντας τα αγόρια τα χέρια τους στην μέση των κοριτσιών και εκείνες κρατώντας τους απαλά απ τον ώμο...
Έτσι πέρασε περίπου μια ώρα, στην παραλία, εκεί που μεγάλωσα και ποτέ δεν είχα φανταστεί πως εκεί κάπου ή μέσα στον κόσμο που βρέθηκε εκεί, υπήρχε τόση λαχτάρα για ζωή και τόση διαφορετικότητα.

ΕΝΑΣ θα είναι πάντα αρκετός να αλλάξει τον κόσμο, αρκεί να είναι τόσο τρελός, που να πήσει τον κόσμο να έρθει στα μέτρα του, πρώτος.