Μερικές φορές χάνομαι, όχι γιατί δεν θέλω να μείνω, αλλά γιατί δεν έχω την δύναμη...

Άλλες φορές, τις περισσότερες, κάνω την λάθος αρχή, ξεχνάω, το πρώτο, το μεγαλύτερο σκαλί.

Άλλες πάλι φτάνω στο τέλος και αντί να κόψω το νήμα, γίνεται θηλιά και με πνίγει...

Δεν πρόδωσα ποτέ κανέναν και δεν ξέχασα ποτέ κανέναν. Ξέχασα μόνο πως είναι να δίνεις και να παίρνεις, πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι από τα δικά σου άτομα, τους φίλους που κάποτε ήταν σαν αδέρφια και τώρα γίνανε οι πιο κοντινοί εχθροί...

Αλλάξαμε όλοι και πάντα θα αλλάζουμε, εμείς για το καλό και οι άλλοι για το κακό, πάντα...

Πάντα αυτό θα πιστεύουμε, γιατί είμαστε εγωιστές και ατομιστές.

Μέχρι πότε όμως; μέχρι να μείνουμε, εμείς και ο εαυτός μας...

Ευτυχώς, οι λίγοι θα είναι πάντα καλύτεροι.

Ευτυχώς, οι εχθροί μας κάποια στιγμή, απομακρύνονται.

Δυστυχώς όμως, μέχρι τότε, απομακρυνόμαστε και εμείς από εμάς.

Λίγος εγωισμός δεν έβλαψε κανέναν, κανείς όμως τόσο λίγος δεν βρήκε νόημα στο τίποτά του.

Εκεί ελπίζω και νοιώθω πάνω απ όλα, ελεύθερος...