6/7/17

Το αιώνιο παράπονο του έρωτα, ένα δείπνο με καλό κρασί σε ένα μέρος όμορφο, όσο πρέπει για να μη σου αποσπά την προσοχή. Ένας άνθρωπος με τις ίδιες ανάγκες και θέλω με εσένα. Η αίσθηση του ότι ο χρόνος παγώνει και το παν είναι εδώ και τώρα. Να σηκώνεις το ποτήρι σου, να πίνεις το χαμόγελό του και να παίρνεις ανάσες ζωής, ολοκλήρωσης, έρωτα στον αέρα. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να νιώσεις άνθρωπος όσο μεγαλώνεις; Και αυτό που όλα μεταφράζονται αλλιώς;! Αυτό που κάθε συναίσθημα πρέπει να έχει τιμή και παρενθέσεις γιατί; Δεν είναι δύσκολο να αποδεχτείς πως έχεις ανάγκη από αγάπη, από έρωτα, από λίγη φινέτσα, έστω λίγο γούστο και μερικές ξεχωριστές στιγμές. Αλλιώς τι είσαι; Τι σε κάνει να διαφέρεις; Τι σου δίνει νοημοσύνη και πως να κυριεύσεις τον κόσμο χωρίς να το αξίζεις; Είναι φορές που η μετριότητα με αρρωσταίνει και δεν είναι αχαριστία αυτό που νιώθω. Είναι καθαρά ένα παράπονο που όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να αποκτήσω. Είναι το γαμώτο να βλέπεις ανάξιους και μίζερους να ζουν το όνειρό σου χωρίς να το εκτιμούν, χωρίς να αναγνωρίζουν την σημασία του. Βέβαια είμαι αρκετά ονειροπόλος... Περιμένω το ιδανικό χωρίς να δίνω καν ευκαιρία σε ό,τι φαίνεται μέτριο ή ασήμαντο. Αλλά αυτό είμαι. Κυνηγάω το τρελό, το αδύνατο, το άπιαστο, αυτό που κρατάει τόσο όσο πρέπει προτού γίνει συνήθεια ή δεδομένο. Ίσως φταίει ότι ζω το κάθε ιδανικό στη φαντασία μου αντί να προσπαθώ πραγματικά. Αν όλα όσα ποθώ όμως αν γινόντουσαν πραγματικά δε ξέρω πως θα αντιδρούσα, ίσως τρόμαζα, ίσως ένιωθα δέος μη πιστεύοντας τις αισθήσεις μου. Ηλίθιες αδυναμίες, ανθρώπινες ανάγκες και υψηλές προσδοκίες απ το μέτριο... Μπορεί βέβαια να δικαιολογώ τον εαυτούλη μου και το χαζό εγώ μου. Αλλά κάποια στιγμή σκας, έχεις όντως μια βαθιά ανάγκη από λίγη τρέλα, ανάγκη γι αυτό που κρατώντας το χέρι ενός ανθρώπου του λες "πάμε" και αυτός απλά σε ακολουθεί χωρίς να ξέρεις ποιος οδηγεί ποιον. Και να σκεφτείς πως έχουν περάσει εποχές γεμάτες αίμα, δυστυχία, πέτρινα χρόνια... Πως είναι δυνατόν στην εποχή των πάντων να έχουμε μείνει με απλά ένα τίποτα; Ακόμα ψάχνω τους τρελούς που θα άλλαζαν τον κόσμο. Τους παράφορα ερωτευμένους με τον έρωτα. Τους τρελαμένους με τις αισθήσεις τους που ενθουσιάζονται με το παραμικρό γιατί γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα των μικρών και φαινομενικά ασήμαντων. Αγαπώ φανατικά τους ανθρώπους αυτούς που πριν μάθουν το όνομά σου μυρίζουν την ψυχή σου και είναι σαν να τους ξέρεις από παιδιά, αυτούς που όταν σε ρωτάνε απαντάς απλά με ένα εγκάρδιο "και εγώ!". Αυτό το "και"! Αυτό που βάζει εσένα στην ίδια θέση με εμένα, που κάνει τους ανθρώπους ένα! Ίσως εκεί είναι αυτό που ψάχνω, σ αυτό το "και". Ίσως βέβαια αυτό να είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο' το να περιμένεις ή να απαιτείς από τους άλλους να δουν τα πράγματα όπως εσύ. Μπορεί αυτό να είναι το σημείο που η αγάπη γίνεται μίσος και ο έρωτας καταπίεση. Πως όμως να μπορείς να λύσεις το μυστήριο της ευτυχίας; Αν αυτό που σου δίνει ζωή παράλληλα μπορεί να διαλύσει τα πάντα πως μπορείς να ισορροπήσεις; Τελικά η ευτυχία ίσως είναι καθαρά μονόπλευρη. Ίσως πολύ απλά πρέπει να μάθεις να ζεις με λίγα, να εκτιμάς λιγότερα και να αγαπάς ακόμα πιο λίγα, μόνο όσα ξέρεις πως δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Τουλάχιστον νιώθω ερωτευμένος ή έστω προσπαθώ...