Για ένα παιχνίδι

"Η αγάπη δεν πρέπει να ικετεύει", είπε "ούτε να επαιτεί. Η αγάπη πρέπει να είναι αρκετά ισχυρή, για να γίνεται βεβαιότητα." -Έρμαν Έσσε-

Και από βεβαιότητα άλλο τίποτα, μόνιμα αβέβαιοι για το οτιδήποτε.

Για ένα πράγμα όμως μπορώ να πω πως είμαι πλέον σίγουρος, με όλη τη δύναμη που μου έχει απομείνει θέλω να με ακούσεις χωρίς να πεις λέξη.

Μισή ζωή ζω μέσα σε τέσσερις τοίχους και περιμένω...

Περιμένω αυτά που ίσως έρθουν ελπίζοντας να μην αργήσουν.

Περιμένω αυτά που δεν θα ήθελα να έρθουν και φοβάμαι την ώρα που θα μου χτυπήσουν την πόρτα...

Περιμένω και ελπίζω να βρω κάποιον, περίεργο, ονειροπόλο, κοινωνικά απαίδευτο και αιώνιο παιδί και έφηβο αλλά με μια αρχαία γερασμένη ψυχή που ψάχνει λύτρωση.  

Περίμενα καιρό και εκεί που είπα να βάλω ένα τέλος στην ανυπομονησία και την ελπίδα για ελπίδα βρέθηκες μπροστά μου. 

Ένα παιδί, με υπέροχα μάτια και βλέμμα αλλιώτικο.

Ένα παιδί που κοκκίνισε στο πρώτο κομπλιμέντο.

Ένα παιδί που έψαχνε και αυτό κάποιον να του μοιάζει...

Μου είπες πως ελπίζεις και εγώ απάντησα πως ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι είναι η ελπίδα.

Μεγαλύτερο ψέμα δεν έχω πει αλλά δεν ήθελα να δεις το παράπονό μου.

Ήθελα να φανώ δυνατός. 

Ήρθε η ώρα να μάθεις ποιος είμαι και τι κρύβω.

Είμαι ένα παιδί που δεν κατάφερε να ζήσει όπως ονειρευόταν. Ένα παιδί που έκανε όνειρα που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει. 

Και ένα από αυτά τα όνειρα ήταν η στιγμή που θα γνώριζα εσένα.

Από εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να ζήσω μια άλλη χωρίς να είσαι εκεί, χωρίς να ακούω τη φωνή σου, αχ αυτή η φωνή... χωρίς να κοιτάω τα μάτια σου, χωρίς να χάνομαι στο χαμόγελό σου, χωρίς εσένα. 

Νιώθω πως ξαναγεννήθηκα μέσα από εσένα, για εσένα και για εμένα, για πάντα, εγώ και εσύ εναντίον όλων, μαζί. 

Εύχομαι και ελπίζω η επόμενη στιγμή να αποτελείται από μια λέξη.

Ναι!

Είμαι πλέον βέβαιος πως θα σε αγαπώ για πάντα. 

Ορκίζομαι, με τον πιο ιερό λόγο που έχω δώσει ποτέ να είμαι δικός σου για πάντα, σε αυτή τη ζωή και την αιώνια, μαζί στα εύκολα, μαζί στα δύσκολα και για πάντα μαζί. 

Σ αγαπώ.

Αρρωσταίνω απ' τα ημίμετρα.
Από τις πράξεις και τις ανάγκες που μένουνε μισές.
Περισσότερο απ' όσα θα ήθελα να κάνω αλλά φοβάμαι καν να προσπαθήσω.
Άλλη μια φορά δε ζητάω πολλά,
τα βασικά,
μια αγκαλιά και να ένα χέρι να ακουμπήσω το κορμί μου.

Στη φαντασία μου είσαι εδώ, σε κρατώ απ το χέρι όταν δεν ξέρω πως θα περάσει η νύχτα.

Ακούω τραγούδια που θα ακούγαμε μαζί. Σκέφτομαι το χαμόγελό σου και δυο μάτια να με κοιτάνε με παράπονο, ακριβώς όπως την τελευταία φορά που σε είδα. Θα ήθελα, όσο τίποτα, αυτό το καλοκαίρι να το ζούσα μαζί σου. Είναι αστείο αλλά γράφοντας αυτά είναι λες και παίρνω μια τζούρα αγκαλιάς, μουσικής και της θέας των ματιών σου. Ήδη λατρεύω το παράπονό τους. Αυτό και αν είναι αστείο και χαζό και περίεργο και ό,τι άλλο το πεις.
Μέχρι να γυρίσω, ξανά, στην πόλη μου... 

6/7/17

Το αιώνιο παράπονο του έρωτα, ένα δείπνο με καλό κρασί σε ένα μέρος όμορφο, όσο πρέπει για να μη σου αποσπά την προσοχή. Ένας άνθρωπος με τις ίδιες ανάγκες και θέλω με εσένα. Η αίσθηση του ότι ο χρόνος παγώνει και το παν είναι εδώ και τώρα. Να σηκώνεις το ποτήρι σου, να πίνεις το χαμόγελό του και να παίρνεις ανάσες ζωής, ολοκλήρωσης, έρωτα στον αέρα. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να νιώσεις άνθρωπος όσο μεγαλώνεις; Και αυτό που όλα μεταφράζονται αλλιώς;! Αυτό που κάθε συναίσθημα πρέπει να έχει τιμή και παρενθέσεις γιατί; Δεν είναι δύσκολο να αποδεχτείς πως έχεις ανάγκη από αγάπη, από έρωτα, από λίγη φινέτσα, έστω λίγο γούστο και μερικές ξεχωριστές στιγμές. Αλλιώς τι είσαι; Τι σε κάνει να διαφέρεις; Τι σου δίνει νοημοσύνη και πως να κυριεύσεις τον κόσμο χωρίς να το αξίζεις; Είναι φορές που η μετριότητα με αρρωσταίνει και δεν είναι αχαριστία αυτό που νιώθω. Είναι καθαρά ένα παράπονο που όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να αποκτήσω. Είναι το γαμώτο να βλέπεις ανάξιους και μίζερους να ζουν το όνειρό σου χωρίς να το εκτιμούν, χωρίς να αναγνωρίζουν την σημασία του. Βέβαια είμαι αρκετά ονειροπόλος... Περιμένω το ιδανικό χωρίς να δίνω καν ευκαιρία σε ό,τι φαίνεται μέτριο ή ασήμαντο. Αλλά αυτό είμαι. Κυνηγάω το τρελό, το αδύνατο, το άπιαστο, αυτό που κρατάει τόσο όσο πρέπει προτού γίνει συνήθεια ή δεδομένο. Ίσως φταίει ότι ζω το κάθε ιδανικό στη φαντασία μου αντί να προσπαθώ πραγματικά. Αν όλα όσα ποθώ όμως αν γινόντουσαν πραγματικά δε ξέρω πως θα αντιδρούσα, ίσως τρόμαζα, ίσως ένιωθα δέος μη πιστεύοντας τις αισθήσεις μου. Ηλίθιες αδυναμίες, ανθρώπινες ανάγκες και υψηλές προσδοκίες απ το μέτριο... Μπορεί βέβαια να δικαιολογώ τον εαυτούλη μου και το χαζό εγώ μου. Αλλά κάποια στιγμή σκας, έχεις όντως μια βαθιά ανάγκη από λίγη τρέλα, ανάγκη γι αυτό που κρατώντας το χέρι ενός ανθρώπου του λες "πάμε" και αυτός απλά σε ακολουθεί χωρίς να ξέρεις ποιος οδηγεί ποιον. Και να σκεφτείς πως έχουν περάσει εποχές γεμάτες αίμα, δυστυχία, πέτρινα χρόνια... Πως είναι δυνατόν στην εποχή των πάντων να έχουμε μείνει με απλά ένα τίποτα; Ακόμα ψάχνω τους τρελούς που θα άλλαζαν τον κόσμο. Τους παράφορα ερωτευμένους με τον έρωτα. Τους τρελαμένους με τις αισθήσεις τους που ενθουσιάζονται με το παραμικρό γιατί γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα των μικρών και φαινομενικά ασήμαντων. Αγαπώ φανατικά τους ανθρώπους αυτούς που πριν μάθουν το όνομά σου μυρίζουν την ψυχή σου και είναι σαν να τους ξέρεις από παιδιά, αυτούς που όταν σε ρωτάνε απαντάς απλά με ένα εγκάρδιο "και εγώ!". Αυτό το "και"! Αυτό που βάζει εσένα στην ίδια θέση με εμένα, που κάνει τους ανθρώπους ένα! Ίσως εκεί είναι αυτό που ψάχνω, σ αυτό το "και". Ίσως βέβαια αυτό να είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο' το να περιμένεις ή να απαιτείς από τους άλλους να δουν τα πράγματα όπως εσύ. Μπορεί αυτό να είναι το σημείο που η αγάπη γίνεται μίσος και ο έρωτας καταπίεση. Πως όμως να μπορείς να λύσεις το μυστήριο της ευτυχίας; Αν αυτό που σου δίνει ζωή παράλληλα μπορεί να διαλύσει τα πάντα πως μπορείς να ισορροπήσεις; Τελικά η ευτυχία ίσως είναι καθαρά μονόπλευρη. Ίσως πολύ απλά πρέπει να μάθεις να ζεις με λίγα, να εκτιμάς λιγότερα και να αγαπάς ακόμα πιο λίγα, μόνο όσα ξέρεις πως δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Τουλάχιστον νιώθω ερωτευμένος ή έστω προσπαθώ...

The Means to attain Happy Life

Henry Howard, Earl of Surrey. 1516–47

MARTIAL, the things that do attain
The happy life be these, I find
The richesse left, not got with pain
The fruitful ground, the quiet mind

The equal friend; no grudge, no strife
No charge of rule, nor governance
Without disease, the healthful life
The household of continuance

The mean diet, no delicate fare
True wisdom join'd with simpleness
The night dischargèd of all care,
Where wine the wit may not oppress.

The faithful wife, without debate
Such sleeps as may beguile the night
Contented with thine own estate
Ne wish for death, ne fear his might.

Αυτό είναι.
Νοιώθω σαν να παίρνω ανάσα μετά από πολύ καιρό, πολύ..
Γράφω, νοιώθω, μυρίζω, ακούω,ζω ξανά!
Δε με νοιάζει τι, πως, που, γιατί, τίποτα..
Μόνο το τώρα, το εδώ, το μαζί σου.
Και όπου μας(?) πάει!

Απωθημένα φίλε μου, να θες να ζήσεις, να στείλεις τους πάντες και τα πάντα στο διάολο και να πετάξεις. Να θες να ζήσεις ρε γαμώτο και να μη σ αφήνουν, μια τα πρόσωπα, μια τα πράγματα, να θες να νοιώσεις ζωντανός, να κάνεις οτιδήποτε δεν έκανες ποτέ και να μη μπορείς. Αυτό το διαολεμένο το κάτι που σε κρατάει πίσω, θες ο φόβος, θες η ριμάδα η σφαίρα της ασφάλειας που καθένας μας έχει φτιάξει γύρω του, δε ξέρω τι... Κάποτε λέει ο μύθος ο Δίας έστειλε στη γη την πρώτη γυναίκα, την Πανδώρα. Αυτή η Πανδώρα, λοιπόν, είχε ένα άτιμο κουτί που μέσα υπήρχαν όλα τα κακά του κόσμου, μαζί όμως με την ελπίδα.. Άγνωστες οι βουλές των Θεών.. Η Πανδώρα λοιπόν άνοιξε το κουτί και αμολήθηκαν τα κακά... Όταν κατάλαβε τι είχε κάνει, του δωσε μια και το έκλεισε. Αφού λοιπόν είχανε πια δραπετεύσει όλα τα δεινά το μόνο που έμεινε μέσα ήταν η ελπίδα, με την προοπτική οι άνθρωποι να μπορούν, από κει και μπρος, να πιστεύουν πως ίσως μια μέρα όλα τα κακά ξαναμπούν στο κουτί. Σωστά μαντεύεις φίλε μου, ακόμα εκεί έξω είναι όλα τους, αλλά η ελπίδα έτσι κλειδωμένη όπως έμεινε, δε ξέρω πόσο και για πόσο, κυρίως, μπορεί να βοηθάει τους ανθρώπους.. Η δική μου ελπίδα, βέβαια, δεν ξέρω πια είναι... Ίσως να μείνω εδώ που γεννήθηκα, να βρω μια δουλίτσα, να βγάλω 5,10 φράγκα και να γίνω νοικοκύρης. Πολύ μίζερο ακούγεται για πρώτο σενάριο. Θα ήθελα μια ζωή πιο ελεύθερη, θα ήθελα να δω μέρη που έχουν να σου πουν ιστορίες, πολλές και όμορφες, θα ήθελα να γνωρίσω ανθρώπους που σπάσανε αυτή τη φούσκα της ασφάλειας και πετύχανε να γίνουν κάποιοι, όχι αναγκαστικά πλούσιοι ή γνωστοί.. Κάποιοι που κάνανε τον κόσμο γύρω τους πιο όμορφο, που κάνανε τους δικούς τους ανθρώπους να φτάσουν ένα βήμα παραπέρα από τον όχλο.. Δεν θέλω να προσβάλω τον όχλο βέβαια, είναι και αυτός αναγκαίος, αλλιώς δεν θα ξεχώριζε κανένας.. Δεν είναι σκέψη διαχωρισμού, είναι η σκέψη του ότι κάποιοι άνθρωποι σηκώνουν το ανάστημά τους πάνω απ τους υπόλοιπους και τους οδηγούν σε μέρη που η μίζερη κοινωνία έχει κατατάξει στα όνειρα. Και αν μη τι άλλο, μετά την ελπίδα τι απέμεινε, τα όνειρα..

Καμιά φορά, μέσα στην ανία μου, φτιάχνω ιστορίες. Άλλοτε φτιάχνω έρωτες. Άλλοτε φτιάχνω καβγάδες. Άλλες φορές φτιάχνω ταξίδια, και πότε πότε φτιάχνω ασπίδες.. Δεν αντέχεται το τίποτα.. Νόμιζα πως οι ασπίδες θα μένανε εδώ για πάντα. Να όμως που μαζί με τις γυάλινες φανταστικές, εν τέλη, σφαίρες, σπάσανε και οι ασπίδες.. Που και που φτιάχνω έναν κόσμο γεμάτο φως και ελπίδα. Πάντα όμως, γίνεται κομμάτια. Ίσως γιατί αφήνω χώρο μόνο για τον εαυτό μου.. δεν ξέρω.. Ίσως δεν έχω ακόμα τη δύναμη να μοιραστώ πράγματα. Ίσως είναι ακόμα νωρίς, πόσο όμως ακόμα;

και τι δεν θα έδινα να γινότανε όλα όπως παλιά. δεν αντέχεται άλλο τόση μαυρίλα, τόση μοναξιά, τόση στεναχώρια, τόση μιζέρια γύρω μου. δεν αντέχω γαμώ την τύχη μου.

επιστροφή.

Άντε πάλι στα δικά μας, τα μέρη τα γνωστά. Η επιστροφή του ασώτου ή απλά η επιστροφή των εγώ μου. Μετά από τόσο καιρό μάλλον δεν άλλαξαν και πολλά. Τουλάχιστον αρχίζω να γνωρίζω τα όριά μου. Έπρεπε κάποια στιγμή να φτάσω και εγώ ένα βήμα πριν τον πάτο, τον αισθηματικό, τον οικονομικό, της αγάπης, της αναγνώρισης.. Τέλος πάντων, καιρός να πάρουμε φόρα ξανά, χωρίς πίσω βήματα αυτή τη φορά. Ή τώρα ή ποτέ.. Αλλά πως ξεκινάς απ την αρχή μια ζωή που δεν είχες σκεφτεί καν πως ίσως κάποτε να ζούσες; Πως από τα ψηλά κάνεις μια βουτιά στα χαμηλά και που στο καλό βρίσκεις δύναμη και ανάσα να ανέβεις ξανά στην επιφάνεια;

Καιρός να βρω τον εαυτό μου

Η επανάσταση τελικά δεν είναι ο σκοπός μας. Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι, ο δρόμος προς το όνειρο. Αν καταφέρω και αλλάξω εγώ, και εσύ, και ο δίπλα μας, τότε κερδίσαμε. Αν καταφέρω εγώ,και εσύ και ο δίπλα μας να απαλλαγούμε από την ανάγκη για χρήμα, δόξα, αν απαλλαγούμε από την ίδια την ανάγκη και αρχίσουμε να ζούμε το σήμερα, την κάθε στιγμή ξεχωριστά, τότε νικήσαμε. Δεν υπάρχει αρχή στην επανάσταση, ούτε τέλος. Υπάρχουν στιγμές στο ταξίδι προς το όνειρο που σε κάνουν απλά να ανακαλύπτεις ποιος είσαι ή ποιος θέλεις να γίνεις. Δεν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον, υπάρχει μόνο τώρα. Δεν υπάρχουν ερωτήσεις όπως, "που είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "που θα ήθελα να είμαι", "τι θα ήθελα να κάνω". Υπάρχει μόνο μια στιγμή, όπου γνωρίζεις μέσα σου που είσαι, γιατί είσαι εδώ, υπάρχει μόνο η στιγμή που λες "θα το κάνω, γιατί το αγαπώ". Μπορεί μια ζωή να αγωνίζεσαι να αλλάξεις τον κόσμο και εσύ να μένεις ίδιος. Προσπαθώντας όμως να αλλάξεις κάτι του χθες, μένεις εκεί, χάνεις το σήμερα, χάνεις τη στιγμή αυτή που αντί να κάνεις πράξεις, σκέφτεσαι τι ήταν κακό χθες. Η ζωή μας έχει ένα παράδοξο χαρακτήρα, όλα όσο συμβαίνουν γύρω μας, όλα γίνονται για κάποιο λόγο που στην ουσία δεν έχει καμία σημασία να τον ξέρεις. Το μεγαλύτερο όπλο να νικήσουμε τον εαυτό μας είναι το χιούμορ, και αν θέλουμε να νικήσουμε τον ίδιο τον κόσμο το μόνο όπλο που μας έχει μείνει είναι η αλλαγή. Κάποτε με ένοιαζε το πως θα ντυθώ, που θα πάω, ποιος θα με δει, τι θα πει ο κόσμος για τις πράξεις μου. Με ένοιαζε να γίνομαι αποδεκτός από το σύνολο, οπότε αργά ή γρήγορα έγινα ένα κομμάτι του συνόλου. Ένα κομμάτι κρέας στην ουσία που το ένοιαζε το lifestyle και το πως θα διευρύνει τον κύκλο του. Νόμιζα πως ζωή είναι να είσαι σαν τους άλλους, να ζεις σε μια ομάδα ανθρώπων σαν και εσένα και να κάνεις πράγματα που αρέσουν στην ομάδα αυτή. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζεις να βαριέσαι τη στασιμότητα και αυτές τις στιγμές που κάθε μέρα είναι ίδιες. Δεν βαρέθηκα τους φίλους μου, για κανένα λόγο, βαρέθηκα απλά να είμαι αυτός που θέλανε οι άλλοι να είμαι και αποφάσισα να γίνω εγώ.

Μιαν αστραπή είν η ζωή και στ άναμμα που κάνει, ό,τι προλάβει ο άνθρωπος τα υπόλοιπα τα χάνει..

Βαρέθηκα να μιλάω στον εαυτό μου. Αρκετά τον γνώρισα. Καιρός να ζήσω.

Ντοστογιέφσκι - Το υπόγειο

Θαρρετά και λεύτερα στο σπίτι μου, Έμπα σαν μοναδική κυρά

Στεκόμουν εκμηδενισμένος μπροστά της, ρεζιλεμένος, αποσβολομένος, και χαμογελούσα, θαρρώ, βάζοντας όλα μου τα δυνατά για να ξανακλείσω τις άκρες της κουρελιασμένης μου ρόμπας... Κοντολογίς, όπως το είχα φανταστεί πιο πριν, σε κάποια στιγμή έξαρσης... Το χειρότερο είναι πως κι εκείνη ταράχτηκε και δεν το περίνεμα...

Ο Κεμάλ

Όταν θα σιωπήσουν όλοι οι -ισμοί κάθε απόχρωσης και χαθούν στην λήθη της ιστορίας, γιατί εμείς οι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα έχουμε ανάγει τους εαυτούς μας σε Άνθρωπους με Α κεφαλαίο και θα έχουμε σταματήσει να τους χρειαζόμαστε, τότε ίσως κάποιος μελλοντικός Κεμάλ καταφέρει να αλλάξει πραγματικά τον κόσμο.

No title

Δύσκολο βράδυ πάλι, περίεργες μέρες γεμάτες θέλω και μεγάλα κενά, χαμένες στιγμές από βλακεία μου και χαμένες ευκαιρίες. Το ποτό βοηθάει μέχρι ένα σημείο, μέχρι που αρχίζει και κλέβει το μυαλό μου και με πίνει αυτό. Οι φίλοι πάντα μου κάνουν καλό σε δύσκολες στιγμές, αλλά υπάρχουν φορές που ούτε αυτοί μπορούν να βοηθήσουν και το ξέρω πως μόνος μου πρέπει να βρω μια λύση. Πολλές φορές σε τέτοιες καταστάσεις ερχότανε ως δια μαγείας κάποια, που όσο μακριά και αν ήταν πάντα ήταν εδώ για εμένα. Ήρθε λοιπόν και σήμερα, μου μίλησε, άλλαξε ένα μαύρο κομμάτι από την σκέψη μου ξανά. Είδα τα πράγματα πιο λογικά, πιο χαλαρά. Κάθε φορά είναι λες και μόνο αυτή μπορεί να δώσει μια λύση.. Νοιώθω τόσο τυχερός μέσα στην ατυχία μου που κάποτε τη γνώρισα. Αυτή ήταν ο λόγος που άρχισα να γράφω, που θυμήθηκα πως είναι να ερωτεύομαι πραγματικά, που είδα πως είναι να νοιώθω πως έχω βρει, κατά κάποιο τρόπο, τον άνθρωπό μου. Μεγάλα λόγια, μπορεί... Δεν με νοιάζει πραγματικά, αυτό νοιώθω και χαίρομαι που αυτό το συναίσθημα δεν τελείωσε αν και πέρασαν μερικά χρόνια από τότε... Σε αυτά τα χρόνια έμαθα πιο πολλά για τον εαυτό μου, έμαθα πως δεν είναι τόσο δύσκολο να κρατάς στη ζωή σου κάποιον όταν πραγματικά το θέλεις και το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να παραμείνει αυτή η κατάσταση, θέλω να είμαι πάντα "εδώ" μαζί της έστω και στην σκέψη τις περισσότερες φορές. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, δεν μπορώ να βρω ωραίες λέξεις, απλά συνεχίζω να χαμογελάω και να σκέφτομαι το προσωπό της..

Μπερδεμένα πράγματα...

Είμαστε στρατιωτάκια, γεννημένα να υπακούμε, να παίρνουμε εντολές και να τις εκλελούμε. Είμαστε γεννημένοι να ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο κάθε ένας θα μισεί, θα ζηλεύει και θα πολεμά τον άλλο έτσι πρέπει. Οι μεν αριστεροί οι δε δεξιοί. Οι μεν φτωχοί πρέπει να μισούν τους πλούσιους και οι δε πλούσιοι τους φτωχούς.Είμαστε ανθρωπάκια, μικρά, κοντόφθλαμα ανθρωπάκια που δημιουργούν προβλήματα με σκοπό να βρούνε λύσεις. Υπακούμε στους κανόνες ενός παιχνιδιού που χωρίς να ερωτηθούμε, παίξαμε. Άλλοι φτιάχνουν τους κανόνες, άλλοι ορίζουν τις ομάδες και άλλοι διετιτεύουν τις ιδιες τις ζωές μας. Εχω σιχαθεί να βλέπω πανικοβλημένα ανθρωπάκια να κινηγούν το ένα το άλλο διότι ανήκουν σε διαφορετικό πολιτικό χώρο, θρησκεία, σύνορα, εχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετική ιδεολογία ακόμα και ομάδα σε κάποιο σπορ. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν τελικά να αλλάξουν τον κόσμο... Οι ίδιοι που εκλέγουν κυβερνήσεις, οι ίδιοι που με λάβαρο και πρόσχημα τη δημοκρατία και την ελευθερία ονειρεύονται να εξωντόσουν τους αντιπάλλους τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν για ισότητα, για πρόοδο, για ισονομία και αξιοκρατία, συντηρούν ένα σύστημα το οποίο άλλοι δημιούργησαν για να τους ελέγχουν και το χειρότερο, αυτοί είναι που θρέφουν το ίδιο το θηρίο...

Μπέρτραντ Ράσελ

«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους»

Βίλχελμ Ράϊχ

Σε καταλαβαίνω ανθρωπάκο γιατί σε έχω δει πολλές φορές γυμνό στην ψυχή και στο σώμα,χωρίς μάσκα,χωρίς πολιτική ετικέτα,χωρίς εθνική περιφάνεια. Θα σου πω τι είσαι ανθρωπάκο,θα σου πω γιατί στ’αλήθεια πιστεύω στο λαμπερό μέλλον σου.Επειδή το μέλλον ανήκει αναμφισβήτητα σε σένα, ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Δες όπως είσαι πραγματικά. Άκουσε αυτά που κανένας από τους ηγέτες ή τους εκπροσώπους σου δεν τολμά για να σου πει: Είσαι μικρός και συνηθισμένος άνθρωπος,λάβε υπόψην σου το διπλο νόημα αυτών των λέξεων,μικρός και συνηθισμένος. Μην τρέχεις μακριά,έχε το θάρος να κοιτάξεις μέσα σου.

"you know guys,when you find that one thing that gets you really excited, its higher than any drug in the world..."

Μεθάτε ~ Charles Pierre Baudelaire

Πρέπει να' μαστε όλο μεθυσμένοι.
Είναι το παν: η μόνη λύση.
Μη μας βαραίνει το φριχτό φορτίο του Χρόνου,
που μας τσακίζει και στη γης μας σπρώχνει,
μας πρέπει ένα μεθύσι χωρίς τέλος.

Μα με τί;
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή.
Διαλέχτε. Όμως μεθάτε.

Κι αν κάποτε ξυπνήσετε ίσως
πάνω σε σκάλες αναχτόρων,
στο χλωρό χορτάρι μίας τάφρου,
μέσα στη μοναξιά της κάμαρής σας,
και νιώσετε πως το μεθύσι σας περνάει
ή κιόλας πως κοντεύει να περάσει,
ρωτήσετε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί και το ρολόγι,
το κάθε τι που φεύγει, κλαίει, τρέχει, που τραγουδά, που μιλεί:
Τί ώρα να ναι;
Θα σας πούν κι ο άνεμος και τ' άστρι και το ρολόγι, το πουλί:

Είναι ώρα για μεθύσι.
Μην είστε ανελέητοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθάτε, μεθάτε δίχως τελειωμό, μεθάτε.
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή, διαλέχτε.

Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει...

"...Πεθαίνουμε σαν λαός... κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο" Θανάσης Βέγγος.

Πεθαίνουμε, σβήνουμε από τον χάρτη και όσα χτίσανε οι πιο παλιοί σ αυτό το χώρο που λέγεται Ελλάδα, ξεθώριασε...
Είμαστε η γενιά που πληρώνει και θα πληρώνει λάθη γενεών, οι μοιραίοι και όπως αλλιώς θέλετε να το λέτε...
Αντί να είμαστε αυτοί που θα χτίσουν νέα θεμέλια και νέα, των ιδεών, σπίτια, γκρεμίζουμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας...
Αδιαφορούμε πλήρως για το αν θα έχουμε αύριο παρόν, το μέλλον άστο, δεν θέλω να γίνομαι μοιρολάτρης, αλλά δεν πάμε εκεί που είμαστε πλασμένοι σαν άνθρωποι να πάμε...
Ποιο γρήγορα, ποιο ψηλά, ποιο δυνατά, ποιο ανθρώπινα ήταν η μοίρα μας να βαδίζουμε, αλλά πέσαμε στο βούρκο και βουλιάζουμε μέρα με τη μέρα, ποιο μέσα και ποιο μέσα, μέχρι να φτάσουμε στον πάτο.
Είμαστε κοντά, όσο ποτέ ξανά...
Αντί όμως να γίνουμε ένα, βάλαμε ξανά την εθνική μας μιζέρια ανάμεσά μας.
Αντί να ζήσουμε, όλοι, μαζί, σαν ένα άτομο, μια κοινωνία, ζούμε ο ένας εις βάρος του άλλου...
Άλλοι ψηφίζουν, άλλοι αποφασίζουν, άλλοι κάνουν κουμάντο και άλλοι οδηγούν τις ζωές μας εκεί που αυτοί θέλουν...

Δεν δέχομαι ότι κάναμε τον κύκλο μας, καλέ μου άνθρωπε, δεν δέχομαι ότι πεθάναμε ακόμα, κρατάμε γερά, λίγοι και καλοί.........
και το δικός μας λίγο θα ναι για πάντα περισσότερο από το τίποτα των άλλων..........

Η Ελλάδα πεθαίνει..

"Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει... Πεθαίνουμε σαν λαός... κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε..."



"Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο"

Ν.Κ

Μα ο άνθρωπος σήμερα που πονάει και βλέπει δεν μπορεί πια να ζει το ειδύλλιο.Μετατοπίστηκαν τα ρόδα,αλλάξανε φύση οι μεγάλοι χαιρετισμοί.Περπατώ,κοιτάζω τις ζωγραφιές στα Μουσεία,ακούω τους σοφούς στα Πανεπιστήμια.Πέρυσι ακόμα τι χαρές!Μα σήμερα νιώθω πως όλα τούτα είναι ανάξια,μάσκες γαληνές για να σκεπάσουν τη φοβερήν αλήθεια,προσωπεία για τους άναντρους. Νίκος Καζαντζάκης

"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας." - Λειβαδιτης

Κρίση ευτυχίας !

Πάντα τα ωραία έρχονται από κει που δεν το περιμένεις.
Τι ποιο ωραίο από ένα παιδί να σου λέει σ αγαπώ και να σε φιλάει γλυκά και τι ποιο ωραίο να θυμάσαι πως ήσουν εσύ παιδί...

Τα χριστούγεννα του Λιαντίνη

Μόναχο 25-12-1970

Χριστούγεννα και τούτα. Εκτός από τους κατάδικους, όσοι δεν είναι δυό-δυό στο κελί, και τους μοναχικούς, κείνους που δεν ζουν σε κοινόβια, αλλά σε σκήτες, και τους λιγοστούς, πούχουνε τη δική μου τρέλλα, δεν θα τα πέρασε άλλος όπως εγώ. Ούτε μια καλημέρα, ούτε μια ευχή, ούτε ενός ανθρώπου μάτι και γέλιο.
Έχω ένα χοντρό κερί στο κηροπήγιο και μέρα νύχτα καίει.
Τράβηξα τις κουρτίνες να κλείσω το φως για να μην βλέπουν τα
μάτια και κιοτέψει η ψυχή κι όλη τη μέρα τραμπαλίζομαι στην καρέκλα μου, σκεπάζομαι από γαλάζιους καπνούς και κολυμπάω στον ποταμό της αμίλητης ύπαρηξής μου.
Μόνο τ' αυτιά άφησα ασφάλιστα - σαν τον Οδυσσέα -
για να φτάνει ως τη σπηλιά μου ο γιορτερός θόρυβος από το μακρυνό βάθος της πολιτείας. Κι έρχονται φευγαλέα μπροστά μου εικόνες από τα πλούσια Γόμμορα και την ακόλαστη Πομπηία, για να μου θυμίζουν τον ξεπεσμένο άνθρωπο, που όμως δεν επιτρέπεται να του φορτώσουμε την ενοχή. Μόνο το μεσημέρι κουμπώθηκα ως το λαιμό και τράβηξα μια βόλτα στο μεγάλο κήπο της πόλης.
Περπάτησα ώρα πολλή απάνου στα χιόνι, αγνάντεψα το ποταμάκι, τις πάπιες, τα περιστεράκια που κρυώνανε και μαλάκωσε λίγο η ψυχή και το παράπονο. Χιόνι...παγωνιά, πλούτος που σε χτυπάει στα μάτια. Ύστερα ξαναγύρισα στηλώθηκα, σαν φάντασμα, πάλι μπροστά στην λαμπάδα και κυλάνε οι ώρες, κι όλας έντεκα,
απάνου στο καλτιρίμι της διαμαρτυρίας, που δεν θα ζητήσει ανταμοιβή.
Παρ' όλα τούτα δεν θα πρέπει να λησμονήσω να σου πω ότι είμαι και κομμάτι χαρούμενος. Κάτι κατάλαβα από το θάμα της Άγιας νύχτας.
Ίσως περισσότερα απ' όσα πιστεύω.

Δικός σου,
Δημήτρης

Γενέθλια με φίλους και πολλά γέλια, κράτησε λίγο αλλά ήταν αυτό που μου έλειπε.
Σχεδόν... Του χρόνου ελπίζω να με βρει η μέρα με λίγο περισσότερο χρόνο, λίγη περισσότερη αγάπη και λίγα περισσότερα φράγκα...
Δεν είναι αχαριστία, είναι το γαμώτο που ήθελες να ζήσεις και δεν πέτυχε.
Μεγαλώνω και κάθε φορά δεν θέλω καν να το σκέφτομαι, λες και έγινα μεγάλος και τρανός..
Όχι, αλλά δεν μπορώ να γίνω ξανά μικρός και....... ο εαυτός μου, όπως εγώ θέλω να είμαι και όχι όπως πρέπει να είμαι.
Πάντως το πιο όμορφο πράγμα είναι να έχει γύρω σου, ακόμα καλύτερα δίπλα σου, άτομα που σε αγαπάνε, είτε όσο θα ήθελες, είτε όσο μπορούν.
Η ευχή μου για του χρόνου είναι να είμαι καλά στην υγεία μου και να μείνουν δίπλα μου όσοι πραγματικά με αγαπούν... Θα ένοιωθα μια μικρή ευτυχία έτσι...
Τέλος, λίγο χρόνο, λίγη αγάπη και λίγα φράγκα......

Περίεργες μέρες...

Καιρό τώρα έχω χάσει τον εαυτό μου κάπου ανάμεσα στα πρέπει και σε αυτά που νοιώθω.
Δεν υπήρξε τόσο άσχημη περίοδος στη ζωή μου και το χειρότερο απ όλα είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω, κυρίως τι πρέπει να κάνω.
Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή μου, είχα λίγη τύχη μέσα στη γκαντεμιά που με δέρνει ασυστόλως..
Αλλά ας μην τα βλέπουμε όλα τόσο μαύρα, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, μάλλον..
Από κει που κορόιδευα την ελπίδα, έγινα θαυμαστής της και από εκεί που θαύμαζα τον κόσμο, έχω μισήσει τη στιγμή που βάλθηκα να τον ανακαλύψω.
Ας ελπίσω να έρθουν ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΛΕΣ ΜΕΡΕΣ..
Μέχρι τότε το μόνο που έχω να κάνω, είναι να προσπαθήσω.
Τουλάχιστον ανακάλυψα τη μουσική της ζωής, την απόλυτη ησυχία.

Το αναπόφευκτο, η Αντίσταση κι ο παππούς μου...

Ο παππούς μου, έλεγε συνεχώς ιστορίες από τα παλιά χρόνια, κυρίως απ' την Κατοχή, όπου πολέμησε ως αντάρτης στο πλευρό...
του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και όπως σχεδόν όλοι οι συνομήλικοί του, το μυαλό του κόλλησε εκεί μέχρι και το τέλος της ζωής του...Μου έλεγε για τα κόλπα που έκαναν τότε για να κλέβουν απ' τους Γερμανούς τρόφιμα, ρούχα, πολεμοφόδια κλπ. Μου έλεγε για τις αποστολές που αναλάμβανε τότε να φέρει εις πέρας για χάρη του αγώνα. Αποστολές-καρμανιόλα για τη ζωή του. Ήταν τυχερός και δεν πιάστηκε ποτέ. Αν είχε συλληφθεί έστω και μια φορά από τους Γερμανούς, εγώ πιθανότατα δε θα υπήρχα. Μου μίλαγε για όλα αυτά γεμάτος καμάρι! Ήταν περήφανος σε όλη την υπόλοιπη ζωή του για την αντιστασιακή δράση του. Έλαμπε το πρόσωπό του κάθε που μίλαγε γι' αυτά.

Καμάρωνε για τη γυναίκα του και τα παιδιά του βέβαια, αλλά ο παντοτινός, ο ισόβιός του έρωτας ήταν η Αντίσταση. Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, αποφάσισε να γράψει εν συντομία την αυτοβιογραφία του.
Το 80% των γραφομένων του αφορούσαν σε εκείνη την περίοδο. Όταν τον άκουγα να εξιστορεί όλα αυτά, μου φαίνονταν τόσο κοντινές και τόσο απλές οι ηρωικές πράξεις. Είχα τη εντύπωση ότι ήταν πολύ εύκολο, σχεδόν αυτονόητο το να κάνεις Αντίσταση στον κατακτητή. Μου φαινόταν αδιανόητο πώς υπήρχαν άνθρωποι, Έλληνες υποτίθεται, που γίνονταν προδότες, δωσίλογοι ή ακόμη και αμέτοχοι. Μου φαίνονταν σαν... εξωγήινοι! Δεν μπορούσα τότε να αντιληφθώ το μεγάλο σταυροδρόμι που συναντά ο άνθρωπος όταν βρίσκεται στη θέση να επιλέξει ανάμεσα στο δύσκολο δρόμο της Αντίστασης και στον εύκολο δρόμο της υπακοής. Αδυνατούσα να αντιληφθώ ότι οι προδότες, οι δωσίλογοι ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας μέχρι πρότινος, άνθρωποι που μπορεί να δουλεύετε μαζί, να παίζετε μαζί τάβλι, να γειτονεύετε ή να συγγενεύετε. Αδυνατούσα να αντιληφθώ τί οδηγεί τους ανθρώπους στην υπακοή ή στην υποστήριξη σε προδότες.

Ο παππούς μου, μίλαγε με απέχθεια (όχι πια με μίσος) για τους προδότες, τους μαυραγορίτες και τους εθελόδουλους. Μου μίλαγε μάλιστα και για πρόσωπα της μετέπειτα πολιτικής και κοινωνικής ελίτ που έκαναν περιουσία στην περίοδο της Κατοχής προδίδοντας και κερδοσκοπώντας πάνω στις κακουχίες, αλλά αδυνατώ αυτή τη στιγμή να αναφέρω ονόματα και ιστορίες, καθότι θα με βάλουν μέσα!
Πάντως, ζουν -ακόμη- ανάμεσά μας...

Θυμάμαι, που λέτε, με τι σιχαμάρα μιλούσε γι' αυτούς τους ανθρώπους, σαν να ήτανε σκουλήκια.
Ίσως γι αυτό να μην καταλάβαινα την ανθρώπινη υπόσταση των προσκυνημένων.
Ίσως να εφταιγε και η επιβεβλημένη αμερικάνικη κουλτούρα των διπόλων, όπως το "υπερήρωας- υπερσατανικός κακός". Ο απόλυτα καλός απ' τη μία που κάνει τα πάντα για το καλό όλων και ο απόλυτος κακός απ' την άλλη που θέλει να καταστρέψει -ντε και καλά- τον κόσμο. Σε γενικές γραμμές σα να λέμε Μπάτμαν - Τζόκερ...

Καμιά αναζήτηση λοιπόν για το τι είναι αυτό που κάνει έναν απλό καθημερινό άνθρωπο ήρωα και τι προδότη. Υπό ποιες συνθήκες γίνεσαι το ένα ή το άλλο. Τα δίπολα των υπερανθρώπων φυσικά δεν υπάρχουν στον πλανήτη Γη. Υπάρχουν μόνο, άνθρωποι που μπροστά στη μεγάλη πρόκληση της Ιστορίας τινάζονται ψηλά από υπερηφάνεια, επιβάλλονται στους φόβους τους, λες και ήπιαν το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ και άλλοι που μπροστά στο κάλεσμα της Ιστορίας λυγίζουν απ' τους φόβους τους και δεν μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους, σε σημείο που η ανάγκη τους για επιβίωση (με κάθε τρόπο) ξεπερνά αξιακά την αίσθηση της προσωπικής και συλλογικής υπερηφάνειας.

Φτάνοντας στα σημερινά, διαπιστώνω πόσο εύκολο είναι να γίνει κανείς προδότης, πόσο καθημερινό είναι. Δε χρειάζεται να είσαι η κακιά μάγισσα του παραμυθιού ούτε ο Δρακουμέλ, που μισεί όλο τον κόσμο, για να προδώσεις. Αρκεί η μικροψυχία, ο φόβος, η λιποψυχία, η απουσία αλληληγγύης στον προσωπικό αξιακό κώδικα. Αρκεί να σου έχουν ενσπείρει την ιδέα του αναπόφευκτου.

Οι περισσότεροι προδότες και δωσίλογοι πονούσαν γι' αυτό που έκαναν. Παρακαλούσαν τους αγωνιστές να τα παρατήσουν, αφού τους τόνιζαν πως αυτό που έκαναν τίποτα δεν θα πρόσφερε σε κανένα και ότι τελικά μόνο κακό θα έκαναν. Οι αγωνιστές ευτυχώς δεν κάμπτονταν από αυτά τα χαζά λόγια. Η αναρώτησή μου είχε να κάνει πάντα με το αν πράγματι οι προδότες πίστευαν μέσα τους ότι λειτουργούν προς όφελος της πατρίδας με το να φορούν την κουκούλα του δωσίλογου και να παραδίδουν τους πατριώτες αγωνιστές στις Αρχές ή αν είχαν επίγνωση ότι προδίδουν την πατρίδα.

Για μερικούς αχρείους ίσχυε το δεύτερο σίγουρα. Το θέμα είναι ότι πιστεύω ότι εν μέρει ίσχυε και το πρώτο. Ότι δηλαδή δεν είχαν πλήρη αντίληψη της προδοσίας τους. Γιατί αυτό; Οι αντάρτες κατά τη διάρκεια της Αντίστασης εκαναν διάφορα χτυπήματα άλλοτε σε στρατηγικούς και άλλοτε σε συμβολικούς στόχους, ενώ μερικές φορές χτύπαγαν μόνο για να ανεφοδιαστούν με ρούχα ή τρόφιμα.
Όταν λοιπόν έκαναν μια επίθεση, συνήθως σκότωναν κάποιον στρατιώτη των κατακτητών ή και περισσότερους. Η Γερμανική Διοίκηση λοιπόν πολλές φορές σκότωνε για αντίποινα ολόκληρα χωριά.
Οι μαζικές εκτελέσεις ήταν το μέσο τρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Έτσι, αρκετές φορές οι αγωνιστές αντάρτες έρχονταν σε σύγκρουση με τους... συμπατριώτες τους, αφού οι τελευταίοι αντί να μισούν τους Κατακτητές ως υπεύθυνους για τις εκτελέσεις και αντί να θεωρούν την Κατοχή ως απόλυτη αιτία αυτών, αντιθέτως αυτοί χρέωναν συχνά στους αντιστασιακούς την ευθύνη των εκτελέσεων, αφού "αν αυτοί δεν έκαναν τίποτα, οι Γερμανοί δε θα εκτελούσαν σε εκδίκηση!
Αφού θεώρησαν στο μυαλό τους ως αναπόφευκτο κακό τη Γερμανική Κατοχή, τότε προφανώς όποιος αντιστεκόταν σε αυτήν ήταν σχεδόν... εχθρός του ελληνικού έθνους!

Κάτι τέτοιο βλέπω και σήμερα λοιπόν. Η κυρίαρχη πλειοψηφικά ομάδα στην κοινωνία είναι ακόμη η ομάδα του "αναπόφευκτου". Θεωρούν ότι ναι μεν είναι Κατοχή αυτό που ζούμε, και γκρινιάζουν γι' αυτήν, αλλά την αντιμετωπίζουν ως αναπόφευτκο κακό. Το ίδιο κόλπο με τότε. Με τη διαφορά ότι τότε ο Γκαίμπελς δεν είχε τα σημερινά Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας. Αν τα είχε, ακόμη υπό... Ναζιστική Κατοχή θα ήμασταν, και μάλιστα με "εθνική συναίνεση"! "Τσολάκογλου" άλλωστε υπάρχουν άπειροι...
Οι σημερινοί οπαδοί του αναπόφευκτου ολοένα και κοντεύουν να μοιάσουν στους τότε δωσιλόγους.
Γιατί ο οπαδός του αναπόφευκτου θεωρεί ζημιά και κατάχρηση την απεργία, θεωρεί ασυδοσία την ανυπακοή, θεωρεί κίνδυνο ή πολυτέλεια τις εκλογές και γενικώς τις δημοκρατικές διαδικασίες, θεωρεί τελικά από γραφικό έως και... ανθέλληνα προβοκάτορα της "εθνικής σωτηρίας" τον αγωνιζόμενο ενάντια στη Νέα Κατοχή συμπολίτη του.

Μη νομίζετε, στην ουσία μια λεπτή γραμμή χωρίζει τους οπαδούςτου αναπόφευκτου απ' τους κουκουλοφόρους της Κατοχής. Μια λεπτή γραμμή που θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι απ' αυτούς δε θα την περάσουν και θα συνειδητοποιήσουν μια ώρα αρχύτερα την ανάγκη για συστράτευση του λαού σε κοινό μέτωπο αγώνα για αποτίναξη του κατοχικού ζύγού της χώρας και του λαού μας.
Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος. Ελάχιστος βέβαια, αλλά υπάρχει. Είναι ο χρόνος που απαιτείται για τη συνένωση των δυνάμεων ανατροπής του κατοχικού καθεστώτος.

Για να ζήσουμε και πάλι ελεύθεροι. Για να αντικρύζουμε με καμάρι και υπερηφάνεια τα εγγόνια μας και να τους αφηγούμαστε τις ιστορίες της δικής μας Αντίστασης, όπως τις διηγούταν και ο δικός μου ο παππούς σε μένα. Όπως τις διηγούταν σ' αυτόν και ο δικός του πατέρας παλαιότερα. Αναπόφευκτη δεν είναι η ισόβια υποταγή μας στον Τραπεζικό Ζυγό.

Αναπόφευκτη είναι η στιγμή που θα αντικρύσουμε στα μάτια τον εγγονό μας και θα μας ρωτήσει "τι έκανες στον πόλεμο παππού;;;"
toixo-toixo.blogspot.com

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

‎"Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ο,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να 'σαι ελεύθερος παρά να μάχεσαι για την ελευθερία!
Να μη φύγουμε σαν σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σαν βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν... δε θέλουν πια... και σηκώνονται από το τραπέζι."

Τσάρλς Μπουκόφσκι

Κι εγώ πήγαινα βόλτα στην παραλία. Μια και ήταν τόσο νωρίς, δεν έβλεπα το τερατώδες αλισβερίσι της σπαταλημένης ανθρωπότητας, της στοιβαγμένης, της φιμωμένης ανθρωπότητας. Ψόφια πράγματα απο σάρκα, όγκος βατράχων. Δεν τους έβλεπα να σέρνονται απο δω κι απο κει με τα φριχτά κορμιά τους και τις ξεπουλημένες τους ζωές, χωρίς μάτια, χωρις φωνή, χωρίς τίποτα και να μην το ξέρουν. Τα σκατά των σκουπιδιών. Το άχρηστο λίπος στην άκρη του πιάτου.

Και με ρώτησε σήμερα μια φίλη αν δίνουν ναρκωτικά στους επαναστάτες...
Της είπα ότι μας δίνουν κάτι που δεν φαίνεται, δεν το ξέραμε στην αρχή.
Σιγά σιγά μας έγινε εμμονή και κάθε μέρα ζητούσαμε όλο και περισσότερο.
Σιγά σιγά άρχισε αυτό το κάτι να βράζει μέσα μας και το μυαλό και οι καρδιά μας αρχίσανε να δουλεύουν αλλιώς και κάθε μέρα το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν αυτή η πρέζα.
Μας έσπαζε κάθε βράδυ, πριν τον ύπνο τα κεφάλια και το πρωί που ξυπνούσαμε και ερχόμασταν ξανά στην καθημερινότητά μας ζητούσαμε όλο και περισσότερο.
Στο τέλος το ζητούσαμε για μια ολόκληρη ζωή.

Ξέρω πως με κυριεύει, ξέρω πως χωρίς αυτό δεν μπορούμε να ζήσουμε, δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να συγκεντρωθούμε, να κάνουμε έρωτα, να ζήσουμε όπως εμείς θέλαμε.

Ήμασταν πλέον εθισμένοι, σε κάτι που όμως δεν υπήρξε ποτέ. Δεν το είχαμε πιάσει, δεν το είχαμε μυρίσει, δεν ξέραμε καν πως αντιδρά στον οργανισμό μας και οι γύρω μας φαινότανε τόσο μικροί και ασήμαντοι που ποτέ δεν είχανε πάρει μια τζούρα απ αυτό το τίποτα.

Στην πραγματικότητα ούτε εμείς. Ήταν μέσα μας από πάντα, έτσι γεννηθήκαμε.

Η πιο ωραία πρέζα της ζωής μας, το μόνο πράγμα που μας κάνει να ζούμε όπως δεν μπορούν οι υπόλοιποι.

Η μεγαλύτερη απόλαυση του ανθρώπου, που γεννήθηκε για να αλλάξει τον κόσμο, η ελευθερία.

Αυτό μας δίνουν . Πάθος για ελευθερία . Καληνύχτα..

του Γιώργου Σουρή.

Στoν καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
τ' άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός ! τι φύσις !
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πώ.

Στον καφετζή ξεσπάω… φωτιά κι εκείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος… δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

τέρμα πια τα ψέματα; δεν υπάρχουν άλλα; σε τι να ελπίζω τώρα...

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
... ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Κωστής Παλαμάς

Όπως τότε...

Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.

Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια , σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,javascript:void(0)
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό.

Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες ,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,

η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.

Πόσες φορές σκέφτηκες , "Αν το κάνω μπορεί να πεθάνω!"

Και πόσες φορές το έκανες ?

Αν, "ποτέ...", δεν έχεις ζήσει ακόμα.

χρόνια πολλά Che...

Πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε "σύντροφος" και να το εννοούμε ??

και πόσοι μπορείτε να λέτε "εγώ" και να είναι αυτή η κωλολέξη πάνω απ όλα ??


χρόνια πολλά Che... τίποτα δεν άφησες πίσω, δυστυχώς... μόνο μπλουζάκια και αφίσες για κανα δυο αμόρφωτα και ανόητα κουμούνια...

Βόλος. 7/6/2011 στην παραλία,
δίπλα στο άγαλμα,
13 ημέρα της διαδήλωσης...
Μια γυναίκα, περίεργη στην αρχή, με πλησιάζει.
Μου ζητάει το μικρόφωνο,
με ρωτάει αν μπορεί να ακουστεί σε όλη την παραλία η φωνή της.
Παίρνει το μικρόφωνο και καλεί όλους μας να αγγαλιάσουμε τον διπλανό μας.
Σε μισό δευτερόλεπτο το κλίμα και η χυχολογία μας αλλάζει.
Αρχίζει να μιλάει για αγάπη, για χορό, για τάνγκο.
Βάζω στα ηχεία το "Να μ αγαπάς".
Ξαφνικά ο κόσμος γίνεται ζευγάρια, στην αρχή διστακτικά, μετά ακολουθούν και άλλοι.
Ανάβουνε τα φώτα, όλοι είχαμε ένα ηλίθιο, ρομαντικό και αναπάντεχο χαμόγελο στα χείλη μας.
Τα ηχεία δυναμώνουν, ακούγονται μόνο το τάνγκο και γέλια!
Ακολουθούν και άλλα ζευγάρια, και άλλο τραγούδι και άλλα χαμόγελα.
Μισή ώρα αργότερα, ένοιωθα όλη την κούραση της μέρας να φεύγει, μαζί με ότι άσχημο σκεφτόμουν.
Ο χορός συνεχίζεται, το ένα τραγούδι ακολουθεί το άλλο.
Ηξεραν πολλοί πως να χορέψουν, κανείς όμως δεν έκανε την αρχή πριν εμφανιστεί αυτή η κοπέλα.
Δεν έχω νοιώσει τόσο τρελή αύρα ξανά, λες και γέμισε η ατμόσφαιρα έρωτα.
Γύρω μου ζευγάρια χορεύουν ακουμπώντας τα αγόρια τα χέρια τους στην μέση των κοριτσιών και εκείνες κρατώντας τους απαλά απ τον ώμο...
Έτσι πέρασε περίπου μια ώρα, στην παραλία, εκεί που μεγάλωσα και ποτέ δεν είχα φανταστεί πως εκεί κάπου ή μέσα στον κόσμο που βρέθηκε εκεί, υπήρχε τόση λαχτάρα για ζωή και τόση διαφορετικότητα.

ΕΝΑΣ θα είναι πάντα αρκετός να αλλάξει τον κόσμο, αρκεί να είναι τόσο τρελός, που να πήσει τον κόσμο να έρθει στα μέτρα του, πρώτος.

όταν η αγανάκτηση γίνεται όπλο

Ποιός από εμάς δεν ήθελε να παίξει με την φωτιά;

Ποιός από εμάς δεν περίμενε μια ολόκληρη ζωή να πάρει την ζωή του στα χέρια του;

Ποτέ δεν φοβηθήκαμε μην καούμε, ποτέ δεν θέλαμε κάποιον να μας ορίζει τις ζωές μας...

Άναψε επιτέλους μια σπίθα στις ψυχές μας, νοιώθουμε πως κάτι δίνει ρυθμό την καρδιά μας, πως έχουμε, επιτέλους, έναν λόγο να ζούμε.

Αλλάξαμε απότομα αυτή τη φορά τις ζωές μας, βάλαμε τον διπλανό μας πιο πάνω από τον εαυτό μας...

Λειτουργούμε επιτέλους σαν σύνολο, το "μας" πήρε την θέση του "μου" και τα προβλήματα του δίπλα, γίνανε προβλήματα όλων!

Είμαστε πλέον επαναστάτες με αιτία, όχι μόνο γιατί το είχαμε μέσα μας...
Είμαστε επιτέλους αυτοί που θέλαμε να γίνουμε και όχι αυτοί που μας δείχνανε τόσα χρόνια σαν πρότυπα.

Βρήκαμε οι περισσότεροι τον εαυτό μας, αλλά το πιο όμορφο είναι πως, βρήκαμε τον εαυτό μας, στους πραγματικούς συντρόφους με τους οποίους τόσες μέρες προσπαθούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω.

Και το ορκιζόμαστε, εμείς οι αλήτες, εμείς που τόσες μέρες ακούμε τα χίλια δύο κακόβουλα σχόλια από παντού, πως αν δεν πάρουμε πίσω το μέλλον μας, δεν θα υπάρξει αύριο για εσάς.
Είστε πλέον ο ένας και μοναδικός μας εχθρός, εσείς και τα αφεντικά σας και μέχρι να σας διώξουμε, δεν θα ηρεμίσουμε ξανά.

"και όλο θαρώ πως έρχονται τ αηδόνια............"

21/5- Στην Μ

Το τέλειο ραντεβού στην κατάλληλη ώρα και μέρα, η τέλεια κοπέλα στην κατάλληλη θέση
και εγώ τελείως άλλος άνθρωπος.
Θυμήθηκα πως είναι ο έρωτας, πως είναι να σου ανοίγει κάποιος την καρδιά του, πως είναι να νοιώθεις πάλι σαν τότε... Στις κούνιες σαν τα παιδιά ή όταν πηγαίναμε μικροί βόλτα στην θάλασσα ή όταν τρώγαμε το πρώτο μας παγωτό κάθε καλοκαίρι...
Από μικρός κοιτούσα το βράδυ ψηλά τ αστέρια και ήθελα μια μέρα να πετάξω εκεί ψηλά να δω πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά, σήμερα παραλίγο να πάω μια βόλτα στο φεγγάρι, αλλά σταμάτησα... κάποια φοβήθηκε να ακολουθήσει... ίσως ήταν καλύτερα έτσι.

είχα βαρεθεί τα μεγάλα, τα ακριβά, τα φανταχτερά, είχα ανάγκη από κάτι με μικρό κόστος και λιγότερα φώτα, μόνο όσα ήταν απαραίτητα. Ήθελα κάτι εξωγήινο στην φαντασία των ανθρώπων, μια βόλτα στο φεγγάρι με ένα σαράβαλο και παρέα κάποια που κατάφερε να μου δώσει πίσω όσα δεν θα φανταστεί ποτέ.

ξέρω πως η ομορφιά κρύβεται πάντα πίσω απ όσα φαίνονται, ξέρω πως ο μεγαλύτερος θησαυρός βρίσκετε πάντα σε μια σπηλιά που φοβόμαστε να μπούμε και πως αν σήμερα δεν τολμούσα να πω όσα σκέφτομαι, θα ήταν ένα ακόμα βράδυ που πριν κοιμηθώ θα βλασφημούσα.

άκουσα μάλλον αυτό που έπρεπε και ήθελα, μοιράστηκα ένα παγωτό, άρχισα μια νέα σχέση που θέλω να κρατήσει και ίσως κάποτε φτάσω και στο φεγγάρι... μέσα σε ένα αναπαυτικό παλιό αμάξι που τρίζει αλλά μου χαρίζει μόνο ευτυχία, μαζί με εκείνα τα άτομα που αγαπούν την ζωή και τον έρωτα όσο και εγώ.

Τέλος τα μεγάλα πιάτα με μικρές μερίδες των ακριβών εστιατορίων, από εδώ και πέρα, μια μερίδα και για τους δύο, μια αγκαλιά στο κρύο και ένα φιλί που η αξία του δεν συγκρίνεται με τίποτα...

Αφιερωμένο σε δύο "κάποιες"...

Πόσο ωραίο είναι να δίνεις ζωή σε κάτι, κάποιον, κυρίως σε κάποιον που δεν γνωρίζεις καν...
Πόσες φορές έψαχνα για κάτι να αλλάξει τον κόσμο γύρω μου, την γαμημένη την μιζέρια της καθημερινότητάς μου...

Κάθε ζόρι έχει το τέλος του, αυτό εμπέδωσα λοιπόν εχθές, μέσα σε ένα βράδυ.
Σε λίγες ώρες γέμισα ένα μικρό κενό που είχα μέσα μου.
Βέβαια άνοιξε ένα άλλο ή μάλλον άρχισε να μεγαλώνει...

Πάντα τα πήγαινα καλά με τα προβλήματα των άλλων, όλοι μας πιστεύω...αλλά μέχρι πότε να αντέξεις;

Είναι πολύ δύσκολο να κρατηθείς ζωντανός και να πολεμάς για σένα...
Ίσως τελικά, κάθε ένας από εμάς πρέπει να πολεμάει για την ζωή του διπλανού του και μόνο...

Ίσως φταίει ο εγωισμός μας που μας κρατάει πίσω, νικημένους από τους φόβους μας. Πάντα όμως θα έχουμε μια λύση για τους άλλους και πάντα εκείνοι θα θέλουν να την ακούσουν... Μόνο έτσι πιστεύω λύνονται τα προβλήματα όλων μας, μόνο όταν όλοι μας έχουμε κάποιον να στηρίζουμε και παράλληλα να μας στηρίζει.

Αυτό λείπει απ τον κόσμο, η αγάπη για τον δίπλα μας, από κάποιον άγνωστο μέχρι και τους φίλους μας...

Εμένα, ποιος θα με στηρίξει όμως ?

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
έχω χαθεί σαν το παιδί
σ' ένα τεράστιο Λούνα-παρκ
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει
πόσες φορές έχω χαθεί...
πόσες φορές έχω χαθεί...
πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι...

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
έχω χαθεί σαν το παιδί
σ' ένα τεράστιο Λούνα-παρκ
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
οι έρωτες μου
οι ενοχές μου
κρατάνε μόνο μια στιγμή κι ύστερα φεύγουν
με αποφεύγουν

Και νιώθω πάλι μοναξιά μέσα στο πλήθος
μια μοναξιά μες τη δική σου την αγάπη
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει

Πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι
πόσες αγάπες μου γυρίσανε την πλάτη
έχω περάσει τα δεκάξι και φοβάμαι
τη μοναξιά
τη μοναξιά μες τη δική σου την αγάπη

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
είμαι ένα ψέμα σαν εσένα μες το πλήθος
και συ περνάς
ξαναπερνάς
μα δε σου δίνω σημασία κι υποφέρεις
γιατί η αγάπη
έχει μια άλλη μοναξιά που δεν την ξέρεις

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
είμαι ένα λάθος που ματώνει μες το πλήθος
έχω παγώσει εντελώς
δεν ξέρω αν είμαι ζωντανός
κι όμως ακούω μια φλέβα που χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει...

Τι νόημα έχουν τα γαμημένα τα όρια, αφού μόλις τα περάσεις δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις ?!

Ηarry klynn : H Mακεδονία ανήκει στους Έλληνες, η Kύπρος ανήκει στους Έλληνες, το Aιγαίο ανήκει στους Έλληνες...

Mόλις ακούσω πως και η Πελοπόννησος ανήκει στους Έλληνες, θ' αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά.................


O οποιοσδήποτε τραπεζικός μπορεί να γράψει ένα ποίημα χωρίς αντίκρισμα, αν όμως, ένας ποιητής γράψει μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα... Xέσε μέσα...


Eντάξει, δε λέω και προηγμένοι και πολιτισμένοι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ας μη ξεχνάμε κάτι... Όταν οι Eυρωπαίοι τρώγανε ρίζες, οι Έλληνες είχανε χοληστερίνη.

Υπάρχουν γυναίκες που πιστεύουν ότι τα σημερινά μαγιό είναι εξαιρετικά τολμηρά... Yπάρχουν και άλλες που έχουν ωραίο σώμα!

Ο μόνος τρόπος να φύγουν απ την Ελλάδα οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, είναι να φύγουμε εμείς από την Κύπρο. Να το θυμάστε... Γι αυτό τόσα χρόνια τέτοια πολιτική από τους γείτονες. Η ώρα έφτασε !!

Τρύπες

Μπορώ να σ' ακούω,
μπορώ να σε βλέπω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελλί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...

Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα !!

Γεννάει φρίκη

Κάτι αλλάζει, κάτι με γυρίζει στον παλιό καλό μου εαυτό.. Ελπίζω να μην χρειαστεί να κάνω και άλλη τράμπα σύντομα. Ελπίζω..........

Τάκης Σινόπουλος

καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά!

είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.

Ήταν στ’ αλήθεια αυτός
που απόστρεψε το πρόσωπο,
όταν του μιλήσαμε.

Και τώρα καίγεται.

Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί.

Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος

να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται
περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή.

Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις,

μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος.

Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν

τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν Ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και

σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά

κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Κ.Καρυωτάκης

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...

ζω και γράφω

Σήμερα ξύπνησαν οι δαίμονες των παιδικών μου χρόνων.

Γράφω και ζω την κωμωδία μου από αντίδραση.

Όταν δεν γράφω το σενάριό της, είμαι δυστυχισμένος.

Σήμερα λοιπόν μπήκε μια τσόντα στο σενάριο και ξαφνικά αλλάξανε και πάλι τα κείμενά μου.

Είναι ωραίο να κάνεις τον κόσμο να γελάει........το δύσκολο είναι να βρεις κάποιος να κάνει εσένα να γελάς........ κάπου εκεί υπάρχει ένα κενό, σκισμένη σελίδα, όπως και αν λέγεται, ότι και να ναι........

Το μόνο εύκολο, όταν βάζω το κοστούμι του κάθε ρόλου και προσπαθώ να πείσω εμένα και το κοινό μου πως δεν νοιώθω πρωταγωνιστής.

Νοιώθω την κατάρα του δράματος γραμμένο με έναν ευλογημένο κωμικό τρόπο, με όμορφες λέξεις, μικρές εικόνες, σκηνές που μου κόπηκε η ανάσα όταν νόμισα πως θα πεθάνω, μα και στιγμές που ένοιωσα την ολοκλήρωση ή τουλάχιστον την πλησίασα.

Είναι ωραίο να εκμεταλλεύεσαι την μοναξιά σου, ιδίως όταν την ζεις με άλλους...

Είναι τελικά απελπιστικά ηδονικό, να μυρίζεις να ακούς και κυρίως να σε ακούει, η ψυχή σου.

Photo by Eleni Dimopoulou: http://edimopoulou.blogspot.com/

http://www.wix.com/elenidimo/elenidimo

somewhere deep inside/.

Αυτά γράφεις όταν πίνεις και δεν πρέπει :Ρ

Δεν έχω ξεχάσει να ερωτεύομαι,απλά ξέχασα πως υπάρχεις.

Ξεχάστηκα και με βοήθησα.

Τώρα όμως θυμάμαι, νοιώθω, θέλω, ελπίζω..

Αυτό είναι έρωτας και δεν θα αφήσω να χαθεί ποτέ,

ό,τι και να γίνει, όλα ή τίποτα.

Και ό,τι έκανα το οφείλω σε εσένα,

όσα φοβήθηκα να νιώσω, όσα ένοιωσα και όσα ονειρεύομαι να ζήσω,

όλα όσα τρέμω να ονειρευτώ, είναι εσύ.

Μερικές φορές χάνομαι, όχι γιατί δεν θέλω να μείνω, αλλά γιατί δεν έχω την δύναμη...

Άλλες φορές, τις περισσότερες, κάνω την λάθος αρχή, ξεχνάω, το πρώτο, το μεγαλύτερο σκαλί.

Άλλες πάλι φτάνω στο τέλος και αντί να κόψω το νήμα, γίνεται θηλιά και με πνίγει...

Δεν πρόδωσα ποτέ κανέναν και δεν ξέχασα ποτέ κανέναν. Ξέχασα μόνο πως είναι να δίνεις και να παίρνεις, πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι από τα δικά σου άτομα, τους φίλους που κάποτε ήταν σαν αδέρφια και τώρα γίνανε οι πιο κοντινοί εχθροί...

Αλλάξαμε όλοι και πάντα θα αλλάζουμε, εμείς για το καλό και οι άλλοι για το κακό, πάντα...

Πάντα αυτό θα πιστεύουμε, γιατί είμαστε εγωιστές και ατομιστές.

Μέχρι πότε όμως; μέχρι να μείνουμε, εμείς και ο εαυτός μας...

Ευτυχώς, οι λίγοι θα είναι πάντα καλύτεροι.

Ευτυχώς, οι εχθροί μας κάποια στιγμή, απομακρύνονται.

Δυστυχώς όμως, μέχρι τότε, απομακρυνόμαστε και εμείς από εμάς.

Λίγος εγωισμός δεν έβλαψε κανέναν, κανείς όμως τόσο λίγος δεν βρήκε νόημα στο τίποτά του.

Εκεί ελπίζω και νοιώθω πάνω απ όλα, ελεύθερος...

2/4/2011

Φοβάμαι, όσο ποτέ άλλοτε.

Δεν έπρεπε να είμαι εδώ,

έπρεπε να είμαι καλά,

έπρεπε η καρδιά μου να είναι καλά!

Όσο μένω εδώ μέσα αρρωσταίνω,

πεθαίνει η ψυχή μου.

Έρχεται νέο ταξίδι, νέοι πόνοι και νέες χαρές...

Δεν θέλω να πεθάνω τόσο λίγος θεέ μου.

Στους δήθεν αναρχικούς...

‘Το κράτος δεν ειναι πατρίδα. Έιναι η αφαίρεση,ο μεταφυσικός,μυστικιστικός,νομικός μύθος της πατρίδας.
Οι προλετάριοι εχουν πατρίδα.
Οι λαικές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους.
Αυτή ειναι μια φυσική,αληθινή αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν ειναι ιδέα,αλλα γεγονός.Ο πολιτικός πατριωτισμός,η αγάπη του κράτους ειναι η εκφυλισμένη,μέσω απατηλής αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης,προς όφελος της εκμεταλεύτριας μειοψηφίας..

Η πατρίδα αντιπροσωπέυει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων,ενώσεων,κοινοτήτων,περιοχών,να ζούν,να σκέφτονται,να θέλουν και να δρούν κατα τον τρόπο τους,που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα,η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.

Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων.

Έιμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα»
Μιχαήλ Μπακούνιν(Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)

Όσο περισσότερο μειώνεις τις ανάγκες του παιδιού, τόσο αυξάνεις την δύναμή του...

Οι Έλληνες υπήρξαν ο πιο ευφυής λαός της ανθρωπότητας, γιατί κατανόησαν πρώτοι την έννοια της ανάγκης και υπαχθήκανε σε αυτήν την ανάγκη.

Αποτέλεσμα αυτού εκείνο το σκυθρωπό, το μελαγχολικό, το ολιγόλογο, η λιτότητα, η αυτάρκεια στο ελάχιστο, η στρατιωτική πειθαρχεία. Αυτό είναι το ήθος του Έλληνα.

Η Σπάρτη δεν ύψωσε ποτέ τείχη, είχε αυτόν τον εσωτερικό νόμο, την αμετακίνητη εσωτερική αντίληψη πως υπάρχουν αρχές τις οποίες πρέπει να σέβεται ο άνθρωπος.

Ενώ είμαστε ελεύθεροι, δεν είμαστε σε όλα ελεύθεροι, υπάρχει πάνω απ το κεφάλι μας ένας τύραννος... ο νόμος.

<<Μην ρωτάς για τους αριθμούς, εκεί που πας θα πάθεις αυτό που δεν θέλεις...>>

Οι πολίτες οφείλουν να μάχονται για τον νόμο, όπως πολεμούν για τα τείχη.

Αυτός είναι ο τρόπος που ζούσαμε, αιώνες, πριν. Αυτό είναι το ρωμαλέο του Ελληνικού στοχασμού.

Ο Δωρικός κίονας του Παρθενώνα, μπορεί μόνο να μας χαρίσει την αιώνια ισορροπία μεταξύ της δημοκρατίας και των νόμων μέσα μας. Ίωνες και Δωριείς σε σύγκρουση, αιώνιος ο πόλεμος, κρατάει από τότε. Οι Επιδάμνιοι και οι Κορίνθιοι...... δεν ήταν οι αιτία.

Αιτία ήταν το μάτι της φύσης και το μάτι των ανθρώπων, που βρέθηκαν αντιμέτωπα.

Τεράστια η σύγκρουση των δύο κοσμοθεωριών και εμείς τόσο μικροί...

<<...Τούς μέν λόγους τούς πολλούς τών Αθηναίων ού γιγνώσκω, επαινέσαντες γάρ πολλά εαυτούς ουδαμού αντείπον ώς ούκ αδικούσι τους ημετέρους ξυμμάχους καί τήν Πελοπόνησον...>>

(Θουκυδίδης, βιβλίο I, κεφ.86)

Ζούμε έναν νέο, ψυχρό, Πελοποννησιακό πόλεμο... Οι μεν Αμερικανοί με στόλους, πλούτο και πολυάριθμο στρατό και οι δε Σοβιετικοί με πείσμα.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται... Τότε νίκησαν οι Δωριείς, σήμερα θα νικήσουν οι Σοβιετικοί.

Η νομοθεσία του Λυκούργου θα επικρατήσει, με τη μόνη διαφορά του βασιλιά, να τρώει στο συσσίτιο δυο μερίδες φαγητό.

Η παιδεία είναι το α και το ω, έτσι θα ορθοποδήσει ξανά αυτό το έθνος, το χρωστάμε στους αιώνες...

Θα κατακτήσουμε την σοφία, αργά και σταθερά, ξανά... Θα γίνουμε ξανά πολίτες του λυτού, του αναγκαίου και του απέριττου. Θα κατακτήσουμε τον μέτρο και όπως είπε ο Σολωμός,

<< Σε βλέπω πάντα που κυλάς, για πες μου ψίχαλο, που πας; που πας μπρος, οπίσω ;

Τον κόσμο να φωτίσω...>>

Γέμισε ο κόσμος πανικοβλαμένα ανθρωπάκια που τρέχουν σαν τρελά.

Ο άνθρωπος από φιλοξενούμενος του πλανήτη μας, έγινε δυνάστης.

Η αλυσίδα της ισορροπίας καταστράφηκε από αυτόν που βρέθηκε εδώ να την προσέχει.

Και φύγαμε όλοι απ τα χωριά μας, γίναμε ξαφνικά άλλοι, ξεχάσαμε πως ήταν κάποτε η ζωή μας και ακόμα και οι βόλτες την Κυριακή στην εξοχή γίνανε εκτός του κλίματος.

Όλοι μιλάνε και μιλάνε και δεν λένε τίποτα, έχω σιχαθεί τον κόσμο τους...

Ξυπνάνε το πρωί και ψάχνουν τρόπους να ξεφύγουν απ τη μιζέρια τους, τα ανθρωπάκια...μόνο που η μιζέρια, τους έχει γίνει συνήθεια και δεν μπορούν χωρίς αυτή...

Γκρίνια στην οικογένεια, γκρίνια στη δουλειά, γκρίνια στην παρέα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια παντού...

Θέλανε να γίνουν όλοι αστοί... όλοι θέλανε να ζουν σε τέσσερις τοίχους, με δύο αυτοκίνητα, μια δουλειά, μια γκόμενα και κανα δυο κουτσούβελα να ξεχνιούνται απ το χάος μέσα τους και φυσικά, να βγάλουν λεφτά! πολλά λεφτά!

Μάθανε όλοι και τον πληθυντικό, απαιτούν να τους μιλάς στον πληθυντικό, θέλουν σεβασμό...που άραγε? στο μεγαλείο της ματαιοδοξίας τους....

γκόμενες, οχήματα, χρήματα, σκατά στο κεφάλι και η παιδεία πήγε περίπατο...

Πλέον, αν κυνηγάς την μόρφωση, αν ζεις για να μαθαίνεις είσαι είτε ξενέρωτος, είτε σπασίκλας είτε δεν ξέρεις να ζεις... Αι στο διάολο όλοι σας, που ξέρετε να ζείτε...

Σιχάθηκα την ψυχή σας, την αύρα σας, τον τρόπο που νομίζετε πως ζείτε...

Πάντα όμως οι διαφορετικοί, πάντα είναι ευλογημένοι.

Πάντα δίκιο θα έχουν οι λίγοι.

Πάντα ο αγώνας θα ανήκει σε λίγους και πάντα αυτοί, θα έχουν το χρέος να αλλάξουν τον κόσμο.

Αξίζει όμως?! αξίζει να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτούς που δεν θέλουν?

Ίσως δεν αξίζει ο χρόνος και η κούραση, δεν αξίζει να σώσεις κανέναν, ας βρει καθένας την σωτηρία μόνος του και αν δεν είναι άξιος, μην αξιωθεί ποτέ να προσπαθήσει...

Επιστροφή στην ισορροπία, στη σωφροσύνη, επιστροφή στη φύση και στις πραγματικές μου ανάγκες.

Καλή τύχη ανθρωπάκια...

Γεμίσαμε αριστερούς, δεξιούς, πλούσιους, φτωχούς και το καλό και το κακό, ενσωματώθηκαν στα κόμματα και στα λεφτά...

Χαίρεται ο Άδης που γίναμε τεκές του κάτω κόσμου και όλοι όλοι μείναμε, εγώ και ο εαυτός μου...

έρωτας και θάνατος.

" Einai tosa afta pou gyrizoun mesa sto mualo mou, tosa afta pou ais8anomai, tosa afta pou fovamai.....Megalo meion mou k to 3erw....Gia mia stigmh pistepsa oti 8a borousa na ta 3eperasw ola k na eimai apla mazi sou alla h ka8hmerinothta me diepsevde synexws....Esy 8a hsoun ekei...k gw edw...To perissotero diasthma monh mou...8a mou eleipes, 8a sou eleipa....th mia den 8a borousa na anevw egw...thn allh den 8a borouses esy....k afto den to adexw....den 8a borousa na to synexisw an k gia mia stigmh hmoun pepeismenh oti 8a ta kataferna....Ase me emena....To kako ths ypo8eshs einai oti mono kalo den eides apo mena k afto einai pou me trelainei perissotero....Ola ta shmadia einai enantion afths ths katastashs pou eimai twra...Prwtes skepseis, oneira, symptwseis, tragoudia.....Omws opws sou eipa k pio prin prepei na stamathsw kapoia stigmh na kanw tou kefaliou mou....Prepei na wrimasw ligo k na stamathsw na talaipwrw tous pantes gyrw mou...k epeidh eilikrina se latrevw me OLH th shmasia ths le3hs gia ta wraia logia pou akoma k twra mou eleges, gia to poso wraia me ekanes na ais8an8w k gia tis paramu8enies stigmes pou m ekanes na zhsw estw k an hsoun makrya, nomizw oti prepei na se afhsw gia ligo kairo sthn hsyxia sou.....na e3afanistw ligaki. Xarh 8a sou kanw mou fainetai gt arketa sou pro3enhsa...Den to 8elw k eilikrina 8a mou leipeis otan den 8a sou milaw ka8e mera alla isws na einai k kalytero k gia tous 2 ....8a dei3ei....

" She loved you because you believed in her so much more than she did....You expected more from her than she did from herself"

Na pernas omorfa.....8a se skeftomai.... "

Αναμνήσεις, άνθρωποι δικοί σου, σατανικές συμπτώσεις και γεγονότα που δεν έπρεπε να συμβούν ποτέ, ξανά...

Ξύπνησα το πρωί με την απόφαση να κουρευτώ, αμελητέο για μερικούς, για μένα, αυτό το πράγμα σήμαινε εμένα...

Ύστερα, ένα τηλέφωνο, άπειρα συναισθήματα στον αέρα που θύμιζαν έρωτα, και αμέσως μετά ένα άλλο τηλεφώνημα, που έκανε τα πάντα γύρω μου να μυρίζουν θάνατο. Ήταν όντως ένας θάνατος, ενός ατόμου, μιας φίλης μου, μιας γυναίκας που σχεδόν με μεγάλωσε...

Γιατί πρέπει πάντα να έρχεται η καταραμένη αυτή ισορροπία;

Δεν ήθελα να χάσω αυτή την γυναίκα, δεν ήθελα να νιώσω έτσι ξανά για μια κοπέλα, δεν ήθελα να νιώσω τόσα πολλά μαζί...

Τουλάχιστον, τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα, γιατί δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ...

οι επισημάνσεις του Γκάντι

· Πολιτική χωρίς αρχές.

· Εμπόριο χωρίς ηθική.

· Πλούτος χωρίς εργασία.

· Εκπαίδευση χωρίς χαρακτήρα.

· Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.

· Ηδονή χωρίς συνείδηση.

· Λατρεία χωρίς θυσία.

Το παζλ

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου ότι βλέπετε είναι ένα ψέμα, φτιαγμένο και ταιριασμένο πάνω σε ένα άλλο ψέμα, όπου όλοι θεωρούμε το πραγματικό, εξωπραγματικό και συνεχίζουμε να απλά παρακολουθούμε, σαν θεατές, αυτούς που φτιάχνουν το παζλ.

Τα κομμάτια είναι άπειρα, τους πήρε αιώνες να τα κατασκευάσουν και να τα ταιριάξουν.

Οι πιο πολλοί από εμάς πατάνε στα κομμάτια της θρησκείας, των γλωσσών, του χρήματος, των παραισθήσεων, των ονείρων που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν, του πολέμου, του ρατσισμού, του δήθεν ανθρωπισμού κτλ.

Φανταστείτε πως είστε μέσα σε αυτό το παζλ, τα μικρότερα κομμάτια που χωρίς αυτά,, η εικόνα δεν μπορεί να εμφανιστεί. Πείτε πως είστε τα κομμάτια που κάνουν την διαφορά και ολοκληρώνουν, μπαίνοντας στην σωστή θέση, το παζλ του κόσμου, όπως αυτοί θέλουν να είναι.

Υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν μεταξύ τους, στο σχήμα, στο χρώμα, στην εικόνα, μπαίνοντας όμως σε άλλη θέση, αλλάζουν τρομακτικά την εικόνα.

Υπάρχουν και κομμάτια που μπορούν να μπουν παντού, όπου τους βάλει το μεγάλο χέρι που κρατάει αυτά και την μοίρα τους στο ψηφιδωτό του κόσμου.

Πολλά κομμάτια, θα αλλάξουν θέσεις μέχρι να βρεθεί που ταιριάζουν, άλλα θα μπουν αμέσως δίπλα από τα μεγάλα, τα φανταχτερά και τα φαινομενικά πολύ σημαντικά κομμάτια και εκεί θα μείνουν για πάντα.

Αυτά όμως που θα παραπλανιούνται, είναι βέβαιο πως θα καταλήξουν εκεί όπου πραγματικά ανήκουν.

Φανταστείτε λοιπόν ότι αυτό το παζλ είναι ο χάρτης του κόσμου μας, όπως τον πρωτοείδαμε στο σχολείο. Κάθε ήπειρος είναι ένα μεγάλο κομμάτι, κάθε χώρα ένα μικρότερο και κάθε άνθρωπος, το άτομο του μικρότερου κομματιού.

Αιώνες τώρα, κάποιοι, προσπαθούν να ταιριάξουν τα άτομα κομμάτια, με τα μεγαλύτερα, ώστε να φτιάξουν σύνορα, ήθη, έθιμα, τρόπους ζωής, τρόπους σκέψης, τρόπους με τους οποίους το κάθε άτομο θα έβλεπε τον κόσμο.

Τα μεσαία κομμάτια, τα κράτη, όπως και τα μικρότερα, έπρεπε να αποκτήσουν, φίλους, εχθρούς, σύνορα διαχωρισμού, γλωσσικά, οικονομικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά.

Τα τεράστια κομμάτια, έπρεπε και αυτά να είναι όπως τα προηγούμενα, με φίλους, εχθρούς, ιδιαιτερότητες.

Και όλα μαζί, αν και τόσο διαφορετικά, έπρεπε να γίνουν το ίδιο και το αυτό, ένα και μοναδικό ΠΑΖΛ.

Έτσι δημιουργήθηκαν τα σύνορα, η θρησκεία, το χρήμα, οι γλώσσες, οι πόλεμοι, μιας και κάτι έπρεπε να κρατάει τα κομμάτια κολλημένα, είτε για καλό είτε για άσχημο λόγο.

Φανταστείτε τώρα πως είστε ξαπλωμένοι, στο κρεβάτι σας και πως το Παζλ αυτό είναι κολλημένο στο ταβάνι. Τα μικρότερα, άτομα κομμάτια, αρχίζουν να ξεκολλούν και το παζλ κοντεύει να σας πλακώσει...

Καλώς ήρθατε στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς και μόνο είναι η καθημερινότητά σας.

Θα έρθει μια μέρα, που όλα τα κομματάκια, που τώρα δεν φαίνονται καν, θα αποκτήσουν τέτοια δύναμη που θα καταστρέψουν αυτή την ωραία φαινομενικά οπτασία του παζλ.

Ευτυχώς αυτή η μέρα είναι κοντά και όλοι εμείς τα μικρά, λάθος κολλημένα κομμάτια, όταν ενωθούμε σωστά, θα φτιάξουμε το δικό μας παζλ και τον δικό μας κόσμο.

Ως τότε, θα παραμένουμε μικροί, αποσπασμένοι από το σύνολο, ανήμποροι χτίστες ενός νέου κόσμου.

"....Τα παιδικά φαντάσματα μας εγκατέλειψαν, ας φορέσουμε ένα σεντόνι κι ας πάρουμε τη θέση τους — οι γέφυρες τη νύχτα μοιάζουν με τα ηνία ενός μεγάλου αμαξιού, ποιος το οδηγεί; που μας πάει; στις γωνιές παραμονεύουν εκείνοι που ξεχάσαμε, το μέλλον είναι ένας κήπος που επιτέλους αναπαύονται οι νικημένοι." Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

Να γιατί είμαστε απέναντι σας.

Δεν θα γνώριζα ποτέ την επανάσταση αν άλλαζα τρόπο ζωής.

Δεν θα ένοιωθα ποτέ τόσο ζωντανός αν δεν είχα κάνει αυτή την επέμβαση.

Δεν θα ένοιωθα πως ο δρόμος μου ανήκει εάν δεν παρατούσα μικρός τα σχολεία και τα μαθήματα.

Πρέπει να βρούμε ξανά την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την φύση και όχι εις βάρος της.

Ζούμε ίσως την μεγαλύτερη πολιτιστική και πανανθρώπινη κρίση από τότε που εμφανιστήκαμε σ αυτόν τον πλανήτη.

Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να αναθεωρείς και να εξελίσσεσαι?

Μόνο του δεν θα έρθει ποτέ, όσο και αν το θέλουμε.

Κοιτάζοντας λοιπόν στο παρελθόν σε συνέπεια και γνώση των γεγονότων και των καταστάσεων, σήμερα και τότε, όσο βέβαια είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, βλέπεις πως βαδίζουμε σταδιακά και μάλιστα αρκετά γρήγορα, στις εποχές της απόλυτης βαρβαρότητας.

Ο νόμος της ζούγκλας επανήλθε...

Άνθρωποι ευημερούν πατώντας σε πτώματα, άνθρωποι πεθαίνουν, πατώντας σε πτώματα, δικών τους όμως...

Στην Αίγυπτο η επανάσταση ξεκίνησε, στην Σερβία το ίδιο, στην Παλαιστίνη δεν τελειώνει ποτέ...

Στην Ελλάδα, δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό. Δεν υπάρχει πνεύμα συνένωσης, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει ελπίδα αν δεν δράσουμε μαζικά και ίσως για μένα, δεν υπάρχει όντως μέλλον σ αυτή την χώρα.

Σε κάθε άλλη εποχή, θα παίρναμε άρματα, θα καταλαμβάναμε το κοινοβούλιο...

Κάποτε η Έλληνες αγωνιστές, χίλιες δόξες τους αξίζουν και όμως δεν τις θέλουνε, αρπάζανε τα όπλα και πολεμούσαν για τα παιδιά τους, για τα σπίτια τους, για την ελευθερία.

Πλέον ο Έλληνας, είναι στα μάτια μου ένα σιχαμένο υποχείριο, ένα ον χωρίς ψυχή.

Η παιδεία μας πήγε περίπατο, η ιστορία μας ακολουθεί, το φιλότιμο κοντεύει να βγει από τα λεξικά και εμείς στον ύπνο του δικαίου.

Ραγιάδες μια ζωή, σκυμμένοι στους τσιφλικάδες τότε, σκυμμένοι στο χρήμα μέχρι σήμερα.

Μια βόλτα στην πόλη, κυρίως στην Αθήνα, σε γεμίζει αγανάκτηση.

Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι, σκέφτονται όλη μέρα πως θα βγάλουν περισσότερα, πεθαίνουν από το άγχος...

Κύριο και βασικό τους μέλημα να είναι αυτοί καλά και οι υπόλοιποι χειρότερα...

Έχουμε ξεχάσει πως είναι μια βόλτα στο βουνό, πως είναι να κοιτάς γύρω σου και να μην υπάρχει τσιμέντο...

Παρ όλα αυτά, συνεχίζουμε να κοιμόμαστε, να λέμε, "εγώ?... εγώ δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο... ποιος είμαι εγώ, δεν με νοιάζει, μια δουλίτσα θέλω μόνο..."

Πρότυπό μας ο κυρ. Σταύρος, ο αφέντης, ο τσουτσουλομύτης....

Και όταν κάποιος σηκώνει κεφάλι, μιλάει ανοιχτά για συνωμοσίες, αλητείες, για τον πόλεμο και την ψυχική εξαθλίωση, οποία βρεθήκαμε όλοι, άθελα ή μη, δέχεται την μαζική κατακραυγή... Λες και αυτός δεν ανήκει στο σύνολο, λες και ζει αλλού με άλλα δεδομένα και δεν βλέπει τι γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο...

Έχω σιχαθεί τα ανθρωπάκια, τους μεγαλοαστούς, τους φανατικούς, τους προβοκάτορες, τα κομματόσκυλα...

Ας τα κάψουμε λοιπόν όλα, ας χτίσουμε απ την αρχή αυτόν τον κόσμο, μπορούμε...

alter ego

Ποτέ δεν είχα νοιώσει την καρδιά μου τόσο ανάλαφρη.
Δεν ήξερα βέβαια πως είναι όταν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα...
Πόνεσα αρκετά σήμερα, αλλά κατάλαβα, πως ο πόνος, μερικές φορές, είναι ευλογία.

Είδα πολλά σε δύο μέρες, παιδιά του δημοτικού να κάνουν πρωί πρωί τεστ κοπώσεως, σχετικά μεγάλους να περιμένουν το μόσχευμά τους, κάνοντας όλη μέρα βόλτα στο νοσοκομείο με την τεχνιτή καρδιά στα χέρια, σαν βαλίτσα. Είναι πραγματική φρίκη, τόσος πόνος και η μοναδικές σου ελπίδες, η τύχη και τα χέρια των γιατρών...

Ένας από αυτούς, ήρθε το βράδυ στο δωμάτιο μου, απίστευτα ευγενική φυσιογνωμία, του ευχήθηκα να βρει γρήγορα μια νέα καρδιά και κούνησε απλά το κεφάλι του. Τότε κατάλαβα πως εγώ δεν πέρασα τίποτα, εκτός από ένα βράδυ αγκαλιά με τα παυσίπονα...

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να φύγω από το νοσοκομείο, να βγάλω τις γάζες και να συνηθίσω να ζω όπως οι περισσότεροι γύρω μου...

Πλέον είμαι σπίτι, με μια διαφορετική καρδιά, τρεις μέρες χωρίς τσιγάρο, άλλη μια μέρα ξεκούρασης και εύχομαι να μην ξαναμπώ ποτέ εκεί μέσα...

Αυτό που έμαθα..... ο πόνος μερικές φορές σε κρατάει ζωντανό, όταν μου καίγανε την καρδιά ένοιωθα ευτυχισμένος, και όταν βγήκα απ το χειρουργείο ένοιωθα απίστευτη ευγνωμοσύνη, σε Εκείνον και σε μερικούς ανθρώπους.

Όλα τα δύσκολα για καλό, για να γινόμαστε πιο δυνατοί...

Έπρεπε να μυρίσω τον θάνατο για να αρχίσω να ζω...

καλή χρονιά

Ένα καλό πούρο, ένα ποτήρι ουίσκι και ο Χατζιδάκις στα ηχεία.

Έτσι περνώ την πρωτοχρονιά Μου... στην συνέχεια, η πρωτοχρονιά με την οικογένεια, τους φίλους και όσους αγαπώ.

Φέτος είναι μια χρονιά που πρακτικά θα με βρει άλλον άνθρωπο, σε λίγες μέρες αλλάζει το μέσα μου θεωρητικά και η καρδιά μου στην ουσία.

Εύχομαι να μάθω να αγαπώ, να ζήσω ελεύθερος, να νιώσω ικανός να προσφέρω αγάπη και να δεχθώ συναισθήματα πέρα της καθημερινότητάς μας.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια που μας χάρισε η ζωής μας εδώ.

Μακάρι να είχα εδώ τον παππού μου, μακάρι να ζούσε ακόμα και να μου χάριζε όση αγάπη συνήθιζε τότε.

Μακάρι να μπορούσα να χαρίσω λίγη ζεστασιά σε κάποια παιδιά, που έχουν ξεχάσει τον χοντρό με τα κόκκινα και τα δώρα.

Έχω τουλάχιστον στόχους για φέτος.

Καλή δύναμη.