Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

alter ego

Ποτέ δεν είχα νοιώσει την καρδιά μου τόσο ανάλαφρη.
Δεν ήξερα βέβαια πως είναι όταν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα...
Πόνεσα αρκετά σήμερα, αλλά κατάλαβα, πως ο πόνος, μερικές φορές, είναι ευλογία.

Είδα πολλά σε δύο μέρες, παιδιά του δημοτικού να κάνουν πρωί πρωί τεστ κοπώσεως, σχετικά μεγάλους να περιμένουν το μόσχευμά τους, κάνοντας όλη μέρα βόλτα στο νοσοκομείο με την τεχνιτή καρδιά στα χέρια, σαν βαλίτσα. Είναι πραγματική φρίκη, τόσος πόνος και η μοναδικές σου ελπίδες, η τύχη και τα χέρια των γιατρών...

Ένας από αυτούς, ήρθε το βράδυ στο δωμάτιο μου, απίστευτα ευγενική φυσιογνωμία, του ευχήθηκα να βρει γρήγορα μια νέα καρδιά και κούνησε απλά το κεφάλι του. Τότε κατάλαβα πως εγώ δεν πέρασα τίποτα, εκτός από ένα βράδυ αγκαλιά με τα παυσίπονα...

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να φύγω από το νοσοκομείο, να βγάλω τις γάζες και να συνηθίσω να ζω όπως οι περισσότεροι γύρω μου...

Πλέον είμαι σπίτι, με μια διαφορετική καρδιά, τρεις μέρες χωρίς τσιγάρο, άλλη μια μέρα ξεκούρασης και εύχομαι να μην ξαναμπώ ποτέ εκεί μέσα...

Αυτό που έμαθα..... ο πόνος μερικές φορές σε κρατάει ζωντανό, όταν μου καίγανε την καρδιά ένοιωθα ευτυχισμένος, και όταν βγήκα απ το χειρουργείο ένοιωθα απίστευτη ευγνωμοσύνη, σε Εκείνον και σε μερικούς ανθρώπους.

Όλα τα δύσκολα για καλό, για να γινόμαστε πιο δυνατοί...

Έπρεπε να μυρίσω τον θάνατο για να αρχίσω να ζω...