Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Κ.Καρυωτάκης

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...


ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...



ζω και γράφω




Σήμερα ξύπνησαν οι δαίμονες των παιδικών μου χρόνων.
Γράφω και ζω την κωμωδία μου από αντίδραση.
Όταν δεν γράφω το σενάριό της, είμαι δυστυχισμένος.
Σήμερα λοιπόν μπήκε μια τσόντα στο σενάριο και ξαφνικά αλλάξανε και πάλι τα κείμενά μου.

Είναι ωραίο να κάνεις τον κόσμο να γελάει........το δύσκολο είναι να βρεις κάποιος να κάνει εσένα να γελάς........ κάπου εκεί υπάρχει ένα κενό, σκισμένη σελίδα, όπως και αν λέγεται, ότι και να ναι........

Το μόνο εύκολο, όταν βάζω το κοστούμι του κάθε ρόλου και προσπαθώ να πείσω εμένα και το κοινό μου πως δεν νοιώθω πρωταγωνιστής.

Νοιώθω την κατάρα του δράματος γραμμένο με έναν ευλογημένο κωμικό τρόπο, με όμορφες λέξεις, μικρές εικόνες, σκηνές που μου κόπηκε η ανάσα όταν νόμισα πως θα πεθάνω, μα και στιγμές που ένοιωσα την ολοκλήρωση ή τουλάχιστον την πλησίασα.

Είναι ωραίο να εκμεταλλεύεσαι την μοναξιά σου, ιδίως όταν την ζεις με άλλους...

Είναι τελικά απελπιστικά ηδονικό, να μυρίζεις να ακούς και κυρίως να σε ακούει, η ψυχή σου.


Photo by Eleni Dimopoulou: http://edimopoulou.blogspot.com/

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Αυτά γράφεις όταν πίνεις και δεν πρέπει :Ρ

Δεν έχω ξεχάσει να ερωτεύομαι,απλά ξέχασα πως υπάρχεις.
Ξεχάστηκα και με βοήθησα.
Τώρα όμως θυμάμαι, νοιώθω, θέλω, ελπίζω..
Αυτό είναι έρωτας και δεν θα αφήσω να χαθεί ποτέ,
ό,τι και να γίνει, όλα ή τίποτα.

Και ό,τι έκανα το οφείλω σε εσένα,
όσα φοβήθηκα να νιώσω, όσα ένοιωσα και όσα ονειρεύομαι να ζήσω,
όλα όσα τρέμω να ονειρευτώ, είναι εσύ.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Μερικές φορές χάνομαι, όχι γιατί δεν θέλω να μείνω, αλλά γιατί δεν έχω την δύναμη...
Άλλες φορές, τις περισσότερες, κάνω την λάθος αρχή, ξεχνάω, το πρώτο, το μεγαλύτερο σκαλί.
Άλλες πάλι φτάνω στο τέλος και αντί να κόψω το νήμα, γίνεται θηλιά και με πνίγει...

Δεν πρόδωσα ποτέ κανέναν και δεν ξέχασα ποτέ κανέναν. Ξέχασα μόνο πως είναι να δίνεις και να παίρνεις, πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι από τα δικά σου άτομα, τους φίλους που κάποτε ήταν σαν αδέρφια και τώρα γίνανε οι πιο κοντινοί εχθροί...

Αλλάξαμε όλοι και πάντα θα αλλάζουμε, εμείς για το καλό και οι άλλοι για το κακό, πάντα...
Πάντα αυτό θα πιστεύουμε, γιατί είμαστε εγωιστές και ατομιστές.
Μέχρι πότε όμως; μέχρι να μείνουμε, εμείς και ο εαυτός μας...

Ευτυχώς, οι λίγοι θα είναι πάντα καλύτεροι.
Ευτυχώς, οι εχθροί μας κάποια στιγμή, απομακρύνονται.
Δυστυχώς όμως, μέχρι τότε, απομακρυνόμαστε και εμείς από εμάς.

Λίγος εγωισμός δεν έβλαψε κανέναν, κανείς όμως τόσο λίγος δεν βρήκε νόημα στο τίποτά του.
Εκεί ελπίζω και νοιώθω πάνω απ όλα, ελεύθερος...

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

2/4/2011

Φοβάμαι, όσο ποτέ άλλοτε.
Δεν έπρεπε να είμαι εδώ,
έπρεπε να είμαι καλά,
έπρεπε η καρδιά μου να είναι καλά!
Όσο μένω εδώ μέσα αρρωσταίνω,
πεθαίνει η ψυχή μου.
Έρχεται νέο ταξίδι, νέοι πόνοι και νέες χαρές...
Δεν θέλω να πεθάνω τόσο λίγος θεέ μου.

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Στους δήθεν αναρχικούς...

‘Το κράτος δεν ειναι πατρίδα. Έιναι η αφαίρεση,ο μεταφυσικός,μυστικιστικός,νομικός μύθος της πατρίδας.
Οι προλετάριοι εχουν πατρίδα.
Οι λαικές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους.
Αυτή ειναι μια φυσική,αληθινή αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν ειναι ιδέα,αλλα γεγονός.Ο πολιτικός πατριωτισμός,η αγάπη του κράτους ειναι η εκφυλισμένη,μέσω απατηλής αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης,προς όφελος της εκμεταλεύτριας μειοψηφίας..

Η πατρίδα αντιπροσωπέυει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων,ενώσεων,κοινοτήτων,περιοχών,να ζούν,να σκέφτονται,να θέλουν και να δρούν κατα τον τρόπο τους,που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα,η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.

Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων.

Έιμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα»
Μιχαήλ Μπακούνιν(Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)