Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Καιρός να βρω τον εαυτό μου

Η επανάσταση τελικά δεν είναι ο σκοπός μας. Αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι, ο δρόμος προς το όνειρο. Αν καταφέρω και αλλάξω εγώ, και εσύ, και ο δίπλα μας, τότε κερδίσαμε. Αν καταφέρω εγώ,και εσύ και ο δίπλα μας να απαλλαγούμε από την ανάγκη για χρήμα, δόξα, αν απαλλαγούμε από την ίδια την ανάγκη και αρχίσουμε να ζούμε το σήμερα, την κάθε στιγμή ξεχωριστά, τότε νικήσαμε. Δεν υπάρχει αρχή στην επανάσταση, ούτε τέλος. Υπάρχουν στιγμές στο ταξίδι προς το όνειρο που σε κάνουν απλά να ανακαλύπτεις ποιος είσαι ή ποιος θέλεις να γίνεις. Δεν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον, υπάρχει μόνο τώρα. Δεν υπάρχουν ερωτήσεις όπως, "που είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "που θα ήθελα να είμαι", "τι θα ήθελα να κάνω". Υπάρχει μόνο μια στιγμή, όπου γνωρίζεις μέσα σου που είσαι, γιατί είσαι εδώ, υπάρχει μόνο η στιγμή που λες "θα το κάνω, γιατί το αγαπώ". Μπορεί μια ζωή να αγωνίζεσαι να αλλάξεις τον κόσμο και εσύ να μένεις ίδιος. Προσπαθώντας όμως να αλλάξεις κάτι του χθες, μένεις εκεί, χάνεις το σήμερα, χάνεις τη στιγμή αυτή που αντί να κάνεις πράξεις, σκέφτεσαι τι ήταν κακό χθες. Η ζωή μας έχει ένα παράδοξο χαρακτήρα, όλα όσο συμβαίνουν γύρω μας, όλα γίνονται για κάποιο λόγο που στην ουσία δεν έχει καμία σημασία να τον ξέρεις. Το μεγαλύτερο όπλο να νικήσουμε τον εαυτό μας είναι το χιούμορ, και αν θέλουμε να νικήσουμε τον ίδιο τον κόσμο το μόνο όπλο που μας έχει μείνει είναι η αλλαγή. Κάποτε με ένοιαζε το πως θα ντυθώ, που θα πάω, ποιος θα με δει, τι θα πει ο κόσμος για τις πράξεις μου. Με ένοιαζε να γίνομαι αποδεκτός από το σύνολο, οπότε αργά ή γρήγορα έγινα ένα κομμάτι του συνόλου. Ένα κομμάτι κρέας στην ουσία που το ένοιαζε το lifestyle και το πως θα διευρύνει τον κύκλο του. Νόμιζα πως ζωή είναι να είσαι σαν τους άλλους, να ζεις σε μια ομάδα ανθρώπων σαν και εσένα και να κάνεις πράγματα που αρέσουν στην ομάδα αυτή. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζεις να βαριέσαι τη στασιμότητα και αυτές τις στιγμές που κάθε μέρα είναι ίδιες. Δεν βαρέθηκα τους φίλους μου, για κανένα λόγο, βαρέθηκα απλά να είμαι αυτός που θέλανε οι άλλοι να είμαι και αποφάσισα να γίνω εγώ.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012


Μιαν αστραπή είν η ζωή και στ άναμμα που κάνει, ό,τι προλάβει ο άνθρωπος τα υπόλοιπα τα χάνει..

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012


Βαρέθηκα να μιλάω στον εαυτό μου. Αρκετά τον γνώρισα. Καιρός να ζήσω.

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Ντοστογιέφσκι - Το υπόγειο

Θαρρετά και λεύτερα στο σπίτι μου, Έμπα σαν μοναδική κυρά
Στεκόμουν εκμηδενισμένος μπροστά της, ρεζιλεμένος, αποσβολομένος, και χαμογελούσα, θαρρώ, βάζοντας όλα μου τα δυνατά για να ξανακλείσω τις άκρες της κουρελιασμένης μου ρόμπας... Κοντολογίς, όπως το είχα φανταστεί πιο πριν, σε κάποια στιγμή έξαρσης... Το χειρότερο είναι πως κι εκείνη ταράχτηκε και δεν το περίνεμα...

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Ο Κεμάλ

Όταν θα σιωπήσουν όλοι οι -ισμοί κάθε απόχρωσης και χαθούν στην λήθη της ιστορίας, γιατί εμείς οι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα έχουμε ανάγει τους εαυτούς μας σε Άνθρωπους με Α κεφαλαίο και θα έχουμε σταματήσει να τους χρειαζόμαστε, τότε ίσως κάποιος μελλοντικός Κεμάλ καταφέρει να αλλάξει πραγματικά τον κόσμο.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

No title

Δύσκολο βράδυ πάλι, περίεργες μέρες γεμάτες θέλω και μεγάλα κενά, χαμένες στιγμές από βλακεία μου και χαμένες ευκαιρίες. Το ποτό βοηθάει μέχρι ένα σημείο, μέχρι που αρχίζει και κλέβει το μυαλό μου και με πίνει αυτό. Οι φίλοι πάντα μου κάνουν καλό σε δύσκολες στιγμές, αλλά υπάρχουν φορές που ούτε αυτοί μπορούν να βοηθήσουν και το ξέρω πως μόνος μου πρέπει να βρω μια λύση. Πολλές φορές σε τέτοιες καταστάσεις ερχότανε ως δια μαγείας κάποια, που όσο μακριά και αν ήταν πάντα ήταν εδώ για εμένα. Ήρθε λοιπόν και σήμερα, μου μίλησε, άλλαξε ένα μαύρο κομμάτι από την σκέψη μου ξανά. Είδα τα πράγματα πιο λογικά, πιο χαλαρά. Κάθε φορά είναι λες και μόνο αυτή μπορεί να δώσει μια λύση.. Νοιώθω τόσο τυχερός μέσα στην ατυχία μου που κάποτε τη γνώρισα. Αυτή ήταν ο λόγος που άρχισα να γράφω, που θυμήθηκα πως είναι να ερωτεύομαι πραγματικά, που είδα πως είναι να νοιώθω πως έχω βρει, κατά κάποιο τρόπο, τον άνθρωπό μου. Μεγάλα λόγια, μπορεί... Δεν με νοιάζει πραγματικά, αυτό νοιώθω και χαίρομαι που αυτό το συναίσθημα δεν τελείωσε αν και πέρασαν μερικά χρόνια από τότε... Σε αυτά τα χρόνια έμαθα πιο πολλά για τον εαυτό μου, έμαθα πως δεν είναι τόσο δύσκολο να κρατάς στη ζωή σου κάποιον όταν πραγματικά το θέλεις και το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να παραμείνει αυτή η κατάσταση, θέλω να είμαι πάντα "εδώ" μαζί της έστω και στην σκέψη τις περισσότερες φορές. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, δεν μπορώ να βρω ωραίες λέξεις, απλά συνεχίζω να χαμογελάω και να σκέφτομαι το προσωπό της..

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Μπερδεμένα πράγματα...

Είμαστε στρατιωτάκια, γεννημένα να υπακούμε, να παίρνουμε εντολές και να τις εκλελούμε. Είμαστε γεννημένοι να ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο κάθε ένας θα μισεί, θα ζηλεύει και θα πολεμά τον άλλο έτσι πρέπει. Οι μεν αριστεροί οι δε δεξιοί. Οι μεν φτωχοί πρέπει να μισούν τους πλούσιους και οι δε πλούσιοι τους φτωχούς.Είμαστε ανθρωπάκια, μικρά, κοντόφθλαμα ανθρωπάκια που δημιουργούν προβλήματα με σκοπό να βρούνε λύσεις. Υπακούμε στους κανόνες ενός παιχνιδιού που χωρίς να ερωτηθούμε, παίξαμε. Άλλοι φτιάχνουν τους κανόνες, άλλοι ορίζουν τις ομάδες και άλλοι διετιτεύουν τις ιδιες τις ζωές μας. Εχω σιχαθεί να βλέπω πανικοβλημένα ανθρωπάκια να κινηγούν το ένα το άλλο διότι ανήκουν σε διαφορετικό πολιτικό χώρο, θρησκεία, σύνορα, εχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετική ιδεολογία ακόμα και ομάδα σε κάποιο σπορ. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν τελικά να αλλάξουν τον κόσμο... Οι ίδιοι που εκλέγουν κυβερνήσεις, οι ίδιοι που με λάβαρο και πρόσχημα τη δημοκρατία και την ελευθερία ονειρεύονται να εξωντόσουν τους αντιπάλλους τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν για ισότητα, για πρόοδο, για ισονομία και αξιοκρατία, συντηρούν ένα σύστημα το οποίο άλλοι δημιούργησαν για να τους ελέγχουν και το χειρότερο, αυτοί είναι που θρέφουν το ίδιο το θηρίο...

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Μπέρτραντ Ράσελ

«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους»

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Βίλχελμ Ράϊχ

Σε καταλαβαίνω ανθρωπάκο γιατί σε έχω δει πολλές φορές γυμνό στην ψυχή και στο σώμα,χωρίς μάσκα,χωρίς πολιτική ετικέτα,χωρίς εθνική περιφάνεια. Θα σου πω τι είσαι ανθρωπάκο,θα σου πω γιατί στ’αλήθεια πιστεύω στο λαμπερό μέλλον σου.Επειδή το μέλλον ανήκει αναμφισβήτητα σε σένα, ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Δες όπως είσαι πραγματικά. Άκουσε αυτά που κανένας από τους ηγέτες ή τους εκπροσώπους σου δεν τολμά για να σου πει: Είσαι μικρός και συνηθισμένος άνθρωπος,λάβε υπόψην σου το διπλο νόημα αυτών των λέξεων,μικρός και συνηθισμένος. Μην τρέχεις μακριά,έχε το θάρος να κοιτάξεις μέσα σου.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

"you know guys,when you find that one thing that gets you really excited, its higher than any drug in the world..."

Μεθάτε ~ Charles Pierre Baudelaire

Πρέπει να' μαστε όλο μεθυσμένοι.
Είναι το παν: η μόνη λύση.
Μη μας βαραίνει το φριχτό φορτίο του Χρόνου,
που μας τσακίζει και στη γης μας σπρώχνει,
μας πρέπει ένα μεθύσι χωρίς τέλος.

Μα με τί;
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή.
Διαλέχτε. Όμως μεθάτε.

Κι αν κάποτε ξυπνήσετε ίσως
πάνω σε σκάλες αναχτόρων,
στο χλωρό χορτάρι μίας τάφρου,
μέσα στη μοναξιά της κάμαρής σας,
και νιώσετε πως το μεθύσι σας περνάει
ή κιόλας πως κοντεύει να περάσει,
ρωτήσετε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί και το ρολόγι,
το κάθε τι που φεύγει, κλαίει, τρέχει, που τραγουδά, που μιλεί:
Τί ώρα να ναι;
Θα σας πούν κι ο άνεμος και τ' άστρι και το ρολόγι, το πουλί:

Είναι ώρα για μεθύσι.
Μην είστε ανελέητοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθάτε, μεθάτε δίχως τελειωμό, μεθάτε.
Με κρασί, με ποίηση ή μ' αρετή, διαλέχτε.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει...

"...Πεθαίνουμε σαν λαός... κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο" Θανάσης Βέγγος.

Πεθαίνουμε, σβήνουμε από τον χάρτη και όσα χτίσανε οι πιο παλιοί σ αυτό το χώρο που λέγεται Ελλάδα, ξεθώριασε...
Είμαστε η γενιά που πληρώνει και θα πληρώνει λάθη γενεών, οι μοιραίοι και όπως αλλιώς θέλετε να το λέτε...
Αντί να είμαστε αυτοί που θα χτίσουν νέα θεμέλια και νέα, των ιδεών, σπίτια, γκρεμίζουμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας...
Αδιαφορούμε πλήρως για το αν θα έχουμε αύριο παρόν, το μέλλον άστο, δεν θέλω να γίνομαι μοιρολάτρης, αλλά δεν πάμε εκεί που είμαστε πλασμένοι σαν άνθρωποι να πάμε...
Ποιο γρήγορα, ποιο ψηλά, ποιο δυνατά, ποιο ανθρώπινα ήταν η μοίρα μας να βαδίζουμε, αλλά πέσαμε στο βούρκο και βουλιάζουμε μέρα με τη μέρα, ποιο μέσα και ποιο μέσα, μέχρι να φτάσουμε στον πάτο.
Είμαστε κοντά, όσο ποτέ ξανά...
Αντί όμως να γίνουμε ένα, βάλαμε ξανά την εθνική μας μιζέρια ανάμεσά μας.
Αντί να ζήσουμε, όλοι, μαζί, σαν ένα άτομο, μια κοινωνία, ζούμε ο ένας εις βάρος του άλλου...
Άλλοι ψηφίζουν, άλλοι αποφασίζουν, άλλοι κάνουν κουμάντο και άλλοι οδηγούν τις ζωές μας εκεί που αυτοί θέλουν...

Δεν δέχομαι ότι κάναμε τον κύκλο μας, καλέ μου άνθρωπε, δεν δέχομαι ότι πεθάναμε ακόμα, κρατάμε γερά, λίγοι και καλοί.........
και το δικός μας λίγο θα ναι για πάντα περισσότερο από το τίποτα των άλλων..........

Η Ελλάδα πεθαίνει..

"Ξέρεις κάτι? Η Ελλάδα πεθαίνει... Πεθαίνουμε σαν λαός... κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε..."



"Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο"

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Ν.Κ

Μα ο άνθρωπος σήμερα που πονάει και βλέπει δεν μπορεί πια να ζει το ειδύλλιο.Μετατοπίστηκαν τα ρόδα,αλλάξανε φύση οι μεγάλοι χαιρετισμοί.Περπατώ,κοιτάζω τις ζωγραφιές στα Μουσεία,ακούω τους σοφούς στα Πανεπιστήμια.Πέρυσι ακόμα τι χαρές!Μα σήμερα νιώθω πως όλα τούτα είναι ανάξια,μάσκες γαληνές για να σκεπάσουν τη φοβερήν αλήθεια,προσωπεία για τους άναντρους. Νίκος Καζαντζάκης

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας." - Λειβαδιτης