Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Λίγο κλέψιμο, λίγο πείραγμα και έτοιμο...


Δεν έχω βρεθεί εδώ από κανέναν φόβο
Ήρθα μόνος απλά εγώ...
Απλά μια ιδέα στην μακριά αλυσίδα της ανακάλυψης
Περιτριγυρισμένος από εσάς όλους

Μερικές φορές η παλίρροια σας με τραβάει έξω στη θάλασσα
Και νιώθω πως θα πεθάνω σε μια αιώνια κατάρα.
Μερικές φορές είσαστε ευγενικοί.
Άλλες φορές, εγώ κάνω πως κοιμάμαι...
Μέχρι στιγμής, φτάνω μέχρι την παραλία που εκείνοι προσπαθούν να καταλήξουν αλλά καίγονται
ζωντανός σαν τη θερμότητα της ερήμου, στην νηφαλιότητά μου...
Μέχρι στιγμής αποκομμένος, ποτέ δεν άκουσα την θάλασσα
εκτός από μία ή δύο φορές το μήνα, όταν κοίταζα στον καθρέφτη...

Και αρνούμαι να πιστέψω σε κάποια από τα πράγματα που λέτε ότι είναι εδώ
Πόσο μάλλον για αυτά που δεν είναι.
Προσπαθώ να αλλάξω κατεύθυνση.
Κάθε τι δικό σας είναι θλιβερό κατά την ταπεινή μου εκτίμηση...


Αγαπώ τον πλανήτη
Η μεγάλη καλοήθεις λύκαινα
Ο ευεργέτης

Όταν κοιτάω
πίσω, από τον δικό μου αιώνα
ίσως φαίνομαι παράξενη αρχαία οντότητα...
Αλλά όταν οι άνεμοι φυσούν
από αυτήν την κατεύθυνση
μπορείτε να με αισθανθείτε εκεί
με τους προβληματισμούς σας
νομίζω ότι αισθάνεστε
αλλά ποτέ δε θα μάθω
όπως φεύγουν τα χελιδόνια
και μεγαλώνουν τα παιδιά.

Θέλω να ζήσω για πάντα,
το ίδιο θα θέλατε όλοι
Θέλω να ζήσω για πάντα
Και το ξέρετε όλοι...

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Όλοι και όλα σε κρίση...




Άκουσα κάποιον γλύπτη στις ειδήσεις, μεγάλο σε ηλικία και με πνεύμα που θα ζήλευαν πολλοί.

Είπε πως οι φίλοι και οι γνωστοί σου, περιμένουν να νιώσουν άνθρωποι, μέσα από την δικιά σου δυστυχία... Είπε πως μετά τις πολλές του επιτυχίες, στις τέχνες, όλοι τον ξέχασαν και πως είναι πλέον μόνος, σαν έναν ταξιδιώτη με μια βαλίτσα γεμάτη επιτυχίες...
Είπε πως δεν είχε ανάγκη από φίλους, πως το μόνο που θέλει, είναι συντρόφους...
Ποιος από εμάς πιστεύει πως έχει βρει συντρόφους, να τον ξέρουν, να τον καταλαβαίνουν, να τον στηρίζουν σε ό,τι κάνει, να του λένε μπράβο στα καλά και "μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ" στα άσχημα...

Είναι μάλλον ένα χαρακτηριστικό των καιρών μας, όπως η αδιαφορία για τον διπλανό μας, η αδιαφορία για την κοινωνία, η αδιαφορία για την μόρφωση και την εξίσωσή μας με τον θεό, η απαξίωση του αγώνα και της ιστορίας, η πρώτη γενιά που δεν ξέρει να αγωνίζεται, δεν ξέρει να ζητά,δεν ξέρει να ονειρεύεται και όταν ξυπνάει το πρωί θέλει πάλι να κοιμηθεί μήπως και αποκτήσει όνειρα...

Φταίμε εμείς, φταίνε και οι γονείς και οι δάσκαλοι και αυτοί οι αλήτες στην τηλεόραση που όλη μέρα σε πυροβολούν με άχρηστες πληροφορίες... Κυρίως αυτοί οι δάσκαλοι, που ξεχάσαν τον ρόλο τους και γίνανε δημόσιοι υπάλληλοι και συνήγοροι της παγκόσμιας σκευωρίας κατά της παιδείας και της μάθησης. Μας θέλουν πρόβατα, με κλειστά μάτια και αυτιά, χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, χωρίς να ξέρουμε καν να μιλάμε την γλώσσα μας και να μπορούμε να ρίξουμε έστω μια ματιά σε κάποιο βιβλίο, όχι σαν τα κουρέλια του σχολείου...
Και αυτοί οι γονείς δεν έχουν τύψεις; Όταν λένε στα παιδιά τους, "Να διαβάζετε, να γίνετε μεγάλοι και τρανοί, να βγάλετε λεφτά, να τρώτε να τρώτε με δυο μασέλες και μην σας νοιάζει, εσείς να στε καλά..."
Και αντί να σου μάθουν πως να είσαι άνθρωπος, πως να γίνεις μέρος μιας κοινωνίας που δίνει βάση στις αξίες, στα ιδανικά, στον πολίτη, στην ισότητα , σου μαθαίνουν φυσικοχημείες και άλγεβρες και τις ειδήσεις απ όλο τον κόσμο, για πολέμους, για κλέφτες, για τρομοκράτες που σκοτώνουν αθώους και για αθώους που σκοτώνονται από τον νόμο...

Απορώ πως αυτή η γενιά άφησε έτσι τα όπλα της... Πως ξέχασε ποιος την έφερε εδώ,ποιος πέθανε και ποιος έζησε ώστε να είναι ελεύθεροι(λέμε τώρα).

"Ντροπή στον νέο στην μάχη αν δεν ριχθεί..." τραγουδούσαμε κάποτε και τώρα τηρούμε σιγήν ιχθύος γιατί φυσικά το βόλεμα και ο κώλος μας πάνω απ όλα.
Βλέπω πολλούς να λένε πως "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν"... Αν όντως νιώθουν τόσο μικροί, ηττημένοι και ανήμποροι ας σκεφτούν πως μια μέρα τα παιδιά τους, θα τους μισήσουν...

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Κατερίνα Γώγου #2


Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Υπερασπίζομαι την αναρχία. Κατερίνα Γώγου





Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Για την τρομοκρατία

Αναρωτιέμαι πόσο πλούσια και διχασμένη είναι ταυτόχρονα η ελληνική γλώσσα...
Μιας και είναι της μόδας χρόνια τώρα η λέξη τρομοκράτης θα ήθελα να μάθω τι ακριβώς σημαίνει... Ποιος είναι αλήθεια ο πραγματικός ορισμός της λέξης?

1ον. Τρόμος και κρατώ, αυτός που προκαλεί τον τρόμο..

2ον. Τρόμος και κράτος, αυτός που απειλεί το κράτος..

3ον.... έχουμε σκεφτεί το ενδεχόμενο ο τρόμος , να είναι το ίδιο το κράτος?
-Μας πλασάρουν χίλιες δύο δικαιολογίες και το κρατικό όφελος...
-Εμείς πληρώνουμε τόσα χρόνια το κρατικό χρέος...
-Πάμε στρατό γιατί πρέπει να υπηρετήσουμε τη μαμά πατρίδα, πάλι το κράτος...
-Η παιδεία, αν και κρατική, είναι μισή και καθόλου δωρεάν.
-Ξεχνάμε την ιστορία μας, μας πουλάνε ιστορίες δικές τους για συνωστισμούς και για δήθεν σωτήρες του κράτους...
-Πουλάνε την Ελλάδα σε Γερμανούς και Αμερικάνους όμως για πιο λόγο δεν ξέρω, μάλλον θέλουν το καλό του κράτους...
-Αποκρατικοποιούν τις μισές επιχειρήσεις, δεν μας φτάνουν τα λεφτά λένε...
-Φορολογούν εμάς, την εκκλησία όμως την σέβονται και δεν παίρνουν τίποτα μη τους κάψει ο θεός... Παρ όλα αυτά η εκκλησία θέλει να έχει λόγο στην διακυβέρνηση του κράτους...
-Το παρακράτος δολοφονεί ανεξέλεγκτα και όταν εσύ χύνεις αίμα στις πορείες για ένα καλύτερο αύριο σε πάνε μέσα, γιατί είσαι τρομοκράτης... βρήκαμε τώρα τις κουκούλες και τους ασφαλίτες με τα full face τους ξεχάσαμε... Κράτος δικαίου...
-Τα κρατικά κανάλια βαστάν γερά την προπαγάνδα παρέα με τους δήθεν ανεξάρτητους δημοσιογράφους και οι καλοί ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ...................................

Ε συγνώμη... είναι να μην γίνεις μετά τρομοκράτης??
Είναι να μην πάρεις το μέλλον στα χέρια σου και να τους κάψεις όλους??

Εμείς τρομοκράτες.... αυτοί μια ζωή φαλλοκράτες... ο νοών νοείται...

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010




All I know
Is everything is not as it's sold
but the more I grow the less I know
And I have lived so many lives
Though I'm not old
And the more I see, the less I grow
The fewer the seeds the more I sow

Then I see you standing there
Wanting more from me
And all I can do is try
Then I see you standing there
Wanting more from me
And all I can do is try

I wish I hadn't seen all of the realness
And all the real people are really not real at all
The more I learn the more I cry
As I say goodbye to the way of life
I thought I had designed for me

Then I see you standing there
Wanting more from me
And all I can do is try
Then I see you standing there
I'm all I'll ever be
But all I can do is try
Try

All of the moments that already passed
We'll try to go back and make them last
All of the things we want each other to be
We never will be
And that's wonderful, and that's life
And that's you, baby
This is me, baby
And we are, we are, we are, we are
Free
In our love
We are free in our love

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Μεμονωμένα περιστατικά


ΑΥΤΟ ΠΟΣΟ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ?????