Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

‎"Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ο,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να 'σαι ελεύθερος παρά να μάχεσαι για την ελευθερία!
Να μη φύγουμε σαν σκλάβοι, δαρμένοι, κλαμένοι, από τη γης, παρά σαν βασιλιάδες που έφαγαν, ήπιαν, χόρτασαν... δε θέλουν πια... και σηκώνονται από το τραπέζι."

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Τσάρλς Μπουκόφσκι

Κι εγώ πήγαινα βόλτα στην παραλία. Μια και ήταν τόσο νωρίς, δεν έβλεπα το τερατώδες αλισβερίσι της σπαταλημένης ανθρωπότητας, της στοιβαγμένης, της φιμωμένης ανθρωπότητας. Ψόφια πράγματα απο σάρκα, όγκος βατράχων. Δεν τους έβλεπα να σέρνονται απο δω κι απο κει με τα φριχτά κορμιά τους και τις ξεπουλημένες τους ζωές, χωρίς μάτια, χωρις φωνή, χωρίς τίποτα και να μην το ξέρουν. Τα σκατά των σκουπιδιών. Το άχρηστο λίπος στην άκρη του πιάτου.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Και με ρώτησε σήμερα μια φίλη αν δίνουν ναρκωτικά στους επαναστάτες...
Της είπα ότι μας δίνουν κάτι που δεν φαίνεται, δεν το ξέραμε στην αρχή.
Σιγά σιγά μας έγινε εμμονή και κάθε μέρα ζητούσαμε όλο και περισσότερο.
Σιγά σιγά άρχισε αυτό το κάτι να βράζει μέσα μας και το μυαλό και οι καρδιά μας αρχίσανε να δουλεύουν αλλιώς και κάθε μέρα το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν αυτή η πρέζα.
Μας έσπαζε κάθε βράδυ, πριν τον ύπνο τα κεφάλια και το πρωί που ξυπνούσαμε και ερχόμασταν ξανά στην καθημερινότητά μας ζητούσαμε όλο και περισσότερο.
Στο τέλος το ζητούσαμε για μια ολόκληρη ζωή.

Ξέρω πως με κυριεύει, ξέρω πως χωρίς αυτό δεν μπορούμε να ζήσουμε, δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να συγκεντρωθούμε, να κάνουμε έρωτα, να ζήσουμε όπως εμείς θέλαμε.

Ήμασταν πλέον εθισμένοι, σε κάτι που όμως δεν υπήρξε ποτέ. Δεν το είχαμε πιάσει, δεν το είχαμε μυρίσει, δεν ξέραμε καν πως αντιδρά στον οργανισμό μας και οι γύρω μας φαινότανε τόσο μικροί και ασήμαντοι που ποτέ δεν είχανε πάρει μια τζούρα απ αυτό το τίποτα.

Στην πραγματικότητα ούτε εμείς. Ήταν μέσα μας από πάντα, έτσι γεννηθήκαμε.

Η πιο ωραία πρέζα της ζωής μας, το μόνο πράγμα που μας κάνει να ζούμε όπως δεν μπορούν οι υπόλοιποι.

Η μεγαλύτερη απόλαυση του ανθρώπου, που γεννήθηκε για να αλλάξει τον κόσμο, η ελευθερία.

Αυτό μας δίνουν . Πάθος για ελευθερία . Καληνύχτα..

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

του Γιώργου Σουρή.

Στoν καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
τ' άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός ! τι φύσις !
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πώ.

Στον καφετζή ξεσπάω… φωτιά κι εκείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος… δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011



τέρμα πια τα ψέματα; δεν υπάρχουν άλλα; σε τι να ελπίζω τώρα...