Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Καμιά φορά, μέσα στην ανία μου, φτιάχνω ιστορίες. Άλλοτε φτιάχνω έρωτες. Άλλοτε φτιάχνω καβγάδες. Άλλες φορές φτιάχνω ταξίδια, και πότε πότε φτιάχνω ασπίδες.. Δεν αντέχεται το τίποτα.. Νόμιζα πως οι ασπίδες θα μένανε εδώ για πάντα. Να όμως που μαζί με τις γυάλινες φανταστικές, εν τέλη, σφαίρες, σπάσανε και οι ασπίδες.. Που και που φτιάχνω έναν κόσμο γεμάτο φως και ελπίδα. Πάντα όμως, γίνεται κομμάτια. Ίσως γιατί αφήνω χώρο μόνο για τον εαυτό μου.. δεν ξέρω.. Ίσως δεν έχω ακόμα τη δύναμη να μοιραστώ πράγματα. Ίσως είναι ακόμα νωρίς, πόσο όμως ακόμα;

Σάββατο 6 Απριλίου 2013


και τι δεν θα έδινα να γινότανε όλα όπως παλιά. δεν αντέχεται άλλο τόση μαυρίλα, τόση μοναξιά, τόση στεναχώρια, τόση μιζέρια γύρω μου. δεν αντέχω γαμώ την τύχη μου.

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

επιστροφή.


Άντε πάλι στα δικά μας, τα μέρη τα γνωστά. Η επιστροφή του ασώτου ή απλά η επιστροφή των εγώ μου. Μετά από τόσο καιρό μάλλον δεν άλλαξαν και πολλά. Τουλάχιστον αρχίζω να γνωρίζω τα όριά μου. Έπρεπε κάποια στιγμή να φτάσω και εγώ ένα βήμα πριν τον πάτο, τον αισθηματικό, τον οικονομικό, της αγάπης, της αναγνώρισης.. Τέλος πάντων, καιρός να πάρουμε φόρα ξανά, χωρίς πίσω βήματα αυτή τη φορά. Ή τώρα ή ποτέ.. Αλλά πως ξεκινάς απ την αρχή μια ζωή που δεν είχες σκεφτεί καν πως ίσως κάποτε να ζούσες; Πως από τα ψηλά κάνεις μια βουτιά στα χαμηλά και που στο καλό βρίσκεις δύναμη και ανάσα να ανέβεις ξανά στην επιφάνεια;