Σάββατο 21 Μαΐου 2011

21/5- Στην Μ

Το τέλειο ραντεβού στην κατάλληλη ώρα και μέρα, η τέλεια κοπέλα στην κατάλληλη θέση
και εγώ τελείως άλλος άνθρωπος.
Θυμήθηκα πως είναι ο έρωτας, πως είναι να σου ανοίγει κάποιος την καρδιά του, πως είναι να νοιώθεις πάλι σαν τότε... Στις κούνιες σαν τα παιδιά ή όταν πηγαίναμε μικροί βόλτα στην θάλασσα ή όταν τρώγαμε το πρώτο μας παγωτό κάθε καλοκαίρι...
Από μικρός κοιτούσα το βράδυ ψηλά τ αστέρια και ήθελα μια μέρα να πετάξω εκεί ψηλά να δω πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά, σήμερα παραλίγο να πάω μια βόλτα στο φεγγάρι, αλλά σταμάτησα... κάποια φοβήθηκε να ακολουθήσει... ίσως ήταν καλύτερα έτσι.

είχα βαρεθεί τα μεγάλα, τα ακριβά, τα φανταχτερά, είχα ανάγκη από κάτι με μικρό κόστος και λιγότερα φώτα, μόνο όσα ήταν απαραίτητα. Ήθελα κάτι εξωγήινο στην φαντασία των ανθρώπων, μια βόλτα στο φεγγάρι με ένα σαράβαλο και παρέα κάποια που κατάφερε να μου δώσει πίσω όσα δεν θα φανταστεί ποτέ.

ξέρω πως η ομορφιά κρύβεται πάντα πίσω απ όσα φαίνονται, ξέρω πως ο μεγαλύτερος θησαυρός βρίσκετε πάντα σε μια σπηλιά που φοβόμαστε να μπούμε και πως αν σήμερα δεν τολμούσα να πω όσα σκέφτομαι, θα ήταν ένα ακόμα βράδυ που πριν κοιμηθώ θα βλασφημούσα.

άκουσα μάλλον αυτό που έπρεπε και ήθελα, μοιράστηκα ένα παγωτό, άρχισα μια νέα σχέση που θέλω να κρατήσει και ίσως κάποτε φτάσω και στο φεγγάρι... μέσα σε ένα αναπαυτικό παλιό αμάξι που τρίζει αλλά μου χαρίζει μόνο ευτυχία, μαζί με εκείνα τα άτομα που αγαπούν την ζωή και τον έρωτα όσο και εγώ.

Τέλος τα μεγάλα πιάτα με μικρές μερίδες των ακριβών εστιατορίων, από εδώ και πέρα, μια μερίδα και για τους δύο, μια αγκαλιά στο κρύο και ένα φιλί που η αξία του δεν συγκρίνεται με τίποτα...

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Αφιερωμένο σε δύο "κάποιες"...

Πόσο ωραίο είναι να δίνεις ζωή σε κάτι, κάποιον, κυρίως σε κάποιον που δεν γνωρίζεις καν...
Πόσες φορές έψαχνα για κάτι να αλλάξει τον κόσμο γύρω μου, την γαμημένη την μιζέρια της καθημερινότητάς μου...

Κάθε ζόρι έχει το τέλος του, αυτό εμπέδωσα λοιπόν εχθές, μέσα σε ένα βράδυ.
Σε λίγες ώρες γέμισα ένα μικρό κενό που είχα μέσα μου.
Βέβαια άνοιξε ένα άλλο ή μάλλον άρχισε να μεγαλώνει...

Πάντα τα πήγαινα καλά με τα προβλήματα των άλλων, όλοι μας πιστεύω...αλλά μέχρι πότε να αντέξεις;

Είναι πολύ δύσκολο να κρατηθείς ζωντανός και να πολεμάς για σένα...
Ίσως τελικά, κάθε ένας από εμάς πρέπει να πολεμάει για την ζωή του διπλανού του και μόνο...

Ίσως φταίει ο εγωισμός μας που μας κρατάει πίσω, νικημένους από τους φόβους μας. Πάντα όμως θα έχουμε μια λύση για τους άλλους και πάντα εκείνοι θα θέλουν να την ακούσουν... Μόνο έτσι πιστεύω λύνονται τα προβλήματα όλων μας, μόνο όταν όλοι μας έχουμε κάποιον να στηρίζουμε και παράλληλα να μας στηρίζει.

Αυτό λείπει απ τον κόσμο, η αγάπη για τον δίπλα μας, από κάποιον άγνωστο μέχρι και τους φίλους μας...

Εμένα, ποιος θα με στηρίξει όμως ?

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011




Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
έχω χαθεί σαν το παιδί
σ' ένα τεράστιο Λούνα-παρκ
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει
πόσες φορές έχω χαθεί...
πόσες φορές έχω χαθεί...
πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι...

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
έχω χαθεί σαν το παιδί
σ' ένα τεράστιο Λούνα-παρκ
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
οι έρωτες μου
οι ενοχές μου
κρατάνε μόνο μια στιγμή κι ύστερα φεύγουν
με αποφεύγουν

Και νιώθω πάλι μοναξιά μέσα στο πλήθος
μια μοναξιά μες τη δική σου την αγάπη
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει

Πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι
πόσες αγάπες μου γυρίσανε την πλάτη
έχω περάσει τα δεκάξι και φοβάμαι
τη μοναξιά
τη μοναξιά μες τη δική σου την αγάπη

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
είμαι ένα ψέμα σαν εσένα μες το πλήθος
και συ περνάς
ξαναπερνάς
μα δε σου δίνω σημασία κι υποφέρεις
γιατί η αγάπη
έχει μια άλλη μοναξιά που δεν την ξέρεις

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
είμαι ένα λάθος που ματώνει μες το πλήθος
έχω παγώσει εντελώς
δεν ξέρω αν είμαι ζωντανός
κι όμως ακούω μια φλέβα που χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει...

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Τι νόημα έχουν τα γαμημένα τα όρια, αφού μόλις τα περάσεις δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις ?!

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Ηarry klynn : H Mακεδονία ανήκει στους Έλληνες, η Kύπρος ανήκει στους Έλληνες, το Aιγαίο ανήκει στους Έλληνες...

Mόλις ακούσω πως και η Πελοπόννησος ανήκει στους Έλληνες, θ' αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά.................


O οποιοσδήποτε τραπεζικός μπορεί να γράψει ένα ποίημα χωρίς αντίκρισμα, αν όμως, ένας ποιητής γράψει μια επιταγή χωρίς αντίκρισμα... Xέσε μέσα...


Eντάξει, δε λέω και προηγμένοι και πολιτισμένοι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ας μη ξεχνάμε κάτι... Όταν οι Eυρωπαίοι τρώγανε ρίζες, οι Έλληνες είχανε χοληστερίνη.

Υπάρχουν γυναίκες που πιστεύουν ότι τα σημερινά μαγιό είναι εξαιρετικά τολμηρά... Yπάρχουν και άλλες που έχουν ωραίο σώμα!

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Ο μόνος τρόπος να φύγουν απ την Ελλάδα οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, είναι να φύγουμε εμείς από την Κύπρο. Να το θυμάστε... Γι αυτό τόσα χρόνια τέτοια πολιτική από τους γείτονες. Η ώρα έφτασε !!

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Τρύπες

Μπορώ να σ' ακούω,
μπορώ να σε βλέπω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελλί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...

Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα !!

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Κάτι αλλάζει, κάτι με γυρίζει στον παλιό καλό μου εαυτό.. Ελπίζω να μην χρειαστεί να κάνω και άλλη τράμπα σύντομα. Ελπίζω..........

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Τάκης Σινόπουλος

καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά!
είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.
Ήταν στ’ αλήθεια αυτός
που απόστρεψε το πρόσωπο,
όταν του μιλήσαμε.
Και τώρα καίγεται.
Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί.
Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος
να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται
περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή.
Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις,
μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος.
Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν
τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν Ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και
σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά
κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.