Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Το παζλ

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου ότι βλέπετε είναι ένα ψέμα, φτιαγμένο και ταιριασμένο πάνω σε ένα άλλο ψέμα, όπου όλοι θεωρούμε το πραγματικό, εξωπραγματικό και συνεχίζουμε να απλά παρακολουθούμε, σαν θεατές, αυτούς που φτιάχνουν το παζλ.

Τα κομμάτια είναι άπειρα, τους πήρε αιώνες να τα κατασκευάσουν και να τα ταιριάξουν.

Οι πιο πολλοί από εμάς πατάνε στα κομμάτια της θρησκείας, των γλωσσών, του χρήματος, των παραισθήσεων, των ονείρων που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν, του πολέμου, του ρατσισμού, του δήθεν ανθρωπισμού κτλ.

Φανταστείτε πως είστε μέσα σε αυτό το παζλ, τα μικρότερα κομμάτια που χωρίς αυτά,, η εικόνα δεν μπορεί να εμφανιστεί. Πείτε πως είστε τα κομμάτια που κάνουν την διαφορά και ολοκληρώνουν, μπαίνοντας στην σωστή θέση, το παζλ του κόσμου, όπως αυτοί θέλουν να είναι.

Υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν μεταξύ τους, στο σχήμα, στο χρώμα, στην εικόνα, μπαίνοντας όμως σε άλλη θέση, αλλάζουν τρομακτικά την εικόνα.
Υπάρχουν και κομμάτια που μπορούν να μπουν παντού, όπου τους βάλει το μεγάλο χέρι που κρατάει αυτά και την μοίρα τους στο ψηφιδωτό του κόσμου.

Πολλά κομμάτια, θα αλλάξουν θέσεις μέχρι να βρεθεί που ταιριάζουν, άλλα θα μπουν αμέσως δίπλα από τα μεγάλα, τα φανταχτερά και τα φαινομενικά πολύ σημαντικά κομμάτια και εκεί θα μείνουν για πάντα.
Αυτά όμως που θα παραπλανιούνται, είναι βέβαιο πως θα καταλήξουν εκεί όπου πραγματικά ανήκουν.

Φανταστείτε λοιπόν ότι αυτό το παζλ είναι ο χάρτης του κόσμου μας, όπως τον πρωτοείδαμε στο σχολείο. Κάθε ήπειρος είναι ένα μεγάλο κομμάτι, κάθε χώρα ένα μικρότερο και κάθε άνθρωπος, το άτομο του μικρότερου κομματιού.

Αιώνες τώρα, κάποιοι, προσπαθούν να ταιριάξουν τα άτομα κομμάτια, με τα μεγαλύτερα, ώστε να φτιάξουν σύνορα, ήθη, έθιμα, τρόπους ζωής, τρόπους σκέψης, τρόπους με τους οποίους το κάθε άτομο θα έβλεπε τον κόσμο.

Τα μεσαία κομμάτια, τα κράτη, όπως και τα μικρότερα, έπρεπε να αποκτήσουν, φίλους, εχθρούς, σύνορα διαχωρισμού, γλωσσικά, οικονομικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά.

Τα τεράστια κομμάτια, έπρεπε και αυτά να είναι όπως τα προηγούμενα, με φίλους, εχθρούς, ιδιαιτερότητες.

Και όλα μαζί, αν και τόσο διαφορετικά, έπρεπε να γίνουν το ίδιο και το αυτό, ένα και μοναδικό ΠΑΖΛ.

Έτσι δημιουργήθηκαν τα σύνορα, η θρησκεία, το χρήμα, οι γλώσσες, οι πόλεμοι, μιας και κάτι έπρεπε να κρατάει τα κομμάτια κολλημένα, είτε για καλό είτε για άσχημο λόγο.

Φανταστείτε τώρα πως είστε ξαπλωμένοι, στο κρεβάτι σας και πως το Παζλ αυτό είναι κολλημένο στο ταβάνι. Τα μικρότερα, άτομα κομμάτια, αρχίζουν να ξεκολλούν και το παζλ κοντεύει να σας πλακώσει...


Καλώς ήρθατε στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς και μόνο είναι η καθημερινότητά σας.

Θα έρθει μια μέρα, που όλα τα κομματάκια, που τώρα δεν φαίνονται καν, θα αποκτήσουν τέτοια δύναμη που θα καταστρέψουν αυτή την ωραία φαινομενικά οπτασία του παζλ.

Ευτυχώς αυτή η μέρα είναι κοντά και όλοι εμείς τα μικρά, λάθος κολλημένα κομμάτια, όταν ενωθούμε σωστά, θα φτιάξουμε το δικό μας παζλ και τον δικό μας κόσμο.

Ως τότε, θα παραμένουμε μικροί, αποσπασμένοι από το σύνολο, ανήμποροι χτίστες ενός νέου κόσμου.








Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

"....Τα παιδικά φαντάσματα μας εγκατέλειψαν, ας φορέσουμε ένα σεντόνι κι ας πάρουμε τη θέση τους — οι γέφυρες τη νύχτα μοιάζουν με τα ηνία ενός μεγάλου αμαξιού, ποιος το οδηγεί; που μας πάει; στις γωνιές παραμονεύουν εκείνοι που ξεχάσαμε, το μέλλον είναι ένας κήπος που επιτέλους αναπαύονται οι νικημένοι." Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Να γιατί είμαστε απέναντι σας.

Δεν θα γνώριζα ποτέ την επανάσταση αν άλλαζα τρόπο ζωής.
Δεν θα ένοιωθα ποτέ τόσο ζωντανός αν δεν είχα κάνει αυτή την επέμβαση.
Δεν θα ένοιωθα πως ο δρόμος μου ανήκει εάν δεν παρατούσα μικρός τα σχολεία και τα μαθήματα.

Πρέπει να βρούμε ξανά την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την φύση και όχι εις βάρος της.

Ζούμε ίσως την μεγαλύτερη πολιτιστική και πανανθρώπινη κρίση από τότε που εμφανιστήκαμε σ αυτόν τον πλανήτη.

Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να αναθεωρείς και να εξελίσσεσαι?
Μόνο του δεν θα έρθει ποτέ, όσο και αν το θέλουμε.
Κοιτάζοντας λοιπόν στο παρελθόν σε συνέπεια και γνώση των γεγονότων και των καταστάσεων, σήμερα και τότε, όσο βέβαια είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, βλέπεις πως βαδίζουμε σταδιακά και μάλιστα αρκετά γρήγορα, στις εποχές της απόλυτης βαρβαρότητας.

Ο νόμος της ζούγκλας επανήλθε...

Άνθρωποι ευημερούν πατώντας σε πτώματα, άνθρωποι πεθαίνουν, πατώντας σε πτώματα, δικών τους όμως...

Στην Αίγυπτο η επανάσταση ξεκίνησε, στην Σερβία το ίδιο, στην Παλαιστίνη δεν τελειώνει ποτέ...

Στην Ελλάδα, δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό. Δεν υπάρχει πνεύμα συνένωσης, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει ελπίδα αν δεν δράσουμε μαζικά και ίσως για μένα, δεν υπάρχει όντως μέλλον σ αυτή την χώρα.

Σε κάθε άλλη εποχή, θα παίρναμε άρματα, θα καταλαμβάναμε το κοινοβούλιο...
Κάποτε η Έλληνες αγωνιστές, χίλιες δόξες τους αξίζουν και όμως δεν τις θέλουνε, αρπάζανε τα όπλα και πολεμούσαν για τα παιδιά τους, για τα σπίτια τους, για την ελευθερία.

Πλέον ο Έλληνας, είναι στα μάτια μου ένα σιχαμένο υποχείριο, ένα ον χωρίς ψυχή.
Η παιδεία μας πήγε περίπατο, η ιστορία μας ακολουθεί, το φιλότιμο κοντεύει να βγει από τα λεξικά και εμείς στον ύπνο του δικαίου.

Ραγιάδες μια ζωή, σκυμμένοι στους τσιφλικάδες τότε, σκυμμένοι στο χρήμα μέχρι σήμερα.

Μια βόλτα στην πόλη, κυρίως στην Αθήνα, σε γεμίζει αγανάκτηση.
Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι, σκέφτονται όλη μέρα πως θα βγάλουν περισσότερα, πεθαίνουν από το άγχος...

Κύριο και βασικό τους μέλημα να είναι αυτοί καλά και οι υπόλοιποι χειρότερα...

Έχουμε ξεχάσει πως είναι μια βόλτα στο βουνό, πως είναι να κοιτάς γύρω σου και να μην υπάρχει τσιμέντο...

Παρ όλα αυτά, συνεχίζουμε να κοιμόμαστε, να λέμε, "εγώ?... εγώ δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο... ποιος είμαι εγώ, δεν με νοιάζει, μια δουλίτσα θέλω μόνο..."

Πρότυπό μας ο κυρ. Σταύρος, ο αφέντης, ο τσουτσουλομύτης....

Και όταν κάποιος σηκώνει κεφάλι, μιλάει ανοιχτά για συνωμοσίες, αλητείες, για τον πόλεμο και την ψυχική εξαθλίωση, οποία βρεθήκαμε όλοι, άθελα ή μη, δέχεται την μαζική κατακραυγή... Λες και αυτός δεν ανήκει στο σύνολο, λες και ζει αλλού με άλλα δεδομένα και δεν βλέπει τι γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο...

Έχω σιχαθεί τα ανθρωπάκια, τους μεγαλοαστούς, τους φανατικούς, τους προβοκάτορες, τα κομματόσκυλα...

Ας τα κάψουμε λοιπόν όλα, ας χτίσουμε απ την αρχή αυτόν τον κόσμο, μπορούμε...