Μάθημα μετα μουσικής

Μια καταπληκτική συναυλία, κρύα μπίρα απ το περίπτερο και περίεργες σκέψεις ήταν ότι χρειαζόμουν... οι τελευταίες μάλλον δεν ήταν απαραίτητες, αλλά έτσι είναι η ζωή...

Σήμερα ανακάλυψα πως τίποτα δεν αποκλείει τίποτα και πως τίποτα δεν είναι ολόκληρο χωρίς την απουσία κάποιου άλλου...

Είναι σαν την μουσική, η ζωή μας είναι γραμμένη σε ένα χαρτί με όρια, πέντε γραμμές, βασισμένη σε ένα μέτρο, 4/4, 2/2 δεν έχει σημασία... Οι νότες όσο υπέροχες και να ακούγονται κρύβουν κάτι... Άλλες είναι μισές, άλλες ολόκληρες, κάθε μία από μόνη της άχρηστη... όλες μαζί συνθέτουν την ευφωνία, έτσι και οι στιγμές μας, μισές ή ολόκληρες, όλες μαζί συνθέτουν την ζωή μας, μια συνεχόμενη γραμμή, που εμείς τραβάμε και ζωγραφίζουμε όπως θέλουμε, με ότι χρώμα θέλουμε...

Κάθε ένας έχει το δικό του ηχόχρωμα, κάθε στιγμή την δική της παύση... Σήμερα ένοιωσα ένα κενό, μια μεγάλη παύση που παρακαλούσα να τελειώσει...

Ήταν όμως γλυκιά, όσο και να με βασάνιζε, ναι μου έλειπε κάτι, κάπου κολλούσε η μουσική μου, κάποιος μου κρατούσε τα χέρια, μου έκλεινε τα μάτια και κάποιος άλλος κρατούσε την σκέψη μου εκεί.

Ένα μάθημα από ένα πρότυπό μου, τον Θάνο Μικρούτσικο, ήταν να μάθω να χορεύω στο φτερό του καρχαρία..... δεν το κατάλαβαν πολλοί, άλλοι το γελούσαν, για εμένα έγινε μάθημα και όνειρο ζωής....

Θα προσπαθήσω να χορέψω, στο φτερό κάθε αιώνιου και δυνατού εχθρού μου, θα έχω πίστη στην μουσική μου και το κονσέρτο θα κλείσει όπως αυτό σήμερα, με ένα χειροκρότημα από καρδιάς, πιστεύοντας σε εμένα, σε όσους με εμπνέουν και σε όσους πιστεύουν σε εμένα...

23..24..πάντα..για εσένα.

Και έτσι έμαθα να ζω με λίγα, υλικά και μη..

Λίγα χρήματα, λίγη ηρεμία, λίγο έξω, λίγο μέσα, λίγη φασαρία..

Αλλάζω, κάθε μέρα, σκέφτομαι αλλιώς, δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο, θέλω μόνο να γίνω εγώ καλύτερος.. Αυτά που μου λείπουν, ίσως με στεναχωρεί καμιά φορά, έμαθα να τα κρατάω σαν θησαυρό μέσα μου, να χαίρομαι όταν τα βρω, με όποιον θέλω, με όποιον είναι εκεί να ζήσει την στιγμή της μικρής μου ανακάλυψης.

Κάποιες φορές η τύχη σε προκαλεί, σου δίνει μια πρόκληση, σε πάει ένα βήμα πιο πέρα, εσύ ακολουθείς με κλειστά τα μάτια και όπου σε βγάλει..

θέλω να κλείσω τα μάτια, να βρεθώ κάπου αλλού και να τα αφήσω όλα σε αυτή..

Σταμάτησα να δίνω σημασία στην συνήθεια, η ρουτίνα δεν είναι πάντα κακή, που ξέρεις αν ήταν αλλιώς...;!

Αλλάζω, κάθε μέρα, δεν το καταλαβαίνω, μου το λένε, προς το κακό ή προς το καλό, το αφήνω σ αυτούς... Αυτοί είναι ο λόγος... Τα πάντα γύρω μου...

Δεν υπάρχει κάτι πιο μαγικό από την στιγμή που ανακαλύπτεις το επόμενο βήμα, που λες, ένα βήμα ακόμα και επιτέλους, θα είμαι εκεί...

Το ξέρω, δεν έρχεται όταν το ζητάς, όταν το έχεις ανάγκη, μόλις το βρεις όμως σου γίνεται ανάγκη και εμμονή, το θέλεις, το ποθείς, το σκέφτεσαι συνέχεια, αυτό το μετά, το πως, το που...

Σήμερα λοιπόν ήταν μια μέρα ανακάλυψης, δεν υπήρχε κάτι κρυμμένο, δεν το έψαξα, δεν ήταν κάτι καινούργιο, είχε όμως την μαγεία που μου έλειπε, δεν με ένοιαζε τίποτα, ζούσα ξανά, ένοιωθα, σκεφτόμουν, θυμόμουν, ήλπιζα στο τίποτα αλλά μου έφτανε...

Έφτασα εκεί, επόμενος σταθμός....; Ποιος ξέρει....

Μ. Χατζιδάκις

"Τώρα βλέπεις μια εξίσου άσχημη κατάσταση στους νέους:τη μη πολιτικοποίηση, την αδιαφορία. Αυτό είναι εξίσου βλαπτικό όσο η κομματικοποίηση. Είναι άθλιο. Ένας νέος που δεν μετέχει στα κοινά είναι ανάξιος να λέγεται νέος. Δεν μπορεί ένας νέος να εξαντλείται στα ερωτικά του και στα αθλητικά. Η νεολαία σήμερα απέχει και αυτό θα δημιουργήσει πολίτες αδιάφορους άρα επικίνδυνους".

Ξεχασμένο σε ένα συρτάρι

Πως μαζεύεις τα κομμάτια μιας ζωής,

πως συνεχίζεις να ζεις,

όταν στην καρδιά σου νιώθεις πως δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος;

Υπάρχουνε πληγές που δεν γιατρεύει ο χρόνος,

σε σημαδεύουν τόσο βαθιά, που τις κουβαλάς για πάντα...

Δεν θα σου πω μην κλαις, δεν είναι όλα τα δάκρυα για κακό...