Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

καλή χρονιά



Ένα καλό πούρο, ένα ποτήρι ουίσκι και ο Χατζιδάκις στα ηχεία.

Έτσι περνώ την πρωτοχρονιά Μου... στην συνέχεια, η πρωτοχρονιά με την οικογένεια, τους φίλους και όσους αγαπώ.

Φέτος είναι μια χρονιά που πρακτικά θα με βρει άλλον άνθρωπο, σε λίγες μέρες αλλάζει το μέσα μου θεωρητικά και η καρδιά μου στην ουσία.

Εύχομαι να μάθω να αγαπώ, να ζήσω ελεύθερος, να νιώσω ικανός να προσφέρω αγάπη και να δεχθώ συναισθήματα πέρα της καθημερινότητάς μας.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια που μας χάρισε η ζωής μας εδώ.

Μακάρι να είχα εδώ τον παππού μου, μακάρι να ζούσε ακόμα και να μου χάριζε όση αγάπη συνήθιζε τότε.

Μακάρι να μπορούσα να χαρίσω λίγη ζεστασιά σε κάποια παιδιά, που έχουν ξεχάσει τον χοντρό με τα κόκκινα και τα δώρα.

Έχω τουλάχιστον στόχους για φέτος.

Καλή δύναμη.

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ


Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω.
Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει.
Σκίζω τον τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα, αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων.
Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα, αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους

Μάνος Χατζιδάκις

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

απλή άρνηση ;

Όπως λέει και ο Διονύσης, τέτοια γιορτή δεν έχω ζήσει ποτέ στην ζωή μου την σκυφτή...
Προσπαθώ να φωτίσω τις αιτίες που με αφήνουνε μισό...

Ίσως έχω πέσει στην παγίδα της παντελούς άρνησης των πάντων.
Φως στο τέλος της ημέρας δεν βλέπω, αλλά κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι,
όλα μου μοιάζουνε τόσο φωτεινά και ρομαντικά, που έρχονται στο μυαλό μου χίλιες απαντήσεις...

Ένας πολεμιστής του φωτός, που περιμένει να ακούσει τις χαρμόσυνες καμπάνες...
Μου λείπει όμως η πίστη.

"Είναι παράξενο... συναντώ πολύ κόσμο που με την πρώτη ευκαιρία προσπαθεί να δείξει το χειρότερο εαυτό του. Κρύβει την εσωτερική του δύναμη με την επιθετικότητα, μασκαρεύει το φόβο της μοναξιάς με έναν αέρα ανεξαρτησίας. Δεν πιστεύει στις ικανότητές του, αλλά ζει διακηρύσσοντας στους τέσσερις ανέμους τα προτερήματά του"

Δεν βρίσκω νόημα στα βλέμματα των γύρω μου, κανένα απολύτως ενδιαφέρον για ζωή, παραμόνο για καλοπέραση. Και όλοι με ρωτάνε, γιατί δεν βγαίνω, γιατί δεν κάνω αυτό, γιατί το άλλο, όμως πιστεύω πως αν όλοι μου πούνε τον λόγο που αυτοί κάνουν ότι κάνουν, θα είναι ο ίδιος για τον οποίο εγώ απέχω.

Είναι παγίδα η απόλυτη άρνηση, το ξέρω. Προτιμώ όμως να ζω όπως θέλω εγώ, παρά όπως μας έχουν δείξει οι "κύριοι" σκυλόσοφοι της εποχής μας.

Και δεν το βρίσκω καθόλου παράξενο που μου αρέσει να βγαίνω μέσα, που μου αρέσει να πίνω ένα ποτό ακούγοντας χαλαρή μουσική και να σκέφτομαι χωρίς να βγάζω άχνα.
Συνήθως όμως, όταν γίνεται αυτό, νοιώθω την ανάγκη να ουρλιάξω.... ποιος είναι διατεθειμένος να με ακούσει όμως, δεν γνωρίζω...

Και καμιά φορά μ αρέσει να κάθομαι στην παρέα και να μην μιλάω καν, μόνο να σκέφτομαι... Ποιος είχε πει ότι η μεγαλύτερη ησυχία βρίσκεται μέσα στο πλήθος; δεν θυμάμαι...

Οι σημερινές κυρίες το λένε, ξενέρωτος...
Απορώ αν έχουν ιδέα τι είναι πραγματικά ο έρωτας...

Αρνούμαι πιστά να πιστέψω αυτά που μου προβάλουν, ότι βλέπω με τα μάτια το θεωρώ αυτομάτως ψέμα. Βλέπω ανθρώπους ίδιους, όμοιους και απαράλλαχτους. Έρμαια της μόδας και της κατανάλωσης. Άτομα που είναι κυριολεκτικά άτμητα... χωρίς παράπλευρες σκέψεις και χωρίς νόημα στον λόγο και στις πράξεις... Όλοι είναι ίδιοι, με ένα πλατύ ηλίθιο χαμόγελο, με κλειστή την αγκαλιά τους, τα χέρια σταυρωμένα... μακριά απ ό,τι εκτός της βαρετής καθημερινότητάς τους. Πόσο καιρό έχουμε να βγούμε απ το σπίτι και να πούμε σε όλους τους γείτονες καλημέρα με χαμόγελο απ την ψυχή μας? δεν το έχω νοιώσει ποτέ είναι η αλήθεια, όσο και αν το ήθελα... πόσο καιρό έχουμε να ερωτευθούμε χωρίς να σκεφτόμαστε παράπλευρα ανούσια πράγματα; πόσα χαμόγελα μοιράζουμε στους φίλους μας; πόσες αγκαλιές κάνουμε στους δικούς μας ανθρώπους;

αρνούμαι να εξελιχθώ στο αρχικό μου στάδιο, του ζώου.

Όμως, όση πίστη και να έχεις, πότε θα δικαιωθείς; Αν εσύ σκέφτεσαι έτσι και νοιώθεις πως δεν ανήκεις σ αυτόν τον κόσμο, πως θα μπορέσεις να βρεις αυτό που ψάχνεις εδώ, όταν ζείς με ό,τι σου στερεί την ζωή που ονειρεύεσαι;

Πολλές φορές νοιώθω μοναξιά, όχι τόσο φιλική, πιο πολύ ουσιαστική και ψυχική. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να μηδενίζω τα πάντα και παράλληλα να ζω ανάμεσά τους. Μπορεί να είναι απλά ένα παιχνίδι στο μυαλό μου, να με έχει συνεπάρει το πνεύμα της ηλικίας μου.

Η μελαγχολία της ευτυχίας είναι μόνο για εσένα όμως, δεν μοιράζεται, δεν μεταδίδεται, δεν εξηγείται. Ας είμαστε ευτυχισμένοι που είμαστε καλά σωματικά και πνευματικά και οι απαντήσεις θα έρθουν, όταν όμως εμείς θα είμαστε έτοιμοι.

"Το παιδί ήταν ευτυχισμένο. Και όπως μόνο ένα παιδί ήξερε να κάνει, ευχαρίστησε που ήταν ζωντανό. Ήξερε ότι δεν είχε χάσει το χρόνο του, επειδή είχε μάθει να παρατηρεί και να σέβεται τη φύση. Τότε........ άκουσε την πρώτη καμπάνα. Και μια άλλη ακόμα. Κι έπειτα άλλη μία, μέχρι που όλες οι καμπάνες του βυθισμένου ναού αντήχησαν, γεμίζοντάς το χαρά.... "



Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Γράμμα στον Άι Βασίλη.

Φέτος δεν θέλω κανένα δώρο.

Άι Βασίλη, άντε και γαμήσου που με έμαθες από παιδί να ζητάω δώρα.

Επίσης, να παν να γαμηθούν τα λεφτά, οι δήθεν οι γκόμενες, τα αυτοκίνητα και η ψεύτικη ζωή που ζείτε όλοι σας.

Δεν θέλω δώρα, έχω το καλύτερο δώρο, 10 ανθρώπους να με αγαπάνε, μια σωστή και τίμια οικογένεια, λίγους φίλους και καλούς και την υγεία μου...

Βαρέθηκα τις δήθεν γιορτές σας, τα λούσα και την απληστία του σκατόκοσμού σας.

Αυτά μεγάλε, τα λέμε του χρόνου.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αυτά θέλω φέτος !




Φέτος το μόνο δώρο θέλω να είναι να θυμηθώ....

πως είναι μια βόλτα με ποδήλατο στην εξοχή
πως είναι να τρέχεις ελεύθερος........

πως είναι να βλέπεις το κόσμο από ψηλά,
λες και περπατάω σε ξυλοπόδαρα.

σαν μια παρέα με φωτιές στα χέρια
που καίει κάθε τι ξερό....

σαν σκλαβωμένος με μια τεράστια σημαία να ανεμίζει
θυμίζοντας μου ποιος είμαι και από που έρχομαι...

σαν μια ομάδα μοναχών που κουβαλάει καμπάνες
που όταν φτάσει στο τέλος της διαδρομής ακούει το τραγούδι τους...

σαν να πήγα μια βόλτα μόνος μου με το αμάξι μακριά από την πόλη
να τρέχω και να σταματήσω χωρίς λόγο, μόνο και μόνο να κοιτάω στο άπειρο και να σκέφτομαι...

σαν ένα παιδί μου γεμίζει τον αέρα με μπαλόνια
και τα κοιτάει γελώντας μέχρι να χαθούν...

σαν μια πατρίδα πινγκ πονγκ στη σελήνη...

και όταν ακούσω το τραγούδι από τις καμπάνες, θα είμαι επιτέλους ευτυχισμένος με τα δώρα μου....

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

φτου κι απ την αρχή !

Η γενιά του αγώνα, της αλλαγής, η γενιά που τάχτηκε να φυλάξει Θερμοπύλες και να ανατρέψει τον φασισμό................

Ορκίστηκε να χτίσει ξανά την δημοκρατία......μόνο την άφησε γιαπί, αυτοί γίνανε γιάπηδες...... και όλα ξανά απ την αρχή...


Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πολίτης ενός νέου κόσμου.

υπάρχει μια σπίθα, υπάρχει μια φλόγα που καίει στις καρδιές μας, που δεν θα σβήσει και δεν έχει σημασία πόσο σκοτεινός ο κόσμος θα γίνει. Τολστόι


Απαιτώ να ζήσω μια νεκρική σιγή.
Απαιτώ να σταματήσει ο χρόνος γύρω μου.
Θέλω να σταματήσουν όλοι ό,τι κάνουν και να με ακούσουν...
Φτάνει πια τόσος πόνος, τόσο αίμα, τόση φασαρία...

Ονειρεύομαι έναν κόσμο στον οποίο θα κυβερνά η ισορροπία,
στον οποίο νέο αυτό κόσμο, το πνεύμα θα κυβερνά την σάρκα,
που κάθε άνθρωπος θα νοιώθει ένα με τον άλλο,
που κάθε μέρα πάνω σ αυτόν τον πλανήτη θα είναι ευχής έργον, ευτυχισμένη.

Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα θα είναι πλεονέκτημα,
σε έναν νέο κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν θρησκείες και ψέματα και συνωμοσίες
και ξένες γλώσσες... Έναν κόσμο, πολλά επίπεδα πάνω απ τον δικό μας...

Γιατί να προσπαθούμε όλο και περισσότερο να διαφοροποιηθούμε, να γίνουμε δήθεν καλύτεροι, δήθεν πιο πλούσιοι ?

Σκέφτομαι πως όλοι αρχίσαμε από το ίδιο σημείο, από το ίδιο υλικό, πήραμε πνοή από τον ίδιο δημιουργό...
Δεν μιλάω για κάποιον θεό, μόνο για το σύμπαν και τον πλανήτη που μας φιλοξενεί...
Πόσο ευγνώμονες έπρεπε να είμαστε προς σ αυτόν και πόσο αγενείς έχουμε καταντήσει...?!

Τόσες χιλιάδες, χιλιάδων χρόνια η ίδια ιστορία... ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου... οφθαλμόν αντί οφθαλμού μας λένε οι καλοί χριστιανοί... αίμα και καταστροφές, θυσίες στον βωμό του πλούτου και της υλικής αφθονίας...

Σκέφτηκε άραγε κάποιος από αυτούς τι κατάφερε, τι άλλαξε, τι καλυτέρευσε, τι άφησε στις επόμενες γενεές?

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται πεσιμιστικά και μηδενιστικά, δεν θα ήθελα να ξεφύγω όμως από την σφαίρα της λογικής και της ύπαρξης. Είναι τόσο μικρή η ζωή μας, το καταλαβαίνεις μόνο αν φτάσεις κοντά στον θάνατο... ίσως ήταν αναπάντεχο δώρα για εμένα αυτό το μικρό, κατ τα άλλα σημαντικό, πρόβλημα υγείας...

Δεν αξίζει να γίνω σας και αυτούς, θέλω να παλέψω για να μείνω διαφορετικός... θέλω να δώσω όσες δυνάμεις μου χάρισε η μοίρα να γίνω καλύτερος, να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ και μια μέρα όταν θα κάνω τον απολογισμό μου, να χαμογελάσω ...


Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΣΠΙΘΑ Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών - Μίκης Θεοδωράκης


Έλληνες θα νικήσουμε ! μακριά από δεξιές και αριστερές αντιλήψεις.

Ο αγώνας ξεκίνησε και είναι πλέον εθνικός.

Περί Σπίθας και παρεξηγήσεων.

Πριν δύο μέρες ο Μίκης έκανε την αρχή. Αυτό που πολλοί από εμάς περιμέναμε, κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα.

Εν έτη 2010, η χώρα μας έφτασε στον πάτο ενός οικονομικού και πνευματικού, κυρίως, κύκλου.
Είναι αναγκαίο λοιπόν, να οργανωθούμε, να ζυμωθούμε μεταξύ μας, στις γειτονιές, στα σχολεία, στις δουλειές μας, να αφυπνιστούμε και να αφυπνίσουμε.

Πρότασή του λοιπόν ήταν η δημιουργία, σε κάθε μικρή ή μεγάλη κοινωνία, ομάδων, όχι πολιτικών, αλλά ενεργών πολιτών.

Η κατάσταση πιστεύω όλοι γνωρίζουμε πως έχει φτάσει στο αμήν, η πολιτική της κυβέρνησης αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη υγιούς πολιτικής και πάνω απ όλα ανάκαμψης από την περιβόητη φτιαχτή κρίση, στην οποία επιτυχώς μας φέρανε οι πολιτικές των περασμένων ετών.

Ας φτιάξουμε λοιπόν, σε κάθε πόλη, χωριό, κοινότητα, ομάδες ατόμων, πολιτών, ελεύθερα σκεπτόμενων ατόμων. Χωρίς πολιτικά κριτήρια και σκοπιμότητες, με μόνο σκοπό την εθνική μας απελευθέρωση. Ας γίνουμε εμείς αυτοί που θα πούνε όχι στο μάντρωμά μας, στην διαιώνιση του συστήματός τους !