Θαρρετά και λεύτερα στο σπίτι μου, Έμπα σαν μοναδική κυράΣτεκόμουν εκμηδενισμένος μπροστά της, ρεζιλεμένος, αποσβολομένος, και χαμογελούσα, θαρρώ, βάζοντας όλα μου τα δυνατά για να ξανακλείσω τις άκρες της κουρελιασμένης μου ρόμπας... Κοντολογίς, όπως το είχα φανταστεί πιο πριν, σε κάποια στιγμή έξαρσης... Το χειρότερο είναι πως κι εκείνη ταράχτηκε και δεν το περίνεμα...
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω! Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας. Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει δεν έχει μάθει ακόμα τις τρομερές ειδήσεις. Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι...
Πέμπτη 31 Μαΐου 2012
Ντοστογιέφσκι - Το υπόγειο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)