blank

Δεν ξέρω τι με κρατάει πίσω, τι είναι αυτό που με κάνει να ξυπνώ χωρίς να περιμένω κάτι διαφορετικό. Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για οτιδήποτε, αναλώνομαι σε κάθε τι που θα με κάνει να ξεχαστώ για λίγο. Οι τελευταίες αληθινές στιγμές που θυμάμαι και οι τελευταίες μέρες που ξυπνούσα χαμογελώντας ήταν καιρό πριν, αλλά ακόμα και αυτές κράτησαν λίγο.

Τίποτα που να αξίζει δεν κρατάει περισσότερο από την απογοήτευση που νιώθεις όταν πια τελειώσει...

Τίποτα δεν μου φαίνεται αληθινό, να αξίζει τον κόπο, τον χρόνο και κυρίως την αλλαγή μέσα μου. Μηδέν, ένα απόλυτο κενό που ίσως δεν θέλω να καλυφθεί, δεν ξέρω γιατί, τη μια παραπονιέμαι, την άλλη βρίσκω την ώρα να μιλήσω με εμένα... Με κυνηγούν πολλές σκέψεις, αναμνήσεις και χαμένα αντι-μηδενικά. Μήπως νιώθω αντί απλά να σκέφτομαι; Μπορεί να δίνω σημασία εκεί που δεν πρέπει, ή να εκτιμώ και να αγαπώ πάντα αυτά που στο τέλος φέρνουν μια άνοστη ισορροπία. Άκρα, πάντα με γοήτευαν. Μετά μια μέση κατάσταση, μετά βρισκόμουν στην άλλη άκρη, ίσως σε μια νέα απλώς αρχή... Χάος... οι έννοιες έχουν μπερδευτεί και οι καταστάσεις παίρνουν το μέρος των ονείρων. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που αξίζει τον μηδενισμό αυτό...

"My white, over night... hide in my room..."

Το άσπρο μου και το μαύρο μου, η παρουσία και η έλλειψη...

Κουράζομαι, θυμάμαι φωνές, ματιές, ψιθύρους και μάτια κλειστά, δυνατά...

Ματιές που κραύγαζαν πιο δυνατά φωνή και ψιθύρους που κοίταζαν μέσα μου εκεί που αυτή τη στιγμή ούτε εγώ δεν μπορώ να κοιτάξω. Εκκωφαντικές σκέψεις, ο φόβος, ο τρόμος, ο πανικός, η τελευταία σκηνή πριν κλείσεις τα μάτια σου στο σκοτάδι, η τελευταία ανάμνηση από κάποιον έρωτα και το πρώτο σου γιατί... Η τρέλα, η χαρά, η ευχαρίστηση και το τέλος... Όλα τόσο αντίθετα και τόσο γερά δεμένα... Μια λεπτή κλωστή ανάμεσα στην μοναξιά και την τρέλα, από την λύπη και την χαρά...

"Face your memories... no need to panic for today..."