Είπε πως οι φίλοι και οι γνωστοί σου, περιμένουν να νιώσουν άνθρωποι, μέσα από την δικιά σου δυστυχία... Είπε πως μετά τις πολλές του επιτυχίες, στις τέχνες, όλοι τον ξέχασαν και πως είναι πλέον μόνος, σαν έναν ταξιδιώτη με μια βαλίτσα γεμάτη επιτυχίες...
Είπε πως δεν είχε ανάγκη από φίλους, πως το μόνο που θέλει, είναι συντρόφους...
Ποιος από εμάς πιστεύει πως έχει βρει συντρόφους, να τον ξέρουν, να τον καταλαβαίνουν, να τον στηρίζουν σε ό,τι κάνει, να του λένε μπράβο στα καλά και "μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ" στα άσχημα...
Είναι μάλλον ένα χαρακτηριστικό των καιρών μας, όπως η αδιαφορία για τον διπλανό μας, η αδιαφορία για την κοινωνία, η αδιαφορία για την μόρφωση και την εξίσωσή μας με τον θεό, η απαξίωση του αγώνα και της ιστορίας, η πρώτη γενιά που δεν ξέρει να αγωνίζεται, δεν ξέρει να ζητά,δεν ξέρει να ονειρεύεται και όταν ξυπνάει το πρωί θέλει πάλι να κοιμηθεί μήπως και αποκτήσει όνειρα...
Φταίμε εμείς, φταίνε και οι γονείς και οι δάσκαλοι και αυτοί οι αλήτες στην τηλεόραση που όλη μέρα σε πυροβολούν με άχρηστες πληροφορίες... Κυρίως αυτοί οι δάσκαλοι, που ξεχάσαν τον ρόλο τους και γίνανε δημόσιοι υπάλληλοι και συνήγοροι της παγκόσμιας σκευωρίας κατά της παιδείας και της μάθησης. Μας θέλουν πρόβατα, με κλειστά μάτια και αυτιά, χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, χωρίς να ξέρουμε καν να μιλάμε την γλώσσα μας και να μπορούμε να ρίξουμε έστω μια ματιά σε κάποιο βιβλίο, όχι σαν τα κουρέλια του σχολείου...
Και αυτοί οι γονείς δεν έχουν τύψεις; Όταν λένε στα παιδιά τους, "Να διαβάζετε, να γίνετε μεγάλοι και τρανοί, να βγάλετε λεφτά, να τρώτε να τρώτε με δυο μασέλες και μην σας νοιάζει, εσείς να στε καλά..."
Και αντί να σου μάθουν πως να είσαι άνθρωπος, πως να γίνεις μέρος μιας κοινωνίας που δίνει βάση στις αξίες, στα ιδανικά, στον πολίτη, στην ισότητα , σου μαθαίνουν φυσικοχημείες και άλγεβρες και τις ειδήσεις απ όλο τον κόσμο, για πολέμους, για κλέφτες, για τρομοκράτες που σκοτώνουν αθώους και για αθώους που σκοτώνονται από τον νόμο...
Απορώ πως αυτή η γενιά άφησε έτσι τα όπλα της... Πως ξέχασε ποιος την έφερε εδώ,ποιος πέθανε και ποιος έζησε ώστε να είναι ελεύθεροι(λέμε τώρα).
"Ντροπή στον νέο στην μάχη αν δεν ριχθεί..." τραγουδούσαμε κάποτε και τώρα τηρούμε σιγήν ιχθύος γιατί φυσικά το βόλεμα και ο κώλος μας πάνω απ όλα.
Βλέπω πολλούς να λένε πως "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν"... Αν όντως νιώθουν τόσο μικροί, ηττημένοι και ανήμποροι ας σκεφτούν πως μια μέρα τα παιδιά τους, θα τους μισήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου