να μας πάρει και με τόση φόρα να μην σταματήσουμε ποτέ μέχρι να νοιώσουμε ελεύθεροι,
λες και πλέουμε μόνοι σε μια ατελείωτη θάλασσα...
Όμως όλα είναι αλλιώς...
Η περιπλάνηση συνεχίζεται, χωρίς καράβια, χωρίς κουπιά, χωρίς δύναμη, χωρίς κάπου να στηρίζεσαι...
Ο πόλεμος άρχισε πάλι. Πάλι θύματα είμαστε εμείς. Ακούω κόσμο να κλαίει, να λέει πως δεν έχει να φάει, πως τα παιδιά του δεν έχουν μέλλον... κάποιοι αποφασίζουν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα, όσο πάει και πληθύνουν. Βλέπω γέρους να ζητιανεύουν στις 6 το πρωί ένα πιάτο ή μια ψωροσύνταξη έξω απ τα γραφεία του ΙΚΑ... Γίναμε επαίτες, ζητιανεύουμε λίγη ζωή, λίγη ελπίδα, άλλοι πάλι για τα βασικά... Η εξαθλίωση, όσο καλά και να κρύβεται από τα καθάρματα που μας κυβερνούν και τους αλήτες τους δημοσιογράφους, είναι δίπλα μας, γύρω μας, παντού...
Ελπίζουμε ακόμα σε βαρβάρους και πρέσβεις καλής θελήσεως, εμείς βέβαια.......προς θεού.......δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Μας ποτίζουν το μυαλό με χίλιες δύο αηδίες και εμείς αντί να σκεφτούμε, το βράδυ έστω, πριν κοιμηθούμε, αφήνουμε την λογική και παραδινόμαστε στην ήτα του υποσυνειδήτου.
Παρακαλάμε να βρέξει, να μην σταματάει, ούτε μια στιγμή, κάθε ψιχάλα να ναι μια ελπίδα, ένας από εμάς... μόνοι μας τι δύναμη έχουμε... όλοι μαζί όμως, μπορούμε.
Μπορούμε και πρέπει να τους ξεβράσουμε όλους, να τους πνίξουμε, όπως αυτοί πνίξανε το μέλλον μας, τις ελπίδες μας και τα νιάτα μας.
Τόση φτώχεια, κατάντια, κοροϊδία, τόσο πολιτικό και κοινωνικό ξεπεσμό δεν έχω ξαναδεί.
Ελπίζω να μην έρθουν χειρότερα... ξέρω όμως πως τα χειρότερα είναι ήδη εδώ, αύριο θα είναι εδώ...
Πλέον κάθε απαισιόδοξος άνθρωπος, είναι όντως ένας καλά διαβασμένος αισιόδοξος....
Πλέον κάθε ένας από εμάς που ελπίζει, που ονειρεύεται και διψάει για ελευθερία ζει απλά σε έναν παράλληλο κόσμο, με άλλες σταθερές και αλήθειες.
Πότε επιτέλους θα έρθει αυτή η βροχή...........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου