Μάθημα μετα μουσικής

Μια καταπληκτική συναυλία, κρύα μπίρα απ το περίπτερο και περίεργες σκέψεις ήταν ότι χρειαζόμουν... οι τελευταίες μάλλον δεν ήταν απαραίτητες, αλλά έτσι είναι η ζωή...

Σήμερα ανακάλυψα πως τίποτα δεν αποκλείει τίποτα και πως τίποτα δεν είναι ολόκληρο χωρίς την απουσία κάποιου άλλου...

Είναι σαν την μουσική, η ζωή μας είναι γραμμένη σε ένα χαρτί με όρια, πέντε γραμμές, βασισμένη σε ένα μέτρο, 4/4, 2/2 δεν έχει σημασία... Οι νότες όσο υπέροχες και να ακούγονται κρύβουν κάτι... Άλλες είναι μισές, άλλες ολόκληρες, κάθε μία από μόνη της άχρηστη... όλες μαζί συνθέτουν την ευφωνία, έτσι και οι στιγμές μας, μισές ή ολόκληρες, όλες μαζί συνθέτουν την ζωή μας, μια συνεχόμενη γραμμή, που εμείς τραβάμε και ζωγραφίζουμε όπως θέλουμε, με ότι χρώμα θέλουμε...

Κάθε ένας έχει το δικό του ηχόχρωμα, κάθε στιγμή την δική της παύση... Σήμερα ένοιωσα ένα κενό, μια μεγάλη παύση που παρακαλούσα να τελειώσει...

Ήταν όμως γλυκιά, όσο και να με βασάνιζε, ναι μου έλειπε κάτι, κάπου κολλούσε η μουσική μου, κάποιος μου κρατούσε τα χέρια, μου έκλεινε τα μάτια και κάποιος άλλος κρατούσε την σκέψη μου εκεί.

Ένα μάθημα από ένα πρότυπό μου, τον Θάνο Μικρούτσικο, ήταν να μάθω να χορεύω στο φτερό του καρχαρία..... δεν το κατάλαβαν πολλοί, άλλοι το γελούσαν, για εμένα έγινε μάθημα και όνειρο ζωής....

Θα προσπαθήσω να χορέψω, στο φτερό κάθε αιώνιου και δυνατού εχθρού μου, θα έχω πίστη στην μουσική μου και το κονσέρτο θα κλείσει όπως αυτό σήμερα, με ένα χειροκρότημα από καρδιάς, πιστεύοντας σε εμένα, σε όσους με εμπνέουν και σε όσους πιστεύουν σε εμένα...