Μ.Μ.

Τέτοια βράδια δεν έρχονται συχνά.

Νοιώθω περίεργα, παράξενα, γοητευμένος από μια εικόνα...

Πέρασε η ώρα, δεν κατάλαβα πως...

Κάνω ένα τσιγάρο και νοιώθω σαν να ρουφάω την ζωή, ρουφώντας αέρα μαύρο...

Παίρνω μια μεγάλη τζούρα, μια βαθιά ανάσα, κοιτάω τον ουρανό και σκέφτομαι πως τελικά είμαι οπαδός των χαμένων στιγμών, των χαμένων ονείρων, των χαμένων εραστών.

Εδώ όμως δεν θα χάσουμε, κανείς απ τους δυο μας...

Αν ήσουν εδώ θα σου έλεγα, κλείσε τα μάτια σου και κοίτα πως όσο είσαι μακριά, βράδια σαν και αυτό δεν θέλω να μένω άλλο μόνος.

Και σκέφτομαι πως μερικές φορές εκεί που προσδοκούσες να ζήσεις μια από τις ποιο όμορφες στιγμές της ζωής σου, εσύ ο ίδιος καταστρέφεις την ευκαιρία που σου δόθηκε... Δεν θέλω να το ξαναζήσω, όχι πάλι...

Άγχος, φόβος, πάθος, αυτό το χαμόγελο που με έκανε να σε κοιτάζω χωρίς να ζητάω πολλά, μόνο εσένα...

Δύσκολες μέρες για τον έρωτα, σάπισαν οι καιροί, οι άνθρωποι, οι αξίες, εμείς μεγαλώσαμε αλλιώς... Τουλάχιστον μαθαίνουμε ακόμα...

Αυτή τη φορά έκανα δικό μου κάτι μακρινό ή μάλλον έγινα δικός του, με γοήτευσε, με μάγεψε, μου έδωσε ό,τι ακριβώς έλειπε απ την βαρεμένη καθημερινότητά μου...

Δεν ξέρω,πάλι, αν κοιμάμαι και απλά ονειρεύομαι ή αν θυμήθηκα πως είναι να νιώθεις ζωντανός... Δεν φοβάμαι τίποτα όσο σε έχω, "εδώ".

Το μόνο που σκέφτομαι...?

Αυτό..........................................