Περι σεβασμού και νου...

Άκουσα τον θεό να γελάει,

είδα φίλους να γελάνε μαζί μου

πίσω απ την πλάτη μου,

όχι όπως παλιά όταν πέταγα καμιά εξυπνάδα.

Τον άκουσα να γελάει μαζί μου

όταν έκανα όνειρα να φτάσω εκεί, να αποκτήσω αυτό ή το άλλο...

Πάντα το μεγάλο κάτι που κάνει τους γύρω να γελάνε,

γιατί απλά δεν με πιστεύουν, δεν πιστεύουν σε εμένα

και σε ό,τι πρέπει να κάνω.

Ξέρω πως πρέπει να στηριχτώ σε εμένα,

να κλείσω τα αυτιά μου

και να αφήσω το γέλιο να παγώσει στα χείλη τους.

Δεν θα γίνω σαν και αυτούς που το μόνο που τους νοιάζει,

είναι να περνάνε καλά, να βγαίνουν μια μέρα ένα ποτό,

την άλλη για καφέ και δεν βαριέσαι.......

Δεν θα γίνω αυτό που θέλει η κοινωνία,

πάντα θα τους αφήνω να γελάνε,

μέχρι να μου ζητήσουν συγνώμη,

όταν πια καταλάβουν πως αυτοί είναι οι αστείοι...

Υπάρχουν τόσα που πρέπει να μάθω,

τόσα κρυμμένα πράγματα και μυστικά γύρω μου,

που δεν θα καθίσω να σκάσω για κανέναν τους.

Άκουσα τον μικρό θεό που όλοι έχουμε μέσα μας

να κλαίει και να φωνάζει με όλα αυτά γύρω μου,

με την άθλια μιζέρια του κόσμου,

την άθλια καθημερινότητα,

την φιλοσοφία του νεοέλληνα, σπίτι, δουλειά,καφές,κουβέντα,σπίτι,

μετά μουρμούρα ως το πρωί.

Και το πρωί καφές, τσιγάρο και μιζέρια ξανά και ξανά.....

Είναι βασανιστικό, η απόλυτη απονεύρωση και απραξία.

Τι γενιά και αυτή........

το μόνο που την νοιάζει είναι το φαί, το σεξ, τα ξενύχτια και τα reality..

Μόνο που δεν έχουν καταλάβει πως το μεγαλύτερο reality, είναι η δικιά τους η ζωή.

Αηδιάζω πραγματικά με την νοοτροπία των συνανθρώπων μου.

Κατάφεραν κάποιοι να μας κάνουν τόσο ρηχά, άψυχα, άνοιωθα και τηλεκατευθυνόμενα ανθρωπάκια... ποιος ξέρει τι σημαίνει άνθρωπος, ποιος έχει ιδέα γιατί λέγεται έτσι και όχι αλλιώς...

Και αν τα πράγματα ήταν αλλιώς? Ποτέ δεν θα το μάθουν...

Γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν θα προσπαθήσουν, ποτέ δεν θα φάνε τα μούτρα τους,

προσπαθώντας να αλλάξουν, ποτέ δεν θα γευθούν την σημασία της σιωπής, όταν όλοι έχουν μάθει να μιλάνε και να λένε ότι τους κατέβει, μόνο και μόνο για να μιλάνε... Φασαρία, θόρυβος, αηδία και αγανάκτηση με το πως επικοινωνούμε πλέον.

Μάθαμε όλοι το facebook και τις μαλακίες που βάζουν, κάποιοι όντως πιο έξυπνοι από εμάς, στο κεφάλι μας, ξεχάσαμε πως είναι να μιλάς από την καρδιά σου με κάποιον, πως είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια.

Έτσι χάθηκε η ειλικρίνεια, ο αυθορμητισμός, το ρομάτζο, οι ανθρώπινες σχέσεις....

Πλέον γνωρίζεις μια κοπέλα και αντί να της πεις πως θα ήθελες να την ξαναδείς, την ρωτάς τι όνομα έχει στο facebook...

Σαπίλα, η αρχή και το τέλος του μηδενισμού μέσα σε μία μόνο μέρα.

Τα πανεπιστήμια από ένα μέρος ιερό, εξελίχθηκαν σε οίκους ανοχής της ανθρώπινης χαζομάρας και του πνευματικού ξεπεσμού.

Υποτίθεται ο χώρος είναι υπέρ της ανταλλαγής ιδεών, απόψεων και γνώσεων.

Πλέον γίνανε εκλογικά κέντρα, γεμάτα αφίσες, φωνές κομματόσκυλων, γόπες και ποτά απ τα χθεσινά πάρτυ...

Και οι κύριοι καθηγητές, οι αξιοσέβαστοι αυτοί άνθρωποι, που κοιτούν ψιλά που προωθούν τον ανθρωπισμό και την μάθηση, γίνανε κομμάτι του συστήματος.

Σκύψανε στον ώμο του φοιτητή, όχι για να τον κάνουν αυριανό πολίτη, αλλά για να ζητήσουν ρουσφέτια και είπανε............ΝΑΙ! ΒΕΒΑΙΑ! με κανα χιλιαρικάκι και κανένα τενεκέ λάδι θα σε περάσω παιδί μου..............

Λες και οι μαυραγορίτες αφήσανε πίσω σπέρματα με πτυχία...... και τόση ανέχεια πια.......

Να το ξέρεις και αντί να τους κλοτσήσεις έξω να τους ακούς και να πρέπει και να τους σέβεσαι.....

Δεν σέβομαι κανέναν και καμία σας, αν πρώτα μάθετε να σέβεστε εμένα και αν αξίζετε τον σεβασμό μου, θα τον αποκτήσετε.