Προσπαθώ να φωτίσω τις αιτίες που με αφήνουνε μισό...
Ίσως έχω πέσει στην παγίδα της παντελούς άρνησης των πάντων.
Φως στο τέλος της ημέρας δεν βλέπω, αλλά κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι,
όλα μου μοιάζουνε τόσο φωτεινά και ρομαντικά, που έρχονται στο μυαλό μου χίλιες απαντήσεις...
Ένας πολεμιστής του φωτός, που περιμένει να ακούσει τις χαρμόσυνες καμπάνες...
Μου λείπει όμως η πίστη.
"Είναι παράξενο... συναντώ πολύ κόσμο που με την πρώτη ευκαιρία προσπαθεί να δείξει το χειρότερο εαυτό του. Κρύβει την εσωτερική του δύναμη με την επιθετικότητα, μασκαρεύει το φόβο της μοναξιάς με έναν αέρα ανεξαρτησίας. Δεν πιστεύει στις ικανότητές του, αλλά ζει διακηρύσσοντας στους τέσσερις ανέμους τα προτερήματά του"
Δεν βρίσκω νόημα στα βλέμματα των γύρω μου, κανένα απολύτως ενδιαφέρον για ζωή, παραμόνο για καλοπέραση. Και όλοι με ρωτάνε, γιατί δεν βγαίνω, γιατί δεν κάνω αυτό, γιατί το άλλο, όμως πιστεύω πως αν όλοι μου πούνε τον λόγο που αυτοί κάνουν ότι κάνουν, θα είναι ο ίδιος για τον οποίο εγώ απέχω.
Είναι παγίδα η απόλυτη άρνηση, το ξέρω. Προτιμώ όμως να ζω όπως θέλω εγώ, παρά όπως μας έχουν δείξει οι "κύριοι" σκυλόσοφοι της εποχής μας.
Και δεν το βρίσκω καθόλου παράξενο που μου αρέσει να βγαίνω μέσα, που μου αρέσει να πίνω ένα ποτό ακούγοντας χαλαρή μουσική και να σκέφτομαι χωρίς να βγάζω άχνα.
Συνήθως όμως, όταν γίνεται αυτό, νοιώθω την ανάγκη να ουρλιάξω.... ποιος είναι διατεθειμένος να με ακούσει όμως, δεν γνωρίζω...
Και καμιά φορά μ αρέσει να κάθομαι στην παρέα και να μην μιλάω καν, μόνο να σκέφτομαι... Ποιος είχε πει ότι η μεγαλύτερη ησυχία βρίσκεται μέσα στο πλήθος; δεν θυμάμαι...
Οι σημερινές κυρίες το λένε, ξενέρωτος...
Απορώ αν έχουν ιδέα τι είναι πραγματικά ο έρωτας...
Αρνούμαι πιστά να πιστέψω αυτά που μου προβάλουν, ότι βλέπω με τα μάτια το θεωρώ αυτομάτως ψέμα. Βλέπω ανθρώπους ίδιους, όμοιους και απαράλλαχτους. Έρμαια της μόδας και της κατανάλωσης. Άτομα που είναι κυριολεκτικά άτμητα... χωρίς παράπλευρες σκέψεις και χωρίς νόημα στον λόγο και στις πράξεις... Όλοι είναι ίδιοι, με ένα πλατύ ηλίθιο χαμόγελο, με κλειστή την αγκαλιά τους, τα χέρια σταυρωμένα... μακριά απ ό,τι εκτός της βαρετής καθημερινότητάς τους. Πόσο καιρό έχουμε να βγούμε απ το σπίτι και να πούμε σε όλους τους γείτονες καλημέρα με χαμόγελο απ την ψυχή μας? δεν το έχω νοιώσει ποτέ είναι η αλήθεια, όσο και αν το ήθελα... πόσο καιρό έχουμε να ερωτευθούμε χωρίς να σκεφτόμαστε παράπλευρα ανούσια πράγματα; πόσα χαμόγελα μοιράζουμε στους φίλους μας; πόσες αγκαλιές κάνουμε στους δικούς μας ανθρώπους;
αρνούμαι να εξελιχθώ στο αρχικό μου στάδιο, του ζώου.
Όμως, όση πίστη και να έχεις, πότε θα δικαιωθείς; Αν εσύ σκέφτεσαι έτσι και νοιώθεις πως δεν ανήκεις σ αυτόν τον κόσμο, πως θα μπορέσεις να βρεις αυτό που ψάχνεις εδώ, όταν ζείς με ό,τι σου στερεί την ζωή που ονειρεύεσαι;
Πολλές φορές νοιώθω μοναξιά, όχι τόσο φιλική, πιο πολύ ουσιαστική και ψυχική. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να μηδενίζω τα πάντα και παράλληλα να ζω ανάμεσά τους. Μπορεί να είναι απλά ένα παιχνίδι στο μυαλό μου, να με έχει συνεπάρει το πνεύμα της ηλικίας μου.
Η μελαγχολία της ευτυχίας είναι μόνο για εσένα όμως, δεν μοιράζεται, δεν μεταδίδεται, δεν εξηγείται. Ας είμαστε ευτυχισμένοι που είμαστε καλά σωματικά και πνευματικά και οι απαντήσεις θα έρθουν, όταν όμως εμείς θα είμαστε έτοιμοι.
"Το παιδί ήταν ευτυχισμένο. Και όπως μόνο ένα παιδί ήξερε να κάνει, ευχαρίστησε που ήταν ζωντανό. Ήξερε ότι δεν είχε χάσει το χρόνο του, επειδή είχε μάθει να παρατηρεί και να σέβεται τη φύση. Τότε........ άκουσε την πρώτη καμπάνα. Και μια άλλη ακόμα. Κι έπειτα άλλη μία, μέχρι που όλες οι καμπάνες του βυθισμένου ναού αντήχησαν, γεμίζοντάς το χαρά.... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου