Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Να γιατί είμαστε απέναντι σας.

Δεν θα γνώριζα ποτέ την επανάσταση αν άλλαζα τρόπο ζωής.
Δεν θα ένοιωθα ποτέ τόσο ζωντανός αν δεν είχα κάνει αυτή την επέμβαση.
Δεν θα ένοιωθα πως ο δρόμος μου ανήκει εάν δεν παρατούσα μικρός τα σχολεία και τα μαθήματα.

Πρέπει να βρούμε ξανά την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την φύση και όχι εις βάρος της.

Ζούμε ίσως την μεγαλύτερη πολιτιστική και πανανθρώπινη κρίση από τότε που εμφανιστήκαμε σ αυτόν τον πλανήτη.

Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να αναθεωρείς και να εξελίσσεσαι?
Μόνο του δεν θα έρθει ποτέ, όσο και αν το θέλουμε.
Κοιτάζοντας λοιπόν στο παρελθόν σε συνέπεια και γνώση των γεγονότων και των καταστάσεων, σήμερα και τότε, όσο βέβαια είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, βλέπεις πως βαδίζουμε σταδιακά και μάλιστα αρκετά γρήγορα, στις εποχές της απόλυτης βαρβαρότητας.

Ο νόμος της ζούγκλας επανήλθε...

Άνθρωποι ευημερούν πατώντας σε πτώματα, άνθρωποι πεθαίνουν, πατώντας σε πτώματα, δικών τους όμως...

Στην Αίγυπτο η επανάσταση ξεκίνησε, στην Σερβία το ίδιο, στην Παλαιστίνη δεν τελειώνει ποτέ...

Στην Ελλάδα, δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό. Δεν υπάρχει πνεύμα συνένωσης, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει ελπίδα αν δεν δράσουμε μαζικά και ίσως για μένα, δεν υπάρχει όντως μέλλον σ αυτή την χώρα.

Σε κάθε άλλη εποχή, θα παίρναμε άρματα, θα καταλαμβάναμε το κοινοβούλιο...
Κάποτε η Έλληνες αγωνιστές, χίλιες δόξες τους αξίζουν και όμως δεν τις θέλουνε, αρπάζανε τα όπλα και πολεμούσαν για τα παιδιά τους, για τα σπίτια τους, για την ελευθερία.

Πλέον ο Έλληνας, είναι στα μάτια μου ένα σιχαμένο υποχείριο, ένα ον χωρίς ψυχή.
Η παιδεία μας πήγε περίπατο, η ιστορία μας ακολουθεί, το φιλότιμο κοντεύει να βγει από τα λεξικά και εμείς στον ύπνο του δικαίου.

Ραγιάδες μια ζωή, σκυμμένοι στους τσιφλικάδες τότε, σκυμμένοι στο χρήμα μέχρι σήμερα.

Μια βόλτα στην πόλη, κυρίως στην Αθήνα, σε γεμίζει αγανάκτηση.
Όλοι τρέχουν αλαφιασμένοι, σκέφτονται όλη μέρα πως θα βγάλουν περισσότερα, πεθαίνουν από το άγχος...

Κύριο και βασικό τους μέλημα να είναι αυτοί καλά και οι υπόλοιποι χειρότερα...

Έχουμε ξεχάσει πως είναι μια βόλτα στο βουνό, πως είναι να κοιτάς γύρω σου και να μην υπάρχει τσιμέντο...

Παρ όλα αυτά, συνεχίζουμε να κοιμόμαστε, να λέμε, "εγώ?... εγώ δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο... ποιος είμαι εγώ, δεν με νοιάζει, μια δουλίτσα θέλω μόνο..."

Πρότυπό μας ο κυρ. Σταύρος, ο αφέντης, ο τσουτσουλομύτης....

Και όταν κάποιος σηκώνει κεφάλι, μιλάει ανοιχτά για συνωμοσίες, αλητείες, για τον πόλεμο και την ψυχική εξαθλίωση, οποία βρεθήκαμε όλοι, άθελα ή μη, δέχεται την μαζική κατακραυγή... Λες και αυτός δεν ανήκει στο σύνολο, λες και ζει αλλού με άλλα δεδομένα και δεν βλέπει τι γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο...

Έχω σιχαθεί τα ανθρωπάκια, τους μεγαλοαστούς, τους φανατικούς, τους προβοκάτορες, τα κομματόσκυλα...

Ας τα κάψουμε λοιπόν όλα, ας χτίσουμε απ την αρχή αυτόν τον κόσμο, μπορούμε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου