Γέμισε ο κόσμος πανικοβλαμένα ανθρωπάκια που τρέχουν σαν τρελά.

Ο άνθρωπος από φιλοξενούμενος του πλανήτη μας, έγινε δυνάστης.

Η αλυσίδα της ισορροπίας καταστράφηκε από αυτόν που βρέθηκε εδώ να την προσέχει.

Και φύγαμε όλοι απ τα χωριά μας, γίναμε ξαφνικά άλλοι, ξεχάσαμε πως ήταν κάποτε η ζωή μας και ακόμα και οι βόλτες την Κυριακή στην εξοχή γίνανε εκτός του κλίματος.

Όλοι μιλάνε και μιλάνε και δεν λένε τίποτα, έχω σιχαθεί τον κόσμο τους...

Ξυπνάνε το πρωί και ψάχνουν τρόπους να ξεφύγουν απ τη μιζέρια τους, τα ανθρωπάκια...μόνο που η μιζέρια, τους έχει γίνει συνήθεια και δεν μπορούν χωρίς αυτή...

Γκρίνια στην οικογένεια, γκρίνια στη δουλειά, γκρίνια στην παρέα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια παντού...

Θέλανε να γίνουν όλοι αστοί... όλοι θέλανε να ζουν σε τέσσερις τοίχους, με δύο αυτοκίνητα, μια δουλειά, μια γκόμενα και κανα δυο κουτσούβελα να ξεχνιούνται απ το χάος μέσα τους και φυσικά, να βγάλουν λεφτά! πολλά λεφτά!

Μάθανε όλοι και τον πληθυντικό, απαιτούν να τους μιλάς στον πληθυντικό, θέλουν σεβασμό...που άραγε? στο μεγαλείο της ματαιοδοξίας τους....

γκόμενες, οχήματα, χρήματα, σκατά στο κεφάλι και η παιδεία πήγε περίπατο...

Πλέον, αν κυνηγάς την μόρφωση, αν ζεις για να μαθαίνεις είσαι είτε ξενέρωτος, είτε σπασίκλας είτε δεν ξέρεις να ζεις... Αι στο διάολο όλοι σας, που ξέρετε να ζείτε...

Σιχάθηκα την ψυχή σας, την αύρα σας, τον τρόπο που νομίζετε πως ζείτε...

Πάντα όμως οι διαφορετικοί, πάντα είναι ευλογημένοι.

Πάντα δίκιο θα έχουν οι λίγοι.

Πάντα ο αγώνας θα ανήκει σε λίγους και πάντα αυτοί, θα έχουν το χρέος να αλλάξουν τον κόσμο.

Αξίζει όμως?! αξίζει να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτούς που δεν θέλουν?

Ίσως δεν αξίζει ο χρόνος και η κούραση, δεν αξίζει να σώσεις κανέναν, ας βρει καθένας την σωτηρία μόνος του και αν δεν είναι άξιος, μην αξιωθεί ποτέ να προσπαθήσει...

Επιστροφή στην ισορροπία, στη σωφροσύνη, επιστροφή στη φύση και στις πραγματικές μου ανάγκες.

Καλή τύχη ανθρωπάκια...