No title

Δύσκολο βράδυ πάλι, περίεργες μέρες γεμάτες θέλω και μεγάλα κενά, χαμένες στιγμές από βλακεία μου και χαμένες ευκαιρίες. Το ποτό βοηθάει μέχρι ένα σημείο, μέχρι που αρχίζει και κλέβει το μυαλό μου και με πίνει αυτό. Οι φίλοι πάντα μου κάνουν καλό σε δύσκολες στιγμές, αλλά υπάρχουν φορές που ούτε αυτοί μπορούν να βοηθήσουν και το ξέρω πως μόνος μου πρέπει να βρω μια λύση. Πολλές φορές σε τέτοιες καταστάσεις ερχότανε ως δια μαγείας κάποια, που όσο μακριά και αν ήταν πάντα ήταν εδώ για εμένα. Ήρθε λοιπόν και σήμερα, μου μίλησε, άλλαξε ένα μαύρο κομμάτι από την σκέψη μου ξανά. Είδα τα πράγματα πιο λογικά, πιο χαλαρά. Κάθε φορά είναι λες και μόνο αυτή μπορεί να δώσει μια λύση.. Νοιώθω τόσο τυχερός μέσα στην ατυχία μου που κάποτε τη γνώρισα. Αυτή ήταν ο λόγος που άρχισα να γράφω, που θυμήθηκα πως είναι να ερωτεύομαι πραγματικά, που είδα πως είναι να νοιώθω πως έχω βρει, κατά κάποιο τρόπο, τον άνθρωπό μου. Μεγάλα λόγια, μπορεί... Δεν με νοιάζει πραγματικά, αυτό νοιώθω και χαίρομαι που αυτό το συναίσθημα δεν τελείωσε αν και πέρασαν μερικά χρόνια από τότε... Σε αυτά τα χρόνια έμαθα πιο πολλά για τον εαυτό μου, έμαθα πως δεν είναι τόσο δύσκολο να κρατάς στη ζωή σου κάποιον όταν πραγματικά το θέλεις και το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να παραμείνει αυτή η κατάσταση, θέλω να είμαι πάντα "εδώ" μαζί της έστω και στην σκέψη τις περισσότερες φορές. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, δεν μπορώ να βρω ωραίες λέξεις, απλά συνεχίζω να χαμογελάω και να σκέφτομαι το προσωπό της..