Μια ζωή με δεσμά, με τον φόβο του θηράματος πριν την σφαγή να τους κοιτάς στα μάτια ζητώντας μια καλύτερη ζωή και να εισπράτεις την απόλυτη αδιαφορία..
Πόσο ακόμα θα είμαστε εμείς οι άθλιοι και εκείνοι οι κριτές μας?
Πόσο ακόμα θα αδιαφορούν για εμάς και τα παιδιά μας?
Πόσο πιο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε?
Πόσο πιο πίσω θα μας πάνε?
Να τρέμουν όμως, γιατί θα πάρουμε φόρα και τότε μόνο θα καταλάβουν οι τόσοι πολιτικοί
τι σημαίνει λαοθάλασσα...
Μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί όλοι είστε ίδιοι απλά μ άλλη στολή...
Για να πάμε μπροστά πρέπει να ξέρουμε 3 πράγματα.
Που είμαστε, πως φτάσαμε εδώ και που θέλουμε να πάμε..
Το πως το βρίσκεις στον δρόμο... Το πρώτο βήμα όμως είναι το πιο δύσκολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου