"going insane with my eyes wide open...

Θα πέσω πάλι στο κρεβάτι ας είναι νωρίς.

Θα σκέφτομαι πως ίσως κοιτούσαμε μαζί το κερί στο τραπέζι όπως τότε.

Η μουσική μου μιλάει, ψιθυρίζει στα αυτιά μου αυτά που φοβόμαστε να πούμε.

Περπατάω πάνω στον πιο λεπτό πάγο, μόνο και μόνο για να νιώσω

το φόβο... Κάνω ανοίγματα μόνο και μόνο για να βρω τα όρια μου...

Κοιτάω μακριά για να καταλάβω μέχρι που μπορώ να φτάσω...

Κάθε βράδυ όμως η γεύση της σιωπής είναι η ίδια, πικρή και απρόσωπη,

ακριβώς όπως αυτά που φοβάμαι. Φτιάχνω μόνος μου ένα κελί, να διώξω

μακριά κάθε σκέψη, κλείνομαι μέσα και ψάχνω το κλειδί...

Αγγίζω τα όνειρά μου μα χάνομαι μόλις ανοίξω τα μάτια...

Και αυτό που πάντα πονάει πιο πολύ είναι οι σκέψεις, τα παλιά μου αν και τα γιατί

που μείνανε κριμένα σε αυτό το κελί, ας μην είναι ορατό, ούτε αληθινό, ίσως τότε

μπορούσα να αποδράσω... Σαν να ζω εκεί που δεν ανήκω, σαν να τελείωσαν τα καλοκαίρια,

σαν να έχω μόνη ελπίδα κάθε τι, μη δικό μου.

Νομίζω πως έχουμε σταματήσει να κοιτάμε τα βράδια ψηλά, νομίζω πως ξεχάσαμε από

πού ήρθαμε και που πάμε. Έτσι χάσαμε τον δρόμο μας, ρίξαμε τα μάτια μας χαμηλά

και τα όνειρα που είχαμε να πετάξουμε μακριά τσακιστήκατε μαζί με τις ζωές

που μας χαρίζουν όλοι αυτοί οι δυνατοί, οι πλούσιοι σε χρήμα και εμπειρία, οι δήθεν αρχηγοί.

Ένα βράδυ λοιπόν θυμήθηκα τον ουρανό, ας είχε καυσαέρια και στάχτες πάνω από αυτή την πόλη, κοίταξα ψηλά και είδα κάτι άσπιλο, κάτι που κανείς δεν μπορεί να διαφθείρει ούτε να σκοτώσει. Δεν υπάρχουν ασπίδες ούτε μυστικά, όλα είναι εκεί, λάμπουν, αυτόνομα ή μη ζουν σε αρμονία... Το θαύμα του σύμπαντος, η αρμονία και η ισορροπία, αυτά που λείπουν από εμάς, εδώ κάτω... Μα είμαστε απλοί θνητοί, θεατές, έχουμε ημερομηνία λήξης όπως κάθε τι, μπορούμε όμως να λάμψουμε έστω και μια φορά σαν τα άστρα, να δώσουμε απλόχερα χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να το σκεφτούμε καν, αυτό που αναζητάνε οι γύρω μας; Φαντάζει δύσκολο για εμένα, άλλωστε είμαι πολύ μικρός απέναντί τους... Τίποτα όμως πιο μεγάλο δεν θα μπορούσα να νιώσω εκείνες τις φορές, κάποια βράδια καλοκαιρινά σε μια παραλία, όταν κοιτούσα εκεί ψηλά, λες και ήταν η πρώτη φορά, κάθε τι τόσο ξεχωριστό και μοναδικό.

Τελικά το παιχνίδι το παίζουν οι κανόνες, εσύ απλά ακολουθείς.

Καταφέραμε να χάσουμε και φοβάμαι πως η απόκλιση αυτή δεν είναι προσωρινή και αναστρέψιμη. Ίσως υπάρχει ελπίδα, είναι όμως μακριά, πέρα από εκεί που κοιτάμε, πέρα από εκεί που φτάνει η λογική και οι τιποτένιες μας ανάγκες. Είναι ώρα να λάμψουμε και εμείς, από μόνοι μας, να γίνουμε γιγαντιαίοι νάνοι, τα άσπρα πιόνια στην σκακιέρα που παίζουν πάντα πρώτα...