Για εμένα μια ταινία διάρκειας δευτερολέπτων στο μυαλό μου ήταν κάτι παραπάνω από αρκετή.. Αναμνήσεις και σκέψεις γίνανε ένα με τόσα όνειρα και είναι κάπου που κρέμεσαι από μία μικρή κλωστή και ακροβατείς στο ακρόνειρο.. Κάπου εκεί λοιπόν θέλησα να γράψω όσα δεν μπορώ να ζήσω. Ίσως βρω κάποιες απαντήσεις κουβεντιάζοντας με εμένα βράδια σαν αυτό..
"doused in madness, can't lose the sadness.. it's ripping me apart, i don't know why.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου