καλή χρονιά

Ένα καλό πούρο, ένα ποτήρι ουίσκι και ο Χατζιδάκις στα ηχεία.

Έτσι περνώ την πρωτοχρονιά Μου... στην συνέχεια, η πρωτοχρονιά με την οικογένεια, τους φίλους και όσους αγαπώ.

Φέτος είναι μια χρονιά που πρακτικά θα με βρει άλλον άνθρωπο, σε λίγες μέρες αλλάζει το μέσα μου θεωρητικά και η καρδιά μου στην ουσία.

Εύχομαι να μάθω να αγαπώ, να ζήσω ελεύθερος, να νιώσω ικανός να προσφέρω αγάπη και να δεχθώ συναισθήματα πέρα της καθημερινότητάς μας.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια που μας χάρισε η ζωής μας εδώ.

Μακάρι να είχα εδώ τον παππού μου, μακάρι να ζούσε ακόμα και να μου χάριζε όση αγάπη συνήθιζε τότε.

Μακάρι να μπορούσα να χαρίσω λίγη ζεστασιά σε κάποια παιδιά, που έχουν ξεχάσει τον χοντρό με τα κόκκινα και τα δώρα.

Έχω τουλάχιστον στόχους για φέτος.

Καλή δύναμη.

ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω.
Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει.
Σκίζω τον τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα, αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων.
Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα, αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους

Μάνος Χατζιδάκις

απλή άρνηση ;

Όπως λέει και ο Διονύσης, τέτοια γιορτή δεν έχω ζήσει ποτέ στην ζωή μου την σκυφτή...

Προσπαθώ να φωτίσω τις αιτίες που με αφήνουνε μισό...

Ίσως έχω πέσει στην παγίδα της παντελούς άρνησης των πάντων.

Φως στο τέλος της ημέρας δεν βλέπω, αλλά κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι,

όλα μου μοιάζουνε τόσο φωτεινά και ρομαντικά, που έρχονται στο μυαλό μου χίλιες απαντήσεις...

Ένας πολεμιστής του φωτός, που περιμένει να ακούσει τις χαρμόσυνες καμπάνες...

Μου λείπει όμως η πίστη.

"Είναι παράξενο... συναντώ πολύ κόσμο που με την πρώτη ευκαιρία προσπαθεί να δείξει το χειρότερο εαυτό του. Κρύβει την εσωτερική του δύναμη με την επιθετικότητα, μασκαρεύει το φόβο της μοναξιάς με έναν αέρα ανεξαρτησίας. Δεν πιστεύει στις ικανότητές του, αλλά ζει διακηρύσσοντας στους τέσσερις ανέμους τα προτερήματά του"

Δεν βρίσκω νόημα στα βλέμματα των γύρω μου, κανένα απολύτως ενδιαφέρον για ζωή, παραμόνο για καλοπέραση. Και όλοι με ρωτάνε, γιατί δεν βγαίνω, γιατί δεν κάνω αυτό, γιατί το άλλο, όμως πιστεύω πως αν όλοι μου πούνε τον λόγο που αυτοί κάνουν ότι κάνουν, θα είναι ο ίδιος για τον οποίο εγώ απέχω.

Είναι παγίδα η απόλυτη άρνηση, το ξέρω. Προτιμώ όμως να ζω όπως θέλω εγώ, παρά όπως μας έχουν δείξει οι "κύριοι" σκυλόσοφοι της εποχής μας.

Και δεν το βρίσκω καθόλου παράξενο που μου αρέσει να βγαίνω μέσα, που μου αρέσει να πίνω ένα ποτό ακούγοντας χαλαρή μουσική και να σκέφτομαι χωρίς να βγάζω άχνα.

Συνήθως όμως, όταν γίνεται αυτό, νοιώθω την ανάγκη να ουρλιάξω.... ποιος είναι διατεθειμένος να με ακούσει όμως, δεν γνωρίζω...

Και καμιά φορά μ αρέσει να κάθομαι στην παρέα και να μην μιλάω καν, μόνο να σκέφτομαι... Ποιος είχε πει ότι η μεγαλύτερη ησυχία βρίσκεται μέσα στο πλήθος; δεν θυμάμαι...

Οι σημερινές κυρίες το λένε, ξενέρωτος...

Απορώ αν έχουν ιδέα τι είναι πραγματικά ο έρωτας...

Αρνούμαι πιστά να πιστέψω αυτά που μου προβάλουν, ότι βλέπω με τα μάτια το θεωρώ αυτομάτως ψέμα. Βλέπω ανθρώπους ίδιους, όμοιους και απαράλλαχτους. Έρμαια της μόδας και της κατανάλωσης. Άτομα που είναι κυριολεκτικά άτμητα... χωρίς παράπλευρες σκέψεις και χωρίς νόημα στον λόγο και στις πράξεις... Όλοι είναι ίδιοι, με ένα πλατύ ηλίθιο χαμόγελο, με κλειστή την αγκαλιά τους, τα χέρια σταυρωμένα... μακριά απ ό,τι εκτός της βαρετής καθημερινότητάς τους. Πόσο καιρό έχουμε να βγούμε απ το σπίτι και να πούμε σε όλους τους γείτονες καλημέρα με χαμόγελο απ την ψυχή μας? δεν το έχω νοιώσει ποτέ είναι η αλήθεια, όσο και αν το ήθελα... πόσο καιρό έχουμε να ερωτευθούμε χωρίς να σκεφτόμαστε παράπλευρα ανούσια πράγματα; πόσα χαμόγελα μοιράζουμε στους φίλους μας; πόσες αγκαλιές κάνουμε στους δικούς μας ανθρώπους;

αρνούμαι να εξελιχθώ στο αρχικό μου στάδιο, του ζώου.

Όμως, όση πίστη και να έχεις, πότε θα δικαιωθείς; Αν εσύ σκέφτεσαι έτσι και νοιώθεις πως δεν ανήκεις σ αυτόν τον κόσμο, πως θα μπορέσεις να βρεις αυτό που ψάχνεις εδώ, όταν ζείς με ό,τι σου στερεί την ζωή που ονειρεύεσαι;

Πολλές φορές νοιώθω μοναξιά, όχι τόσο φιλική, πιο πολύ ουσιαστική και ψυχική. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να μηδενίζω τα πάντα και παράλληλα να ζω ανάμεσά τους. Μπορεί να είναι απλά ένα παιχνίδι στο μυαλό μου, να με έχει συνεπάρει το πνεύμα της ηλικίας μου.

Η μελαγχολία της ευτυχίας είναι μόνο για εσένα όμως, δεν μοιράζεται, δεν μεταδίδεται, δεν εξηγείται. Ας είμαστε ευτυχισμένοι που είμαστε καλά σωματικά και πνευματικά και οι απαντήσεις θα έρθουν, όταν όμως εμείς θα είμαστε έτοιμοι.

"Το παιδί ήταν ευτυχισμένο. Και όπως μόνο ένα παιδί ήξερε να κάνει, ευχαρίστησε που ήταν ζωντανό. Ήξερε ότι δεν είχε χάσει το χρόνο του, επειδή είχε μάθει να παρατηρεί και να σέβεται τη φύση. Τότε........ άκουσε την πρώτη καμπάνα. Και μια άλλη ακόμα. Κι έπειτα άλλη μία, μέχρι που όλες οι καμπάνες του βυθισμένου ναού αντήχησαν, γεμίζοντάς το χαρά.... "

Γράμμα στον Άι Βασίλη.

Φέτος δεν θέλω κανένα δώρο.

Άι Βασίλη, άντε και γαμήσου που με έμαθες από παιδί να ζητάω δώρα.

Επίσης, να παν να γαμηθούν τα λεφτά, οι δήθεν οι γκόμενες, τα αυτοκίνητα και η ψεύτικη ζωή που ζείτε όλοι σας.

Δεν θέλω δώρα, έχω το καλύτερο δώρο, 10 ανθρώπους να με αγαπάνε, μια σωστή και τίμια οικογένεια, λίγους φίλους και καλούς και την υγεία μου...

Βαρέθηκα τις δήθεν γιορτές σας, τα λούσα και την απληστία του σκατόκοσμού σας.

Αυτά μεγάλε, τα λέμε του χρόνου.

Αυτά θέλω φέτος !

Φέτος το μόνο δώρο θέλω να είναι να θυμηθώ....

πως είναι μια βόλτα με ποδήλατο στην εξοχή

πως είναι να τρέχεις ελεύθερος........

πως είναι να βλέπεις το κόσμο από ψηλά,

λες και περπατάω σε ξυλοπόδαρα.

σαν μια παρέα με φωτιές στα χέρια

που καίει κάθε τι ξερό....

σαν σκλαβωμένος με μια τεράστια σημαία να ανεμίζει

θυμίζοντας μου ποιος είμαι και από που έρχομαι...

σαν μια ομάδα μοναχών που κουβαλάει καμπάνες

που όταν φτάσει στο τέλος της διαδρομής ακούει το τραγούδι τους...

σαν να πήγα μια βόλτα μόνος μου με το αμάξι μακριά από την πόλη

να τρέχω και να σταματήσω χωρίς λόγο, μόνο και μόνο να κοιτάω στο άπειρο και να σκέφτομαι...

σαν ένα παιδί μου γεμίζει τον αέρα με μπαλόνια

και τα κοιτάει γελώντας μέχρι να χαθούν...

σαν μια πατρίδα πινγκ πονγκ στη σελήνη...

και όταν ακούσω το τραγούδι από τις καμπάνες, θα είμαι επιτέλους ευτυχισμένος με τα δώρα μου....

φτου κι απ την αρχή !

Η γενιά του αγώνα, της αλλαγής, η γενιά που τάχτηκε να φυλάξει Θερμοπύλες και να ανατρέψει τον φασισμό................

Ορκίστηκε να χτίσει ξανά την δημοκρατία......μόνο την άφησε γιαπί, αυτοί γίνανε γιάπηδες...... και όλα ξανά απ την αρχή...

Πολίτης ενός νέου κόσμου.

υπάρχει μια σπίθα, υπάρχει μια φλόγα που καίει στις καρδιές μας, που δεν θα σβήσει και δεν έχει σημασία πόσο σκοτεινός ο κόσμος θα γίνει. Τολστόι

Απαιτώ να ζήσω μια νεκρική σιγή.

Απαιτώ να σταματήσει ο χρόνος γύρω μου.

Θέλω να σταματήσουν όλοι ό,τι κάνουν και να με ακούσουν...

Φτάνει πια τόσος πόνος, τόσο αίμα, τόση φασαρία...

Ονειρεύομαι έναν κόσμο στον οποίο θα κυβερνά η ισορροπία,

στον οποίο νέο αυτό κόσμο, το πνεύμα θα κυβερνά την σάρκα,

που κάθε άνθρωπος θα νοιώθει ένα με τον άλλο,

που κάθε μέρα πάνω σ αυτόν τον πλανήτη θα είναι ευχής έργον, ευτυχισμένη.

Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα θα είναι πλεονέκτημα,

σε έναν νέο κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν θρησκείες και ψέματα και συνωμοσίες

και ξένες γλώσσες... Έναν κόσμο, πολλά επίπεδα πάνω απ τον δικό μας...

Γιατί να προσπαθούμε όλο και περισσότερο να διαφοροποιηθούμε, να γίνουμε δήθεν καλύτεροι, δήθεν πιο πλούσιοι ?

Σκέφτομαι πως όλοι αρχίσαμε από το ίδιο σημείο, από το ίδιο υλικό, πήραμε πνοή από τον ίδιο δημιουργό...

Δεν μιλάω για κάποιον θεό, μόνο για το σύμπαν και τον πλανήτη που μας φιλοξενεί...

Πόσο ευγνώμονες έπρεπε να είμαστε προς σ αυτόν και πόσο αγενείς έχουμε καταντήσει...?!

Τόσες χιλιάδες, χιλιάδων χρόνια η ίδια ιστορία... ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου... οφθαλμόν αντί οφθαλμού μας λένε οι καλοί χριστιανοί... αίμα και καταστροφές, θυσίες στον βωμό του πλούτου και της υλικής αφθονίας...

Σκέφτηκε άραγε κάποιος από αυτούς τι κατάφερε, τι άλλαξε, τι καλυτέρευσε, τι άφησε στις επόμενες γενεές?

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται πεσιμιστικά και μηδενιστικά, δεν θα ήθελα να ξεφύγω όμως από την σφαίρα της λογικής και της ύπαρξης. Είναι τόσο μικρή η ζωή μας, το καταλαβαίνεις μόνο αν φτάσεις κοντά στον θάνατο... ίσως ήταν αναπάντεχο δώρα για εμένα αυτό το μικρό, κατ τα άλλα σημαντικό, πρόβλημα υγείας...

Δεν αξίζει να γίνω σας και αυτούς, θέλω να παλέψω για να μείνω διαφορετικός... θέλω να δώσω όσες δυνάμεις μου χάρισε η μοίρα να γίνω καλύτερος, να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ και μια μέρα όταν θα κάνω τον απολογισμό μου, να χαμογελάσω ...

ΣΠΙΘΑ Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών - Μίκης Θεοδωράκης

Έλληνες θα νικήσουμε ! μακριά από δεξιές και αριστερές αντιλήψεις.

Ο αγώνας ξεκίνησε και είναι πλέον εθνικός.

Περί Σπίθας και παρεξηγήσεων.

Πριν δύο μέρες ο Μίκης έκανε την αρχή. Αυτό που πολλοί από εμάς περιμέναμε, κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα.

Εν έτη 2010, η χώρα μας έφτασε στον πάτο ενός οικονομικού και πνευματικού, κυρίως, κύκλου.

Είναι αναγκαίο λοιπόν, να οργανωθούμε, να ζυμωθούμε μεταξύ μας, στις γειτονιές, στα σχολεία, στις δουλειές μας, να αφυπνιστούμε και να αφυπνίσουμε.

Πρότασή του λοιπόν ήταν η δημιουργία, σε κάθε μικρή ή μεγάλη κοινωνία, ομάδων, όχι πολιτικών, αλλά ενεργών πολιτών.

Η κατάσταση πιστεύω όλοι γνωρίζουμε πως έχει φτάσει στο αμήν, η πολιτική της κυβέρνησης αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη υγιούς πολιτικής και πάνω απ όλα ανάκαμψης από την περιβόητη φτιαχτή κρίση, στην οποία επιτυχώς μας φέρανε οι πολιτικές των περασμένων ετών.

Ας φτιάξουμε λοιπόν, σε κάθε πόλη, χωριό, κοινότητα, ομάδες ατόμων, πολιτών, ελεύθερα σκεπτόμενων ατόμων. Χωρίς πολιτικά κριτήρια και σκοπιμότητες, με μόνο σκοπό την εθνική μας απελευθέρωση. Ας γίνουμε εμείς αυτοί που θα πούνε όχι στο μάντρωμά μας, στην διαιώνιση του συστήματός τους !

επιτέλους...

Μία εβδομάδα για να γίνω άλλος άνθρωπος...

Απ το κακό στο χειρότερο...

Πεθύμησα ένα σύννεφο, να φέρει βροχή, δυνατή, να μας παρασύρει όλους,

να μας πάρει και με τόση φόρα να μην σταματήσουμε ποτέ μέχρι να νοιώσουμε ελεύθεροι,

λες και πλέουμε μόνοι σε μια ατελείωτη θάλασσα...

Όμως όλα είναι αλλιώς...

Η περιπλάνηση συνεχίζεται, χωρίς καράβια, χωρίς κουπιά, χωρίς δύναμη, χωρίς κάπου να στηρίζεσαι...

Ο πόλεμος άρχισε πάλι. Πάλι θύματα είμαστε εμείς. Ακούω κόσμο να κλαίει, να λέει πως δεν έχει να φάει, πως τα παιδιά του δεν έχουν μέλλον... κάποιοι αποφασίζουν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα, όσο πάει και πληθύνουν. Βλέπω γέρους να ζητιανεύουν στις 6 το πρωί ένα πιάτο ή μια ψωροσύνταξη έξω απ τα γραφεία του ΙΚΑ... Γίναμε επαίτες, ζητιανεύουμε λίγη ζωή, λίγη ελπίδα, άλλοι πάλι για τα βασικά... Η εξαθλίωση, όσο καλά και να κρύβεται από τα καθάρματα που μας κυβερνούν και τους αλήτες τους δημοσιογράφους, είναι δίπλα μας, γύρω μας, παντού...

Ελπίζουμε ακόμα σε βαρβάρους και πρέσβεις καλής θελήσεως, εμείς βέβαια.......προς θεού.......δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Μας ποτίζουν το μυαλό με χίλιες δύο αηδίες και εμείς αντί να σκεφτούμε, το βράδυ έστω, πριν κοιμηθούμε, αφήνουμε την λογική και παραδινόμαστε στην ήτα του υποσυνειδήτου.

Παρακαλάμε να βρέξει, να μην σταματάει, ούτε μια στιγμή, κάθε ψιχάλα να ναι μια ελπίδα, ένας από εμάς... μόνοι μας τι δύναμη έχουμε... όλοι μαζί όμως, μπορούμε.

Μπορούμε και πρέπει να τους ξεβράσουμε όλους, να τους πνίξουμε, όπως αυτοί πνίξανε το μέλλον μας, τις ελπίδες μας και τα νιάτα μας.

Τόση φτώχεια, κατάντια, κοροϊδία, τόσο πολιτικό και κοινωνικό ξεπεσμό δεν έχω ξαναδεί.

Ελπίζω να μην έρθουν χειρότερα... ξέρω όμως πως τα χειρότερα είναι ήδη εδώ, αύριο θα είναι εδώ...

Πλέον κάθε απαισιόδοξος άνθρωπος, είναι όντως ένας καλά διαβασμένος αισιόδοξος....

Πλέον κάθε ένας από εμάς που ελπίζει, που ονειρεύεται και διψάει για ελευθερία ζει απλά σε έναν παράλληλο κόσμο, με άλλες σταθερές και αλήθειες.

Πότε επιτέλους θα έρθει αυτή η βροχή...........

Ελληνικός ξεπεσμός.

Φτάσαμε στο σημείο να αγγίξουμε τις ακροδεξιές γωνίες του μυαλού μας...

Τι μας πειράζει εάν κάποιος αλλόθρησκος προσεύχεται? Μας πειράζει όμως αν το κάνει σε δημόσιο χώρο.

Και ποιος φταίει που έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι εκεί? Το κράτος... Αυτοί τι φταίνε?

Εμείς οι δήθεν καλοί χριστιανοί, που κάθε Κυριακή πάμε εκκλησία για να δούμε τι φοράει η γειτόνισσα και μόλις βγούμε αρχίζουμε τις "Παναγίες" είμαστε καλύτεροι?

Μ αρέσει που όλοι αυτοί είναι πιστοί των αρχαίων Ελλήνων, των δημιουργών της δημοκρατίας...

Η σπηλιά του Πλάτωνα

Δες με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως. Και μέσα στη σπηλιά να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι στα πόδια και στον αυχένα από την παιδική τους ηλικία, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί, και πάνω απ' αυτά επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.
- Βλέπω, είπε.
Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, καθώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν και άλλοι μένουν σιωπηλοί.
- Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδοξους δεσμώτες, είπε.
Μα είναι όμοιοι με μας, και πρώτα και κύρια, νομίζεις πως αυτοί έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά, και των αντανακλάσεών της στους απέναντι τοίχους ;
- Μα πως είναι δυνατόν, είπε, αφού είναι αναγκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους εφ' όρου ζωής ;
Κι από αυτά που μεταφέρονται ; Δεν θα έχουν δει ακριβώς το ίδιο;
Τι άλλο;
Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, δεν νομίζεις πως σ' αυτά που βλέπουν θεωρούν πως αναφέρονται οι ονομασίες που δίνουν;
Αναγκαστικά.
Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά που κάποιος από τους περαστικούς μιλούσε, νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που μιλάει είναι τίποτε άλλο από τη φευγαλέα σκιά;
- Μα το Δία, όχι βέβαια, είπε.
Και σε κάθε περίπτωση, αυτοί δεν θα θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.
- Απόλυτα σίγουρο, είπε.
Σκέψου όμως, είπα εγώ, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους συνέβαιναν τα εξής : Αν κάθε φορά, δηλαδή, που θα λυνόταν κάποιος και θ' αναγκαζόταν ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι όλ' αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους και μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε τις σκιές τους, τι νομίζεις πως θ' απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε φλυαρίες, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά και πως έχει στραφεί προς όντα πραγματικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο, και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν, ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν' αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ' απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δείχνουν;
- Και πολύ μάλιστα, είπε.
Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε να βλέπει προς το ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ' εκείνα που μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκείνα στην πραγματικότητα είναι πιο ευκρινή από αυτά που του δείχνουν;
- Έτσι, είπε.
Και αν, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα απ' αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;
- Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά, είπε.
Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ' αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ' αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον ήλιο και το ηλιόφως.
- Πως όχι;
Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιο, όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά θα μπορούσε να δει καλά τον ήλιο καθαυτό στο δικό του τόπο και να παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.
- Κατ' ανάγκη, είπε.
Και μετά θα συλλογιζόταν τότε για κείνον, πως αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.
- Είναι φανερό, είπε, πως αυτά θα συμπεράνει ύστερα από τα προηγούμενα.
Τι λες λοιπόν; Όταν αναλογίζεται την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή και θα οικτίρει τους άλλους;
- Και πολύ μάλιστα.
Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε κάποιες τιμές και έπαινοι και βραβεία γι' αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι' αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί περισσότερο ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια μετά και ποια ταυτόχρονα, και έτσι θα μπορεί να προβλέπει τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από σφοδρή επιθυμία και θα ζήλευε τους τιμημένους από κείνους και τους μεταξύ εκείνων κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος, και πολύ θα επιθυμούσε "να ήταν ζωντανός στη γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος" και θα προτιμούσε να έχει πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί;
- Έτσι νομίζω τουλάχιστον, είπε, πως θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε παρά να ζει έτσι.
Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής, είπα εγώ. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στον ίδιο θρόνο, δεν θα ξαναγεμίσουν τάχα τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο;
- Και πολύ μάλιστα, είπε.
Αν χρειαζόταν ν' ανταγωνιστεί με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του, και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και τόσο μικρός χρόνος, άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι' αυτόν πως με το ν' ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνω; Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;

Πλάτωνας, Πολιτεία, Βιβλίο Έβδομο

ΑΠΟΧΗ !

Δεν μπορώ να καταλάβω...... Έχετε όλοι σκύψει στη γκιλοτίνα της "δημοκρατίας" σας και του μνημονίου "μας" και περιμένετε την αντιβαρύτητα να σας σώσει..... Ε να σας το κόψει μήπως και σωθούμε από τη βλακεία.

Καλές εκλογές, ας νικήσει ο χειρότερος.

Καλώς ήρθατε στην Γρεκοκρατία της νοτίου Μακεδονίας

Πως θα σας φαινότανε να βασίλευαν σε αυτή τη χώρα για 35 χρόνια 3 οικογένειες?

Η πρώτη αποτελείται από καραφλούς, η δεύτερη από αποστάτες και η τρίτη από καλοφαγάδες.

Πως θα σας φαινότανε να σας λένε πως έχετε δημοκρατία όταν κάθε μέρα, 35 χρόνια τώρα,

τα κανάλια κάθε επομένη των εκλογών αλλάζανε ιδέες και πολιτικές πεποιθήσεις? '

Πως θα σας φαινότανε μια αστυνομία που καθήκον έχει να τρομοκρατεί τον πολίτη,

ένα σύστημα υγείας πιο σάπιο και από την σαπίλα την ίδια?

Θα σας άρεσε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αλλάζει κάθε 3 χρόνια και οι μαθητές δεν έχουν ιδέα τι μαθαίνουν και γιατί, που το δημόσιο σχολείο θεωρείται κατώτερο και τα ιδιωτικά φροντιστήρια, λύκεια και πανεπιστήμια θεωρούνται in και must?

Θα σας άρεσε 300 πρόγονοι του ανθρώπινου γένους να παίζουν κορώνα γράμματα την ζωή σας, πηδώντας από πολιτικό κλαρί σε κλαρί, όταν 10.000.000 πολίτες αγωνιούν για το μέλλον τους?

Θα συμφωνούσατε με μια εκκλησία που άλλοτε οργάνωνε επανάσταση, να αγοράζει και να πουλάει φιλέτα του δημοσίου?

Το οτι ο ένας στους 11 Έλληνες δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχανε συσσίτια σας λέει κάτι?

Μήπως και εσύ ο ίδιος, αν δεν το έχεις ζήσει ακόμα, σκέφτηκες πως μια μέρα, κοντά σιμά, θα πας στην λαϊκή με 5 ευρώ σε ψιλά?

Αν όχι, welcome ! Καλώς ήρθες στην Γρεκοκρατία της νοτίου Μακεδονίας! Πουλάμε και την ίδια μας τη μάνα για να δώσουμε τα δανεικά στο ΔΝΤ!

Καλή ψήφο, ενίοτε και ψόφο στις εκλογές.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ;

Καθώς η ιδέα πως τελούμε υπό κατοχή και υπό την προδοτική κυβέρνηση δοσιλόγων, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην συνείδηση του...


λαού, καθώς φουντώνει ολοένα η οργή για την άδικη σφαγή της χαμηλής και της μεσαίας τάξης και κυρίως καθώς η χώρα οδηγείται στην χρεωκοπία και την πώλησή της σε τιμή ευκαιρίας, προβάλλει ολοένα πιό έντονη η ανάγκη, ενός
εθνικού απελευθερωτικού μετώπου που να οργανώσει την αντίσταση στον φασισμό της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας (ΠΤΕ) και των εδώ άθλιων οργάνων της...

Πληροφορίες λένε ότι ήδη κυοφορείται μέσα στις λαΐκές κοινότητες, η γέννηση ενός όχι μόνον πανελλαδικού αλλά πανεθνικού μετώπου αντίστασης στον δυσδιάκριτο αλλά απόλυτα αισθητό κατακτητή και στις επιδιώξεις που έχει για την υποδούλωση της Ελλάδας και του λαού της...

Οι ίδιες πληροφορίες λένε ότι στο μέτωπο αυτό, συστρατεύονται άνθρωποι απ΄όλους τους πολιτικούς χώρους, από όλες τις κοινωνικές τάξεις αλλά κυρίως άνθρωποι όλων των επιστημών που είναι απαραίτητοι στον αγώνα κατά της σύγχρονης κατοχής, με τις γνώσεις και τις τεχνικές που διαθέτουν!

Τέλος κύκλοι που πρόσκεινται στις επι μέρους ομάδες του νέου ΕΑΜ (δεν ξέρουμε ακόμη αν θα ονομαστεί έτσι) λένε ότι είναι θέμα χρόνου η ένωση όλων αυτών των ομάδων υπό μία κεντρική συντονιστική επιτροπή ή όπως αλλιώς θα λέγεται η ηγετική ομάδα του...

Μένει να το δούμε και θα περιμένουμε τις πρώτες άμμεσες ενέργειές του...


http://ksipnistere.blogspot.com/2010/10/blog-post_1909.html

Περι σεβασμού και νου...

Άκουσα τον θεό να γελάει,

είδα φίλους να γελάνε μαζί μου

πίσω απ την πλάτη μου,

όχι όπως παλιά όταν πέταγα καμιά εξυπνάδα.

Τον άκουσα να γελάει μαζί μου

όταν έκανα όνειρα να φτάσω εκεί, να αποκτήσω αυτό ή το άλλο...

Πάντα το μεγάλο κάτι που κάνει τους γύρω να γελάνε,

γιατί απλά δεν με πιστεύουν, δεν πιστεύουν σε εμένα

και σε ό,τι πρέπει να κάνω.

Ξέρω πως πρέπει να στηριχτώ σε εμένα,

να κλείσω τα αυτιά μου

και να αφήσω το γέλιο να παγώσει στα χείλη τους.

Δεν θα γίνω σαν και αυτούς που το μόνο που τους νοιάζει,

είναι να περνάνε καλά, να βγαίνουν μια μέρα ένα ποτό,

την άλλη για καφέ και δεν βαριέσαι.......

Δεν θα γίνω αυτό που θέλει η κοινωνία,

πάντα θα τους αφήνω να γελάνε,

μέχρι να μου ζητήσουν συγνώμη,

όταν πια καταλάβουν πως αυτοί είναι οι αστείοι...

Υπάρχουν τόσα που πρέπει να μάθω,

τόσα κρυμμένα πράγματα και μυστικά γύρω μου,

που δεν θα καθίσω να σκάσω για κανέναν τους.

Άκουσα τον μικρό θεό που όλοι έχουμε μέσα μας

να κλαίει και να φωνάζει με όλα αυτά γύρω μου,

με την άθλια μιζέρια του κόσμου,

την άθλια καθημερινότητα,

την φιλοσοφία του νεοέλληνα, σπίτι, δουλειά,καφές,κουβέντα,σπίτι,

μετά μουρμούρα ως το πρωί.

Και το πρωί καφές, τσιγάρο και μιζέρια ξανά και ξανά.....

Είναι βασανιστικό, η απόλυτη απονεύρωση και απραξία.

Τι γενιά και αυτή........

το μόνο που την νοιάζει είναι το φαί, το σεξ, τα ξενύχτια και τα reality..

Μόνο που δεν έχουν καταλάβει πως το μεγαλύτερο reality, είναι η δικιά τους η ζωή.

Αηδιάζω πραγματικά με την νοοτροπία των συνανθρώπων μου.

Κατάφεραν κάποιοι να μας κάνουν τόσο ρηχά, άψυχα, άνοιωθα και τηλεκατευθυνόμενα ανθρωπάκια... ποιος ξέρει τι σημαίνει άνθρωπος, ποιος έχει ιδέα γιατί λέγεται έτσι και όχι αλλιώς...

Και αν τα πράγματα ήταν αλλιώς? Ποτέ δεν θα το μάθουν...

Γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν θα προσπαθήσουν, ποτέ δεν θα φάνε τα μούτρα τους,

προσπαθώντας να αλλάξουν, ποτέ δεν θα γευθούν την σημασία της σιωπής, όταν όλοι έχουν μάθει να μιλάνε και να λένε ότι τους κατέβει, μόνο και μόνο για να μιλάνε... Φασαρία, θόρυβος, αηδία και αγανάκτηση με το πως επικοινωνούμε πλέον.

Μάθαμε όλοι το facebook και τις μαλακίες που βάζουν, κάποιοι όντως πιο έξυπνοι από εμάς, στο κεφάλι μας, ξεχάσαμε πως είναι να μιλάς από την καρδιά σου με κάποιον, πως είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια.

Έτσι χάθηκε η ειλικρίνεια, ο αυθορμητισμός, το ρομάτζο, οι ανθρώπινες σχέσεις....

Πλέον γνωρίζεις μια κοπέλα και αντί να της πεις πως θα ήθελες να την ξαναδείς, την ρωτάς τι όνομα έχει στο facebook...

Σαπίλα, η αρχή και το τέλος του μηδενισμού μέσα σε μία μόνο μέρα.

Τα πανεπιστήμια από ένα μέρος ιερό, εξελίχθηκαν σε οίκους ανοχής της ανθρώπινης χαζομάρας και του πνευματικού ξεπεσμού.

Υποτίθεται ο χώρος είναι υπέρ της ανταλλαγής ιδεών, απόψεων και γνώσεων.

Πλέον γίνανε εκλογικά κέντρα, γεμάτα αφίσες, φωνές κομματόσκυλων, γόπες και ποτά απ τα χθεσινά πάρτυ...

Και οι κύριοι καθηγητές, οι αξιοσέβαστοι αυτοί άνθρωποι, που κοιτούν ψιλά που προωθούν τον ανθρωπισμό και την μάθηση, γίνανε κομμάτι του συστήματος.

Σκύψανε στον ώμο του φοιτητή, όχι για να τον κάνουν αυριανό πολίτη, αλλά για να ζητήσουν ρουσφέτια και είπανε............ΝΑΙ! ΒΕΒΑΙΑ! με κανα χιλιαρικάκι και κανένα τενεκέ λάδι θα σε περάσω παιδί μου..............

Λες και οι μαυραγορίτες αφήσανε πίσω σπέρματα με πτυχία...... και τόση ανέχεια πια.......

Να το ξέρεις και αντί να τους κλοτσήσεις έξω να τους ακούς και να πρέπει και να τους σέβεσαι.....

Δεν σέβομαι κανέναν και καμία σας, αν πρώτα μάθετε να σέβεστε εμένα και αν αξίζετε τον σεβασμό μου, θα τον αποκτήσετε.

Από την αριστοκρατία στην αλητοκρατία και την ληστοκρατία

Μου ήρθε σαν τίτλος για ό,τι έχει γραφτεί τους τελευταίους μήνες για την ελλαδίτσα μας.

Πρώτα απ όλα θα αφήσω στην άκρη τις ακραίες θέσεις, όπως είμαστε όλοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων είτε το άλλο άκρο, δεν έχουμε καν το ίδιο dna... Δεν με ενδιαφέρουν καν οι απόψεις κολλημένων όντων.

Θα ήθελα να ξέρω αν οι αρχαίοι ημών θα κάνανε ποτέ κατάληψη ενός ιερού χώρου.

Επίσης αν εμείς οι ίδιοι θεωρούμε τους εαυτούς μας, τόσο προικισμένους και τυχερούς που οι προπροπροπροπροπαππούδες μας σκέφτηκαν την λέξη δημοκρατία.

Καλώς ή κακώς δεν έχουμε ιδέα του πως νοείται τότε η συγκεκριμένη λέξη. Θυμάμαι από το σχολείο, ο άγνωστος θεός να το κάνει σχολείο, πως οι άρχοντες, ακόμα και ο Περικλής κάνανε κατάχρηση του δημοσίου ταμείου........ Στον Πελοποννησιακό πόλεμο το ταμείο της Αθήνας, αν και λίγο μακριά,όπως και τώρα άλλωστε, δεν έμεινε καθόλου ήσυχο και εμείς εξακολουθούμε να λέμε "οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.......αυτό και το άλλο...."

Επίσης, η πράξη και η φιλοσοφία του εξοστρακισμού, πλέον έχει πάρει την μορφή της ανακριτικής επιτροπής, δηλαδή κουραφέξαλα και πράσινες κορδέλες...

Ακόμα και οι φιλόσοφοι, οι τότε διανοούμενοι έχουν μεταφραστεί αρκετές φορές λάθος, είτε από την κακιά εκκλησία, είτε από τους κακούς φασίστες και αριστερούς που έδωσαν μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια μια άλλη ερμηνεία........... λες και η μετάφραση του μνημονίου σήμερα, είναι πιο δύσκολη από αυτό συνεχίζουμε να παραφράζουμε, να παίζουμε και να κάνουμε κύκλους γύρω από την εμμονή του Έλληνα...

Δεν θυμάμαι κάποια στιγμή στην ελληνική ιστορία οι εθνοπροδότες και οι τύραννοι να χαίρουν επευφημιών από τον λαό.... βλέπε τα κορόιδα της ΝΔ και τους λακέδες της χούντας.

Έτσι ήταν λοιπόν πάντα οι τόσο δυνατοί, έξυπνοι και μορφωμένοι Έλληνες, σαν και εμάς??

Κάποτε, όπως μας είπανε στο σχολείο και όχι στο σινεμά, πολεμούσαμε για την πατρίδα μας, την γλώσσα μας, τους θεούς μας, σαν ήρωες, παίρναμε τα όπλα και πολεμούσαμε εσωτερικούς και μη εχθρούς....

Πλέον μας έφαγε η TV, η μόδα, το χρήμα, η σκάρτη εκπαίδευση που μας σερβίρουν στα σχολεία και ο καναπές, η μεγάλη αγάπη του Έλληνα...

Η γενιά του πολυτεχνείου μας άφησε χρόνους, βολεύτηκε, άλλοι γίνανε βουλευτές, άλλοι μπήκανε στο δημόσιο και πέρα βρέχει και όσοι ακόμα αγωνίζονται ακούνε το βρίσιμο των υπολοίπων ή είναι στην φυλακή, γιατί πολύ απλά δεν ταιριάζουν στο σύστημα...

Οι χωροφύλακες και οι παπάδες παραμένουν εξουσία και εμείς τι κάνουμε? τον σταυρό μας...

Σε μία χώρα που πεθαίνουμε γιατί δεν υπάρχουνε γιατροί και δωρεάν περίθαλψη, στην Ελλάδα του 2010 πλέον, που οι δημόσιοι υπάλληλοι, μιας και δεν την βγάζουν πέρα με 1002 επιδόματα, κάνανε την απεργία μόδα, σε αυτήν την χώρα του ποτέ που ο κάθε πουθενάς έγινε με μέσο κάποιος πως μπορούμε ακόμα να είμαστε στον καναπέ???

Πλέον βουλευτής γίνεσαι μέσω ΟΑΕΔ.....

Μας πνίξανε τα μπετά και τα σκουπίδια στις πόλεις που πήγαμε όλοι και γίναμε ένα μπουλούκι, που δεν ξέρουμε τον γείτονα, οι ηλικιωμένοι φοβούνται να βγουν το βράδυ έξω και να κοιμηθούν με ανοιχτά παράθυρα...

Στα νησιά φοβάσαι μην αρρωστήσεις και αργήσει το ελικόπτερο να σε πάει στο νοσοκομείο...

Γεννιέσαι και χρωστάς 30,000 ευρώ και χωρίς να το ξέρεις σε βαφτίζουν και χριστιανό μην χάσουμε το κελεπούρι... Γι αυτό και η εκκλησία επειδή νοιάζεται για τον τόπο πήρε το δάνειο από το Ταμιευτήριο και αύξησε το κεφάλαιο της Εθνικής... Σαφώς, ο θεός ήταν μάνατζερ γι αυτό οι Εβραίοι κάνανε χρυσές δουλειές τόσους αιώνες...

Δεν είμαι εταιρικός, μάλλον κάποιοι εκεί έξω είναι τυφλοί και μετά την πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ το ρίξανε στην άγνοια.

Αφού λοιπόν η ζωή μας πλέον είναι το facebook και τα reality για ποιο λόγο παραπονιέστε?

Τέλος πάντων, κάποτε το 80% του παγκόσμιου πλούτου άνηκε στο 20% των ανθρώπων, αυτή τη στιγμή, άραγε, έστω και η στατιστική, το μεγαλύτερο ψέμα, τι ποσοστά δίνει στον απλό άνθρωπο να ζήσει αξιοπρεπώς, με ένα σπίτι, ένα αμάξι, ένα ή δυο παιδιά και μια Κυριακή σε μια ταβέρνα....?

Φροντίσαμε και εμείς, δεν λέω, ψηφίσαμε τον Γιωργάκη τον σοσιαληστή, δεν είναι λάθος η ορθογραφία... μας έφερε ο Jefry εδώ και εσύ Έλληνα πιστεύεις πως δεν το ήξερε πριν τις εκλογές... και η γιαγιά που μένει δίπλα μου, λέει "καλά ήταν τότε στη χούντα, είχαμε να φάμε"...

Μήπως θέλετε να γυρίσουμε εκεί???

Και το πιο παράλογο και ακραίο είναι πως εμείς οι ίδιοι, αύριο στις εκλογές, θα το ρίξουμε το κουκί μας... Βρε μήπως η βλακεία τελικά είναι στο DNA μας??

Δεν νομίζω να είμαι παράλογος ή ανόητος ή ανίδεος ή τυφλός και όλοι αυτοί σωστοί...

Σταματήστε επιτέλους να αποχαυνώνεστε στο χαζοκούτι, διαβάστε μια εφημερίδα, τόσο αντικειμενικές που είναι και αυτές...

Ας υποστηρίξουμε λοιπόν για μια φορά επιτέλους τις ζωές μας και των παιδιών που θα φέρουμε στον κόσμο, ας παλέψουμε μια φορά για κάτι που αξίζει...

Η αλητοκρατία καλά κρατεί και εμείς είμαστε αυτοί που της βαστάμε το δεκανίκι.

Η απληστία, η πονηράδα, η απραξία και η απαιδευσία ας σταματήσει επιτέλους να είναι συνώνυμά μας.

Το μέλλον είναι δικό μας, αν το αφήσουμε θα ανήκουμε όλοι στο παρελθόν και λαός χωρίς ελπίδα και ταυτότητα είναι καταδικασμένος.

Θέλουμε να έχουμε...

Μια ζωή νέων ανθρώπινων σχέσεων, χωρίς εξουσία, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκεία, χωρίς διαχωρισμούς. Μια ζωή που δεν θα κυβερνά το χρήμα ούτε θα βασιλεύει η ιδιοκτησία. Μια ζωή μακριά από ψεύτικα είδωλα, καταναγκασμούς και συμβάσεις. Προωθούμε έναν νέο πολιτισμό που οι αξίες του βρίσκονται στην ισοτιμία, στην αξιοπρέπεια, στην τιμή, στον αλληλοσεβασμό, στην αλληλεγγύη, στην απελευθέρωση. Μόνο μέσα από τα χαλάσματα και τα ερείπια των σύγχρονων αστικών κέντρων μπορεί να ανθίσει ένας νέος τρόπος ζωής.

Μ.Μ.

Τέτοια βράδια δεν έρχονται συχνά.

Νοιώθω περίεργα, παράξενα, γοητευμένος από μια εικόνα...

Πέρασε η ώρα, δεν κατάλαβα πως...

Κάνω ένα τσιγάρο και νοιώθω σαν να ρουφάω την ζωή, ρουφώντας αέρα μαύρο...

Παίρνω μια μεγάλη τζούρα, μια βαθιά ανάσα, κοιτάω τον ουρανό και σκέφτομαι πως τελικά είμαι οπαδός των χαμένων στιγμών, των χαμένων ονείρων, των χαμένων εραστών.

Εδώ όμως δεν θα χάσουμε, κανείς απ τους δυο μας...

Αν ήσουν εδώ θα σου έλεγα, κλείσε τα μάτια σου και κοίτα πως όσο είσαι μακριά, βράδια σαν και αυτό δεν θέλω να μένω άλλο μόνος.

Και σκέφτομαι πως μερικές φορές εκεί που προσδοκούσες να ζήσεις μια από τις ποιο όμορφες στιγμές της ζωής σου, εσύ ο ίδιος καταστρέφεις την ευκαιρία που σου δόθηκε... Δεν θέλω να το ξαναζήσω, όχι πάλι...

Άγχος, φόβος, πάθος, αυτό το χαμόγελο που με έκανε να σε κοιτάζω χωρίς να ζητάω πολλά, μόνο εσένα...

Δύσκολες μέρες για τον έρωτα, σάπισαν οι καιροί, οι άνθρωποι, οι αξίες, εμείς μεγαλώσαμε αλλιώς... Τουλάχιστον μαθαίνουμε ακόμα...

Αυτή τη φορά έκανα δικό μου κάτι μακρινό ή μάλλον έγινα δικός του, με γοήτευσε, με μάγεψε, μου έδωσε ό,τι ακριβώς έλειπε απ την βαρεμένη καθημερινότητά μου...

Δεν ξέρω,πάλι, αν κοιμάμαι και απλά ονειρεύομαι ή αν θυμήθηκα πως είναι να νιώθεις ζωντανός... Δεν φοβάμαι τίποτα όσο σε έχω, "εδώ".

Το μόνο που σκέφτομαι...?

Αυτό..........................................

Pain

Here I'm standing on the sea shore
She is gone, now she's gone
All the angels praying for me
As I fall, As I fall
While I'm melting in the rain, deep in pain, she is so far
Will we ever meet again as friends, after so long?
To me nightmare with the devil
I'll go strong, I'll go strong
All my friends now try to save me
What a joke, what a joke
While I'm melting in the rain, deep in pain, she is so far
Will we ever meet again as friends, after so long?
While I'm melting in the rain, deep in pain, she is so far
Will we ever meet again as friends, after so long?
While I'm melting in the rain, deep in pain, she is so far
Will we ever meet again as friends, after so long?

Kioumprik

...φάμπρικες, οχήματα, χρήματα...

Βοσκάω μες στο Ροζγουέλ, είμαι από χωριό, δεν είμαι 'γώ
Το Σκάω σκέτο όμως δεν πίνω από μικρός, δεν είμαι 'δω
Στρατόπεδο όλη η χώρα, Guantanamo πρωθυπουργό
Φωνάζουν τα σκυλιά σου μα δεν τά 'χω τα όπλα εγώ
Ανοίγω το ψυγείο για να φύγω, να βγω και α πάρω μια ανάσα, λάσκα
Έχω κι αίμα στη φάτσα, σάλτσα, Λας Βέγκας - σκυλάδικο η βάρκα
Κουκαράτσα του Κάφκα, μένω σε γιάφκα
Από 'δω 'ναι οι πουτάνες κι από 'κει 'ναι η πιάτσα
Είδες το τυρί, είδες το χαρτί μα δεν είδες τη φάκα
Είναι τίγκα η pinata, σπάστα
Τα μπουζούκια βαράνε την intifada, κάφτα
Παρακράτος η μάκα, κολυμπάνε στα σκατά για να φάνε τα πάντα
Σκοπευτής στην ταράτσα, σουλάτσα
Σκατό στην κάλτσα, για την κυράτσα και το μαλάκα
Κάνε μου τράκα μια ατάκα για την ατάκα, τάχα μου τάχα
Να 'χα μονάχα λίγο αγάπη και χρόνο και λίγα φράγκα...

Μπαίνουμε σ'ένα καινούριο Μεσαίωνα. Πρέπει καλά να βάλουμε στο νου μας πως δεν παραδίνουμε στα παιδιά μας ειρήνη μα πόλεμο.Εμείς σπέρνουμε τον άνεμο,αυτά θα θερίσουν την τρικυμία.Καινούριοι πόλεμοι,πολύχρονοι,δίχως έλεος,με μικρά διαστήματα,ανακωχής κι αβέβαιης ειρήνης,αρχίζουνε.Στην αρχή ανάμεσα ακόμα σε πατρίδες,σιγά θ'αρχίσουνε να σηκώνουνται πόλεμοι ανάκατα σε πατρίδες και κοινωνικές τάξεις και τέλος θα ξεσπάσουν καθαροί οι αγώνες των τάξεων.

Οι αστοί είναι ακόμα πολύ δυνατοί,καλά οργανωμένοι κρατούνε στα χέρια τους όλα τ'άρματα,το μυαλό τους είναι όλο πανουργία και δύναμη.Οι αργάτες δεν είναι ακόμα δυνατοί,δεν είναι ακόμα στέρεα οργανωμένοι,πέφτουνε στις παγίδες των αστών,ξεγελούν την πείνα τους γλείφοντας τα κόκκαλα που τους ρίχνουν οι πονηροί χαροκόποι. Αυτό το μεσοβασιλίκι -μια τάξη ξεπέφτει,η άλλη δεν έχει ακόμα τη δύναμη να τη διαδεχτεί- το ονομάτισαν πάντα Μεσαίωνα.

Μπαίνουμε σ'ένα θαμαστό,επικίντυνο,σκληρό,μακροχρόνιο Μεσαίωνα.Πολύ απλοϊκοί,πολύ αγαθοί,χορτοφάγοι και θεόσοφοι,μου φαίνουνται οι σύγχρονοι ειρηνικοί αναμορφωτές και καλητερευτές της εποχής μας.

Σε άλλους καιρούς,όταν μια θρησκευτική πίστη έθρεφε τους ανθρώπους,καλά είσαν τα ξόμπλια στα κράσπεδα του Θεού,καλοί είσαν οι ασκητές,καλοί κι οι καβαλάρηδες στα αετώματα,καλό το τραγούδι που δοξολογούσε την αρετή,το Θεό,τη γυναίκα.Ωραίο πολύ ήταν το παγόνι της ομορφιάς με τ'ανοιχτά,πολύχρωμα φτερά στα πόδια του Υψίστου.

Σήμερα όλα τούτα τ'αντικρύζει η ψυχή μου μ'αγανάχτηση.Με αηδία.Ο αέρας άλλαξε,αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά,γιομάτι θιάφι.Φωνές σηκώνουνται.Ποιός φωνάζει;Εμείς φωνάζουμε,τα δέντρα,τα ζώα,τα πλήθη!Κι ύστερα σιωπή.Ξεχνάμε από τεμπελιά,από συνήθεια,από φόβο.Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας.Γιατί η κραυγή τούτη δεν είναι απόξω,δεν είναι μακριά,δεν έρχεται για να μπορούμε να ξεφύγουμε -μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.

Η αγωνία εδώ του λαού,η πείνα,η ατιμία,η αγανάχτηση με διαποτίζουν,αναπνέω την αποσύνθεση και συνάμα τη χαρά,τη μυστηριώδικη χαρά που μας κυριεύει μπροστά στην αποσύνθεση -σα να ξέραμε πως η αποσύνθεση είναι η μία,η πρώτη όψη της ανάστασης. Μια νύχτα είχα ξυπνήσει τρομαγμένος γιατί κάποιος στ'όνειρό μου μου φώναξε τ'όνομά μου.Και το απλότατο αυτό φώναγμα μου φάνηκε σα νάχε τόσο βαρύ περιεχόμενο που ένιωσα να τρέμω,σα να με φώναζε στη μάχη ένας στρατηγός,σα να δεχόμουν εντολή μεγάλη,προσταγή να πεθάνω.Εδώ, περπατώντας τους δρόμους ακούω ολούθε κραυγές να φωνάζουν τον κάθε διαβάτη με τ'όνομά του.

Συχνά έτσι σε συλλογούμαι,Αγαπημένη,με αγανάχτηση,με θλίψη.

Συλλογούμαι τη μεγάλη σου δύναμη,που ξοδεύεται,εκεί κάτου,στην άμυνα.Άμυνα να μην ξεπέσεις,να μην αφομοιωθείς,να στέκεσαι λίγο όρθια.

Αχ! πότε να συνεργαστούμε,όλοι μαζί,σε μιαν επίθεση!

Μάθημα μετα μουσικής

Μια καταπληκτική συναυλία, κρύα μπίρα απ το περίπτερο και περίεργες σκέψεις ήταν ότι χρειαζόμουν... οι τελευταίες μάλλον δεν ήταν απαραίτητες, αλλά έτσι είναι η ζωή...

Σήμερα ανακάλυψα πως τίποτα δεν αποκλείει τίποτα και πως τίποτα δεν είναι ολόκληρο χωρίς την απουσία κάποιου άλλου...

Είναι σαν την μουσική, η ζωή μας είναι γραμμένη σε ένα χαρτί με όρια, πέντε γραμμές, βασισμένη σε ένα μέτρο, 4/4, 2/2 δεν έχει σημασία... Οι νότες όσο υπέροχες και να ακούγονται κρύβουν κάτι... Άλλες είναι μισές, άλλες ολόκληρες, κάθε μία από μόνη της άχρηστη... όλες μαζί συνθέτουν την ευφωνία, έτσι και οι στιγμές μας, μισές ή ολόκληρες, όλες μαζί συνθέτουν την ζωή μας, μια συνεχόμενη γραμμή, που εμείς τραβάμε και ζωγραφίζουμε όπως θέλουμε, με ότι χρώμα θέλουμε...

Κάθε ένας έχει το δικό του ηχόχρωμα, κάθε στιγμή την δική της παύση... Σήμερα ένοιωσα ένα κενό, μια μεγάλη παύση που παρακαλούσα να τελειώσει...

Ήταν όμως γλυκιά, όσο και να με βασάνιζε, ναι μου έλειπε κάτι, κάπου κολλούσε η μουσική μου, κάποιος μου κρατούσε τα χέρια, μου έκλεινε τα μάτια και κάποιος άλλος κρατούσε την σκέψη μου εκεί.

Ένα μάθημα από ένα πρότυπό μου, τον Θάνο Μικρούτσικο, ήταν να μάθω να χορεύω στο φτερό του καρχαρία..... δεν το κατάλαβαν πολλοί, άλλοι το γελούσαν, για εμένα έγινε μάθημα και όνειρο ζωής....

Θα προσπαθήσω να χορέψω, στο φτερό κάθε αιώνιου και δυνατού εχθρού μου, θα έχω πίστη στην μουσική μου και το κονσέρτο θα κλείσει όπως αυτό σήμερα, με ένα χειροκρότημα από καρδιάς, πιστεύοντας σε εμένα, σε όσους με εμπνέουν και σε όσους πιστεύουν σε εμένα...

23..24..πάντα..για εσένα.

Και έτσι έμαθα να ζω με λίγα, υλικά και μη..

Λίγα χρήματα, λίγη ηρεμία, λίγο έξω, λίγο μέσα, λίγη φασαρία..

Αλλάζω, κάθε μέρα, σκέφτομαι αλλιώς, δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο, θέλω μόνο να γίνω εγώ καλύτερος.. Αυτά που μου λείπουν, ίσως με στεναχωρεί καμιά φορά, έμαθα να τα κρατάω σαν θησαυρό μέσα μου, να χαίρομαι όταν τα βρω, με όποιον θέλω, με όποιον είναι εκεί να ζήσει την στιγμή της μικρής μου ανακάλυψης.

Κάποιες φορές η τύχη σε προκαλεί, σου δίνει μια πρόκληση, σε πάει ένα βήμα πιο πέρα, εσύ ακολουθείς με κλειστά τα μάτια και όπου σε βγάλει..

θέλω να κλείσω τα μάτια, να βρεθώ κάπου αλλού και να τα αφήσω όλα σε αυτή..

Σταμάτησα να δίνω σημασία στην συνήθεια, η ρουτίνα δεν είναι πάντα κακή, που ξέρεις αν ήταν αλλιώς...;!

Αλλάζω, κάθε μέρα, δεν το καταλαβαίνω, μου το λένε, προς το κακό ή προς το καλό, το αφήνω σ αυτούς... Αυτοί είναι ο λόγος... Τα πάντα γύρω μου...

Δεν υπάρχει κάτι πιο μαγικό από την στιγμή που ανακαλύπτεις το επόμενο βήμα, που λες, ένα βήμα ακόμα και επιτέλους, θα είμαι εκεί...

Το ξέρω, δεν έρχεται όταν το ζητάς, όταν το έχεις ανάγκη, μόλις το βρεις όμως σου γίνεται ανάγκη και εμμονή, το θέλεις, το ποθείς, το σκέφτεσαι συνέχεια, αυτό το μετά, το πως, το που...

Σήμερα λοιπόν ήταν μια μέρα ανακάλυψης, δεν υπήρχε κάτι κρυμμένο, δεν το έψαξα, δεν ήταν κάτι καινούργιο, είχε όμως την μαγεία που μου έλειπε, δεν με ένοιαζε τίποτα, ζούσα ξανά, ένοιωθα, σκεφτόμουν, θυμόμουν, ήλπιζα στο τίποτα αλλά μου έφτανε...

Έφτασα εκεί, επόμενος σταθμός....; Ποιος ξέρει....

Μ. Χατζιδάκις

"Τώρα βλέπεις μια εξίσου άσχημη κατάσταση στους νέους:τη μη πολιτικοποίηση, την αδιαφορία. Αυτό είναι εξίσου βλαπτικό όσο η κομματικοποίηση. Είναι άθλιο. Ένας νέος που δεν μετέχει στα κοινά είναι ανάξιος να λέγεται νέος. Δεν μπορεί ένας νέος να εξαντλείται στα ερωτικά του και στα αθλητικά. Η νεολαία σήμερα απέχει και αυτό θα δημιουργήσει πολίτες αδιάφορους άρα επικίνδυνους".

Ξεχασμένο σε ένα συρτάρι

Πως μαζεύεις τα κομμάτια μιας ζωής,

πως συνεχίζεις να ζεις,

όταν στην καρδιά σου νιώθεις πως δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος;

Υπάρχουνε πληγές που δεν γιατρεύει ο χρόνος,

σε σημαδεύουν τόσο βαθιά, που τις κουβαλάς για πάντα...

Δεν θα σου πω μην κλαις, δεν είναι όλα τα δάκρυα για κακό...

Λίγο κλέψιμο, λίγο πείραγμα και έτοιμο...

Δεν έχω βρεθεί εδώ από κανέναν φόβο

Ήρθα μόνος απλά εγώ...

Απλά μια ιδέα στην μακριά αλυσίδα της ανακάλυψης

Περιτριγυρισμένος από εσάς όλους

Μερικές φορές η παλίρροια σας με τραβάει έξω στη θάλασσα

Και νιώθω πως θα πεθάνω σε μια αιώνια κατάρα.

Μερικές φορές είσαστε ευγενικοί.

Άλλες φορές, εγώ κάνω πως κοιμάμαι...

Μέχρι στιγμής, φτάνω μέχρι την παραλία που εκείνοι προσπαθούν να καταλήξουν αλλά καίγονται

ζωντανός σαν τη θερμότητα της ερήμου, στην νηφαλιότητά μου...

Μέχρι στιγμής αποκομμένος, ποτέ δεν άκουσα την θάλασσα

εκτός από μία ή δύο φορές το μήνα, όταν κοίταζα στον καθρέφτη...

Και αρνούμαι να πιστέψω σε κάποια από τα πράγματα που λέτε ότι είναι εδώ

Πόσο μάλλον για αυτά που δεν είναι.

Προσπαθώ να αλλάξω κατεύθυνση.

Κάθε τι δικό σας είναι θλιβερό κατά την ταπεινή μου εκτίμηση...

Αγαπώ τον πλανήτη

Η μεγάλη καλοήθεις λύκαινα

Ο ευεργέτης

Όταν κοιτάω

πίσω, από τον δικό μου αιώνα

ίσως φαίνομαι παράξενη αρχαία οντότητα...

Αλλά όταν οι άνεμοι φυσούν

από αυτήν την κατεύθυνση

μπορείτε να με αισθανθείτε εκεί

με τους προβληματισμούς σας

νομίζω ότι αισθάνεστε

αλλά ποτέ δε θα μάθω

όπως φεύγουν τα χελιδόνια

και μεγαλώνουν τα παιδιά.

Θέλω να ζήσω για πάντα,

το ίδιο θα θέλατε όλοι

Θέλω να ζήσω για πάντα

Και το ξέρετε όλοι...

Όλοι και όλα σε κρίση...

Άκουσα κάποιον γλύπτη στις ειδήσεις, μεγάλο σε ηλικία και με πνεύμα που θα ζήλευαν πολλοί.

Είπε πως οι φίλοι και οι γνωστοί σου, περιμένουν να νιώσουν άνθρωποι, μέσα από την δικιά σου δυστυχία... Είπε πως μετά τις πολλές του επιτυχίες, στις τέχνες, όλοι τον ξέχασαν και πως είναι πλέον μόνος, σαν έναν ταξιδιώτη με μια βαλίτσα γεμάτη επιτυχίες...

Είπε πως δεν είχε ανάγκη από φίλους, πως το μόνο που θέλει, είναι συντρόφους...

Ποιος από εμάς πιστεύει πως έχει βρει συντρόφους, να τον ξέρουν, να τον καταλαβαίνουν, να τον στηρίζουν σε ό,τι κάνει, να του λένε μπράβο στα καλά και "μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ" στα άσχημα...

Είναι μάλλον ένα χαρακτηριστικό των καιρών μας, όπως η αδιαφορία για τον διπλανό μας, η αδιαφορία για την κοινωνία, η αδιαφορία για την μόρφωση και την εξίσωσή μας με τον θεό, η απαξίωση του αγώνα και της ιστορίας, η πρώτη γενιά που δεν ξέρει να αγωνίζεται, δεν ξέρει να ζητά,δεν ξέρει να ονειρεύεται και όταν ξυπνάει το πρωί θέλει πάλι να κοιμηθεί μήπως και αποκτήσει όνειρα...

Φταίμε εμείς, φταίνε και οι γονείς και οι δάσκαλοι και αυτοί οι αλήτες στην τηλεόραση που όλη μέρα σε πυροβολούν με άχρηστες πληροφορίες... Κυρίως αυτοί οι δάσκαλοι, που ξεχάσαν τον ρόλο τους και γίνανε δημόσιοι υπάλληλοι και συνήγοροι της παγκόσμιας σκευωρίας κατά της παιδείας και της μάθησης. Μας θέλουν πρόβατα, με κλειστά μάτια και αυτιά, χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, χωρίς να ξέρουμε καν να μιλάμε την γλώσσα μας και να μπορούμε να ρίξουμε έστω μια ματιά σε κάποιο βιβλίο, όχι σαν τα κουρέλια του σχολείου...

Και αυτοί οι γονείς δεν έχουν τύψεις; Όταν λένε στα παιδιά τους, "Να διαβάζετε, να γίνετε μεγάλοι και τρανοί, να βγάλετε λεφτά, να τρώτε να τρώτε με δυο μασέλες και μην σας νοιάζει, εσείς να στε καλά..."

Και αντί να σου μάθουν πως να είσαι άνθρωπος, πως να γίνεις μέρος μιας κοινωνίας που δίνει βάση στις αξίες, στα ιδανικά, στον πολίτη, στην ισότητα , σου μαθαίνουν φυσικοχημείες και άλγεβρες και τις ειδήσεις απ όλο τον κόσμο, για πολέμους, για κλέφτες, για τρομοκράτες που σκοτώνουν αθώους και για αθώους που σκοτώνονται από τον νόμο...

Απορώ πως αυτή η γενιά άφησε έτσι τα όπλα της... Πως ξέχασε ποιος την έφερε εδώ,ποιος πέθανε και ποιος έζησε ώστε να είναι ελεύθεροι(λέμε τώρα).

"Ντροπή στον νέο στην μάχη αν δεν ριχθεί..." τραγουδούσαμε κάποτε και τώρα τηρούμε σιγήν ιχθύος γιατί φυσικά το βόλεμα και ο κώλος μας πάνω απ όλα.

Βλέπω πολλούς να λένε πως "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν"... Αν όντως νιώθουν τόσο μικροί, ηττημένοι και ανήμποροι ας σκεφτούν πως μια μέρα τα παιδιά τους, θα τους μισήσουν...

Κατερίνα Γώγου #2

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.